คือ เราทำบุญทุกวิถีทาง ทำเพราะรู้ว่าบุญเป็นสิ่งที่ดี และก็อยากให้ตนเองและครอบครัวพบเจอแต่ความสุข และอีกอย่าง ก็เพื่อแก้ไขตัวเองในสิ่งที่ไม่ดี ที่ตนเองทำมาในอดีต และเราก็จะพยายามดูแลเอาใจใส่แม่ให้ดีที่สุดเท่าที่เราจะทำได้ (ในอดีตเราเคยทำไม่ดีกับแม่ แต่เราสำนึกผิดแล้ว)เราจะกราบขอขมาแม่บ่อยๆ แต่ชีวิตเรา มันเหมือนไม่มีอะไรดีขึ้นเลย ไร้งาน ไร้เงินลงเรื่อยๆ แม้จะพยายามหางานทำ แต่จะถูกปฏิเสธตลอดเลย ว่าอายุเกินบ้าง คนเต็มแล้วบ้าง
ทุกวันนี้ ตลอดช่วงเข้าพรรษา เราก็ถือศีล 8 และวันธรรมดา จะถือศีล 5 แต่เรามีความรู้สึกว่า มารผจญเยอะมาก จนบางครั้งเราก็แทบไม่มีสติ เผลอทำกรรม เช่น เผลอเถียง เผลอเคียดแค้นน้อยใจคนในครอบครัวที่กระทำต่อเรา เช่น เวลาลูกน้องสาวมา เขาก็ห้ามเราเข้าไปยุ่ง บอกเราทำกินเอง ไม่ต้องทำเผื่อ กินใคร กินมัน ปิดบ้านอีกหลัง ล็อกห้องไมให้เราเข้าไปข้างใน ให้อยูอีกหลัง แบบนี้น่ะ ไม่ให้เราเข้าไปร่วมสมาคมด้วย ทั้งที่ปกติ เราก็เอาใจใส่ ทำกับข้าวให้เขาอยู่บ่อยๆ น้องจะเป็นคนที่ อะไรก็ห้ามแตะต้องของเขา แต่พอของๆเรา เขากลับแอบเอาไปใช้ คือพูดอะไรด้วยไมได้เลย จะต้องแรงใสเราตลอด ทั้งที่เราก็ไม่อยากมีเรือง พูดไรด้วยนิดหน่อยไม่ได้เลย จะต้องทำตัวมีปัญหากับเราตลอด
เรากระทำดีต่ออีกฝายอยูบ่อยๆ แต่ทุกวันนี้ เราต้องพยายามทำใจอย่างมาก ทีจะไม่ถือสา และคิดแตให้อภัย เราพยายามคิดว่า เราตั้งใจทำดีที่สุดแล้ว เขาทำไม่ดีก็ช่างเขา กรรมเขา เขาจะได้รับเอง แต่ ทำไม เราได้รับกรรมที่เขาทำกับเรา ทั้งที่เรา ก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้ เหตุมันเกิดเพราะเงินตัวเดียว เพราะเราไมมีเงิน แต่เขามีเงิน เขาจึงเจ้ายศเจ้าอยางกับเรา ทุกวันนี้เราพูดอะไรไม่ได้เลย คือ แมก็จะคอยเออออห่อหมกไปกับเขาด้วย เห็นดีเห็นงามทีจะไปกินข้าวของขนมนมเนยข้าวของเงินทองที่เขาเอามาให้ โดยทีแม่ก็ไมได้คัดค้านน้องว่า ทำแบบนี้ก้บพีได้ยังไง? ปล่อยให้เราอยู่เดียวดายทีบ้านอีกหลังเพียงลำพัง ไมมีสิทธิ์อยากอยู่อยากกินอะไรด้วยได้เลย
