ทั้งชีวิตที่เกิดมา ผมเห็นแต่ข่าวรบราฆ่าฟันกันตลอด
แม้ครั้งยังไม่เกิด วิชาประวัติศาสตร์ที่เรียนมาก็เขียนไว้มาก
จากโทรทัศน์หนังสือพิมพ์ รายงานอยู่เสมอ สงครามอิรักอิหร่านอันยาวนาน
การสู้รบระหว่างยิว-ปาเสสไตน์ฯลฯ

แม่บอกผมว่าตอนที่พ่อผมทำเรื่องย้ายจากตำรวจชายแดนที่เบตงมาอยู่ภูธรจังหวัดชุมพร เพราะว่าตอนนั้นมีจคม.(แก้ไขตามความเห็นที2)มาก
และถึงเวลาที่ตัองพักผ่อนจากการลาดตะเวนที่เป็นหน้าที่ประจำ

แม้จะหมดจคม.ไปแล้วกลับกลายเป็นปัญหาใหม่อีกที่ทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทางใต้ขณะนี้

ประวัติศาสตร์ความเกลียดชังเรื่องเชื้อชาติ ศาสนาโหมกันมาทุกสมัย
ผมยังนึกว่าไทยเรายังดีที่ไม่มากเท่าบ้านเมืองอื่นที่วันๆเอาแต่สู้รบ เด็กๆต้องจับปืนแทนที่จะจับปากกาเรียน

ปัญหาเหลืองแดงในบ้านเรา ถึงแม้ว่าจะเกิดการขัดแย้ง แต่ผมเข้าใจนะว่ามันต้องเกิด
และคิดว่าสักวันกาลเวลาผ่านไปพี่น้องคนไทยจะหมดปัญหาเรื่องนี้ เพราะสักวันเราต้องไปตามครรลองของสิ่งที่ควรเป็น
สักวันผู้ที่คุมชะตาประชาชนได้จะรู้ว่าหน้าที่ตัวเองอยู่ตรงไหน แม้จะไม่เห็นในชีวิตนี้ของผมแต่หวังว่าคงสักวัน...

แต่....

เรามาถึงจุดนี้ได้อย่างไรที่เอาตัวเองมาพันกับปัญหาเชื่อชาติของคนอื่น

การแก้แค้นเริ่มต้น

การสูญเสียเริ่มมี

แล้วเราก็จะว่าทำไม ทำไม เขาถึงโหดร้ายฆ่าคนบริสุทธิ์ได้
โดยไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาถึงโกรธแค้น แม้ว่ารู้ แต่ก็ยังงงว่า จะให้เราทำอย่างไร

และ...ต่อไปหากไม่มีการดำเนินการแก้ไข ไม่มีกึ๋นทางการทูต
เมืองไทยก็อาจจะเข้าสู่วังวนของการแก้แค้น โดยที่สักวันจะหาจุดเริ่มต้นไม่เจอ
จนถึงจุดที่เราไม่เข้าใจว่าสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ก็เหตุมาจากการแก้แค้นส่วนหนึ่ง ในหลายเรื่อง

จะจับผู้ก่อการ...สักกี่คน จะจับผู้ร่วมขบวนการสักกี่คน จะประหารชีวิตสักกี่คน
มันจะทำให้ปัญหาแก้ตรงจุดหรือไม่
ผมว่าคำตอบมันมี แต่น้อยคนที่นึกถึง

หวังว่าคนมีอำนาจในบ้านเมือง จะนำมาซึ่งความผาสุกของคนไทย
หรือว่าความหวังของผมจะเป็นไปไม่ได้
เพราะ

เรามาถึงจุดของการแก้แค้นที่ไม่วันสิ้นสุดแล้ว...

   
               countdown