สวัสดีครับ..ผมมีประสบการณ์ชีวิตจริงๆของผมเองจะมาแบ่งปัน
       ขอเกิ่นความเป็นมาของชีวิตผมก่อนนะครับ.. ผมเป็นผู้ชายที่อารมณ์ร้อน มีเหตุผลบ้างไม่มีบ้างเป็นคนที่เย็นชามากสำหรับใครหลายๆคน ผมเป็นคนที่เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีหัวใจ แทบจะไม่แคร์ความรู้สึกใครเลยถ้าใครทำให้ผมรู้สึกไม่ได้ดั่งใจ ผมเป็นคนเอาแต่ใจมาโดยตลอด ไม่ว่าจะกับคุณแม่หรือญาติๆ เพื่อนๆพี่น้องของผมเอง ผมเป็นคนที่ไม่ง้อคนครับ! ถ้าผมไม่ผิดจะฆ่าผมให้ตายผมก้อไม่ง้อ ไม่แคร์ไม่สนอะไรทั้งนั้น จะร้องไห้วิงวอนต่อหน้าผม กอดขารากขาผมก็ไม่สน ผู้ง่ายๆว่าคนไม่มีหัวใจ ในช่วงวัยมอปลายของผมก็เหมือนวัยรุ่นธรรมดาทั่วไปคนนึง ที่แสวงหาความรัก ความต้องการ ความเหงาและอยากมีคนที่รู้ใจ แต่ถามว่าจริงๆแล้วในจุดๆนั้นผมรู้จักคำว่า"รัก"หรือป่าว? ผมตอบเลยว่า ไม่รู้จักครับ..ผมรู้แค่ว่าผู้หญิงผู้ชายถูกใจกัน สวยๆหล่อๆหน้าตาดีถูกใจกันก็คบ คนเหงากับคนเหงามาพบกันถูกคอกันก็คบ รักกันแลกๆแทบจะกลืนกิน พอถึงจุดนึงความเบื่อก็เข้ามา.. เริ่มไม่ได้ดั่งใจเรา จุกจิกเราจับผิดเรา น่าเบื่อ! เลิกๆไปเหอะหาใหม่ก็ได้วะรำคาญ!! ไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย และแล้วผมเองก็ทิ้งผู้หญิงไป เป็นแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีสิ้นสุดในช่วงนั้นผมก็ไม่คิดจะจริงใจกับใครอยู่แล้วเพราะความเป็นวัยรุ่นที่ต้องเจออะไรอีกมากมาย ชีวิตอีกยาวไกลใช้ให้คุ้ม!!! ตัวผมเองเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆจนถึงช่วงนึงคือ ตอนที่ผมกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยแห่งนึงในกรุงเทพ ในช่วงนั้นผมติดเพื่อนมากกกก เรียกว่าเพื่อนคือปัจจัย1เลยก็ว่าได้ ทั้งพากันไปมีเรื่องบ้าง ไปสำมะเลเทเมากันบ้าง นั้งโม้กันคุยกันตามประสาวัยรุ่นที่ยังคิดไม่ได้บ้าง ไม่มีวันไหนที่ผมจะไม่ออกไปหาเพื่อนเลย แทบจะกินนอนเที่ยวกับเพื่อนตลอด 24ชั่วโมง
ลืมบอกครับในช่วงที่ผมกำลังเข้ามหาวิทยาลัยผมโสดมานานพอสมควรอยุ่ครับ และในช่วงที่ผมติดเพื่อนนั้นผมรู้สึกว่าขาดอะไรไป ทุกครั้งที่อยุ่กับเพื่อนก็เฮฮาสนุกดีแต่พอกลับมาที่ห้องของเรา ทำไมมันเคว้งคว้าง??? มันเรียกว่าความเหงาใช่ไหม? ผมตอบเลยครับว่า ใช่! คือผมเหงาที่ไม่มีแฟนแต่ไม่ใช่ความต้องการที่จะมีความรัก ผมเลยได้ไปคุยกับผู้หญิงคนนึงแก้เหงาซึ่งเทอก็ไม่ได้สวยอะไรเลย พอคุยไปซักพักผมก็คบกันเหมือนคนที่ผ่านๆมา ในตอนที่ผมคบกันนั้นก็มีทะเลาะบ้างอะไรบ้างเหมือนเดิมที่ผ่านมานั้นแหล่ะ อีกอย่างตอนนั้นผมมีตังใช้ไม่ขาดครับพอหมดคุณแม่ของผมก็โอนให้ตลอด อ้างว่าทำรายงานบ้าง ซื้อนั้นบ้างซื้อนี้บ้าง (ลืมบอกครับคุณแม่ผมอยู่ต่างจังหวัด ผมขึ้นมาเรียนกทม.คนเดียวตั้งแต่ม.4) ผมก้อใช้ตังซื้อความสุขมาโดยตลอดไปกินนู้นไปกินนี้ ไปเที่ยวบ้างกินเหล้ากินเบียร์บ้าง แล้วก็คบกับผู้หญิงคนนี้ไปด้วยเพราะความเหงา.. คบได้ประมาณ3เดือน ความรู้สึกเดิมๆของผมกลับมาอีกแล้ว คือคำว่า "เบื่อ"
เราทะเลาะกันเป็นประจำ ไม่ได้ดั่งใจบ้าง ผิดใจกันบ้างแต่ผมไม่มีเรื่องมือที่สามนะครับถ้าได้คบกับใครผมคบคนเดียว และแล้วสุดท้ายผมก็ปริปากบอกเลิกเขาคนนั้น..