บุญกุศลต่างๆทีเราทำมาให้ทุกคนในครอบครัวตลอดนี้ มันนาน 20-30 ปี เท่าเกือบทั้งชีวิต แตยิงทำ ทำไมเขายิ่งข่มเราได้ และเราแย่หนักขึ้นเรือยๆ ทีไมมีเงิน ไมมียิ่งกวาเดิม จนไร้งานทำ ไร้ชื่อเสียง เพือนฝูงแทบไมมี ได้แตอยูบ้านคนเดียว เรามองดูแล้ว เป็นเพราะเราแจกจ่ายบุญ ให้พลังบุญให้เขามีบุญเพิ่มสูงขึ้น ให้คอยกดหัวเราอยู่รึเปล่า เราคิดว่าทำบุญไมได้คาดหวังสิงอตอบแทน แต่ทำไมชีวิตมันแย่ นานเกินไป
ถ้าต่อไปนี้ เราจะทำบุญให้ตนเองแต่เพียงผู้เดียว จะอธิษฐานแผ่เมตตาให้แต่ตนเองเพียงผู้เดียว จะผิดมั้ย? เพราะบางที เคยฟังรายการผีนะ ผีมันยังขอให้คนทำบุญให้มันเพียงตนเดียว กี่วันกีเดือน ก็ว่าไป แบบนี้ยังมีเลย พอทำบุญให้เสร็จ มันเล่นงานคนทำบุญให้มันถึงตายก็มี มันเหมือนไปเพิ่มพลังให้มันหรือเปล่า คิดไปคล้ายๆคน เราทำบุญให้คนทางบ้านอยู่บ่อยๆ แต่เรากลับรู้สึกถึง เขาคอยหาเรืองเรา กดหัวเรา ข่มเราได้ไมจบสิ้น
จากเท่าที่เราสังเกตุเห็นมานี้ คือตอนนี้ เราเลยคิดว่า ที่เป็นแบบนี้ เพราะเรามัวแต่แผ่ให้คนอืนมากไปหรือเปล่า บุญเราจึงม่ีน้อยลงๆ ทุกที (ไมงั้นมันคงจะไมมีคำว่า หมดบุญ ต้องเติมบุญหรอกใช่ไหม) เราจึงทำบุญให้ตัวเราเองเพียงคนเดียว แผ่เมตตาให้แต่ตนเองคนเดียว ถือศัล 8 ศีล 5 .ให้ตนเองคนเดียว เพื่อเพิมพลังให้ตนเอง แต่ก็ไมไ่ด้คิดว่าจะทำให้คนเดียวตลอดไปหรอกนะคะ เพียงแต่เราขอทำให้ตนเองคนเดียวไปสักระยะ เช่นสัก เดือนหรือสองเดือน เพือให้คิดว่า เรามีกำลังบุญมากขึ้นไปกวา่นี้ จึงจะกลับมาทำบุญให้คนอื่นเช่นเดิมค่ะ
ทุกวันนี้เราพยายามทำบุญทุกวิถีทาง บุญใหญบุญเล็กเราทำหมด รวมทั้งพยายามรักษากาย วาจา ใจ รักษาศีล หมั่นดูแลแม่ เอาใจใส่ท่าน กราบขอขมาท่านบ่อยๆ ทำแทบทุกอยางแบบนี้ (อาจมีหลุดบ้าง แต่ก็พยายามรักษาศีลค่ะ) ทำถึงขนาดนี้แล้ว เราจะมองเห็น ทางแห่งความ "เจริญ" ของเราได้อย่างไรบ้างคะ? และเราทำบุญให้แต่ตัวเองแบบนี้ ก็ไม่ผิดใช่ไหม?
