เหมือนเวลาที่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย แล้วมันจะมีเสี้ยวนึงในความคิดเป็นประมาณ"อยากบอกลาก่อนกับใครสักคน(ไม่ใช่แบบออกห่างนะ แต่เป็นแบบลาทีชีวิตอะไรประมาณนี้)" "มีชีวิตเพื่ออะไรกันน้า"

        แม้ว่ามันจะเป็นเสี้ยวเดียวแต่มันทำให้รู้สึกถดถอยยังไงไม่รู้ครับ เหมือนว่ามันอยากไปจริงๆแล้ว ก็คิดอยู่ว่าอาจเป็นเพราะอยู่คนเดียวนานเกินไป เป็นประเภท โลกส่วนตัวสูง เก็บตัว ไม่สุงสิงกับใคร ไม่เจอโลกภายนอกด้วย มันเลยทำให้มีความคิดแบบนั้นหรือเปล่า?

      โชคดีที่ยังมีสติเตือนตัวเองอยู่ แต่กลัวว่าถ้าวันนึงเจอปัญหาหรือเรื่องราวเยอะแยะเกินไป จะทำให้ตัวเองอ่อนแอและคล้อยตามความคิดนั้นไปง่ายๆ รู้สึกว่างเปล่ามากแม้ว่าจะอยู่กับครอบครัว คุยกับเพื่อนก็ช่วยได้นิดหน่อย  มันรู้สึกเบื่อแล้วกับทุกอย่างเลยหละครับ ฮ่าๆๆ