@ หมายเหตุ..@ อ่านตรงนี้นิดนึงจ้า
ส่วนเรื่องการทำบุญ ทำความดั มันเป็นนิสัยที่เราชอบทำมาแต่ไหนแต่ไรคะ เราทำเพราะมันเป็น "กุศลจิต" กรุณาคิดให้ดีต่อการทำบุญี้ของเรา มันเป็นเรื่องธรรมชาติทีคนเราทำบุญมานนานแล้วไมดีขึ้น มันจึงเป็นข้อสังเกตุ ว่าทำไม ติดขัดอะไรแคนั้นเอง ไมใช่เหมาดะโดยรวมว่า หวังผลเสมอไปค่ะ ไมงั้น ตามเว็บเพจต่างๆ เวลาเชิญชวนให้ประชาชนทำบุญ ก็หยิบยกเอาผลดีอานิสงส์การทำบุญทั้งหลายแหล่มาเพื่อเชิญชวนคนทำบุญ คุณจะไม่คิดว่า ชวนให้คนหวังผล นู่นนีนันเหรอ ?? คุณควรคิดในสิงที่ดีบ้าง ว่าเขาทำบุญเพราะเป็นสิงทีดี คิดแบบนี้บ้างจ้า ไม่ใช่คอยคิดแต่เขาหวังผล ตำหนิเขาแง่เดียว ขอโทษนะคะ ไม่ได้ว่านะคะ เพียงแต่ชี้แจงค่ะ
ถ้าหากว่า ตลอดชีวิตเราทำบุญให้ตนเองและครอบครัวมาตลอด แต่ชีวิตไม่ดีขึ้นเลย ทีนี้จะเป็นไรไหมถ้าเราจะขอทำบุญให้ตนเองคนเดียว
ทุกวันนี้ ตลอดช่วงเข้าพรรษา เราก็ถือศีล 8 และวันธรรมดา จะถือศีล 5 แต่เรามีความรู้สึกว่า มารผจญเยอะมาก จนบางครั้งเราก็แทบไม่มีสติ เผลอทำกรรม เช่น เผลอเถียง เผลอเคียดแค้นน้อยใจคนในครอบครัวที่กระทำต่อเรา เช่น เวลาลูกน้องสาวมา เขาก็ห้ามเราเข้าไปยุ่ง บอกเราทำกินเอง ไม่ต้องทำเผื่อ กินใคร กินมัน ปิดบ้านอีกหลัง ล็อกห้องไมให้เราเข้าไปข้างใน ให้อยูอีกหลัง แบบนี้น่ะ ไม่ให้เราเข้าไปร่วมสมาคมด้วย ทั้งที่ปกติ เราก็เอาใจใส่ ทำกับข้าวให้เขาอยู่บ่อยๆ น้องจะเป็นคนที่ อะไรก็ห้ามแตะต้องของเขา แต่พอของๆเรา เขากลับแอบเอาไปใช้ คือพูดอะไรด้วยไมได้เลย จะต้องแรงใสเราตลอด ทั้งที่เราก็ไม่อยากมีเรือง พูดไรด้วยนิดหน่อยไม่ได้เลย จะต้องทำตัวมีปัญหากับเราตลอด
เรากระทำดีต่ออีกฝายอยูบ่อยๆ แต่ทุกวันนี้ เราต้องพยายามทำใจอย่างมาก ทีจะไม่ถือสา และคิดแตให้อภัย เราพยายามคิดว่า เราตั้งใจทำดีที่สุดแล้ว เขาทำไม่ดีก็ช่างเขา กรรมเขา เขาจะได้รับเอง แต่ ทำไม เราได้รับกรรมที่เขาทำกับเรา ทั้งที่เรา ก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้ เหตุมันเกิดเพราะเงินตัวเดียว เพราะเราไมมีเงิน แต่เขามีเงิน เขาจึงเจ้ายศเจ้าอยางกับเรา ทุกวันนี้เราพูดอะไรไม่ได้เลย คือ แมก็จะคอยเออออห่อหมกไปกับเขาด้วย เห็นดีเห็นงามทีจะไปกินข้าวของขนมนมเนยข้าวของเงินทองที่เขาเอามาให้ โดยทีแม่ก็ไมได้คัดค้านน้องว่า ทำแบบนี้ก้บพีได้ยังไง? ปล่อยให้เราอยู่เดียวดายทีบ้านอีกหลังเพียงลำพัง ไมมีสิทธิ์อยากอยู่อยากกินอะไรด้วยได้เลย
บุญกุศลต่างๆทีเราทำมาให้ทุกคนในครอบครัวตลอดนี้ มันนาน 20-30 ปี เท่าเกือบทั้งชีวิต แตยิงทำ ทำไมเขายิ่งข่มเราได้ และเราแย่หนักขึ้นเรือยๆ ทีไมมีเงิน ไมมียิ่งกวาเดิม จนไร้งานทำ ไร้ชื่อเสียง เพือนฝูงแทบไมมี ได้แตอยูบ้านคนเดียว เรามองดูแล้ว เป็นเพราะเราแจกจ่ายบุญ ให้พลังบุญให้เขามีบุญเพิ่มสูงขึ้น ให้คอยกดหัวเราอยู่รึเปล่า เราคิดว่าทำบุญไมได้คาดหวังสิงอตอบแทน แต่ทำไมชีวิตมันแย่ นานเกินไป
ถ้าต่อไปนี้ เราจะทำบุญให้ตนเองแต่เพียงผู้เดียว จะอธิษฐานแผ่เมตตาให้แต่ตนเองเพียงผู้เดียว จะผิดมั้ย? เพราะบางที เคยฟังรายการผีนะ ผีมันยังขอให้คนทำบุญให้มันเพียงตนเดียว กี่วันกีเดือน ก็ว่าไป แบบนี้ยังมีเลย พอทำบุญให้เสร็จ มันเล่นงานคนทำบุญให้มันถึงตายก็มี มันเหมือนไปเพิ่มพลังให้มันหรือเปล่า คิดไปคล้ายๆคน เราทำบุญให้คนทางบ้านอยู่บ่อยๆ แต่เรากลับรู้สึกถึง เขาคอยหาเรืองเรา กดหัวเรา ข่มเราได้ไมจบสิ้น
จากเท่าที่เราสังเกตุเห็นมานี้ คือตอนนี้ เราเลยคิดว่า ที่เป็นแบบนี้ เพราะเรามัวแต่แผ่ให้คนอืนมากไปหรือเปล่า บุญเราจึงม่ีน้อยลงๆ ทุกที (ไมงั้นมันคงจะไมมีคำว่า หมดบุญ ต้องเติมบุญหรอกใช่ไหม) เราจึงทำบุญให้ตัวเราเองเพียงคนเดียว แผ่เมตตาให้แต่ตนเองคนเดียว ถือศัล 8 ศีล 5 .ให้ตนเองคนเดียว เพื่อเพิมพลังให้ตนเอง แต่ก็ไมไ่ด้คิดว่าจะทำให้คนเดียวตลอดไปหรอกนะคะ เพียงแต่เราขอทำให้ตนเองคนเดียวไปสักระยะ เช่นสัก เดือนหรือสองเดือน เพือให้คิดว่า เรามีกำลังบุญมากขึ้นไปกวา่นี้ จึงจะกลับมาทำบุญให้คนอื่นเช่นเดิมค่ะ
ทุกวันนี้เราพยายามทำบุญทุกวิถีทาง บุญใหญบุญเล็กเราทำหมด รวมทั้งพยายามรักษากาย วาจา ใจ รักษาศีล หมั่นดูแลแม่ เอาใจใส่ท่าน กราบขอขมาท่านบ่อยๆ ทำแทบทุกอยางแบบนี้ (อาจมีหลุดบ้าง แต่ก็พยายามรักษาศีลค่ะ) ทำถึงขนาดนี้แล้ว เราจะมองเห็น ทางแห่งความ "เจริญ" ของเราได้อย่างไรบ้างคะ? และเราทำบุญให้แต่ตัวเองแบบนี้ ก็ไม่ผิดใช่ไหม?
@ หมายเหตุ..@ อ่านตรงนี้นิดนึงจ้า