ผู้หญิงคนนั้นก้อไม่ยอม มาตามง้อขอโทษ พยายามทำตัวใหม่ผมก็ไม่สน เพราะนิสัยผมเป็นที่เย็นชาไม่มีหัวใจ ไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำเวลาเลิกกับใคร ชิวๆเดี๋ยวก็มีใหม่ไม่ช้าก็เร็ว(นี้คือความคิดผม) ผมก็ไล่ผู้หญิงคนนั้นไปซะ! ทั้งใช้คำพูดแรงๆ พูดให้เจ็บใจ พูดให้เกียจเราเพื่อจะได้ไปจากชีวิตเราซักที!!พูดง่ายๆคือใช้ความเลวที่มีแบบสุดพลัง แล้วสุดท้ายผมกับเขาก็ได้เลิกกัน..

    แต่.....มันยังไม่จบแค่นี้ครับ! ผู้หญิงคนที่ผมไล่เขาไปนั้น คงจะแค้นผมไม่น้อยเช่นกัน ที่ผมทิ้งเขาแบบไร้เยื่อใย เขาก็ได้สืบประวัติผม พ่อแม่เปนใคร ญาติผมเปนใครทำอะไรที่ไหนบ้าง สืบค้นเบอโทรศัพคุณแม่ผมจนได้ แล้วโทรไปเล่าเหตุการความเลวทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำทั้งหมด!
แค่นั้นไม่พอครับ..เขาฟ้องแม่ผมเรื่องที่ผมติดเพื่อน!ใช้เงินมาก!!!โกหกขอตังคุณแม่เพื่อไปเที่ยวเล่น โกหกว่าไปเรียนแต่ก็ไม่ได้ไป เพื่อนแต่ละคนก็นักเลงมีเรื่องต่อยตีไปวันๆ ไปทำคนนุ้นบ้างคนนี้บ้าง ไปแก้แค้นบ้างไม่มีจบสิ้น ถึงกับขั้นโกหกขอตังคุณแม่เพื่อเก็บตัง สะสมตังที่จะซื้อปืน! ประมาณ3หมื่นกว่าบาท.. ผู้หญิงที่ผมไล่ส่งไปเขาเล่าให้คุณแม่ผมฟังทุกอย่าง..ทุกเหตุการจนหมดเปลือก! คุณแม่ของผมด้วยความช็อคที่รู้ว่าลูกชายคนนี้เป็นถึงขนาดนี้เลยหรอ แม่ไม่คิดไม่ฝันว่าลูกชายจะเป็นแบบนี้ ไปต่อยตียิงกันถึงขั้นนั้น ทั้งขี้เมาเสเพลไปวันๆ ไม่ยอมไปเรียนโกหกให้เราโอนตังเพื่อไปทำสิ่งพวกนี้มาโดยตลอด..
คุณแม่ของผมพอรู้ความจริงจึงโทรมาหาผมแล้วให้ผมยอมรับสารภาพทุกอย่าง ผมก็สารภาพ..ทั้งหมด แล้วคุณแม่ก็ดัดสันดารผมโดยเด็ดขาดภายในวันนั้น
เรียกให้ผมกลับต่างจังหวัดทันที ไม่ต้องเรียนที่ กทม แล้วมาอยุ่กับแม่เดี๋ยวนี้!!! ด้วยความที่ผมไม่อยากไป ติดเพื่อนและอยากเรียนที่ กทม.ต่อ ผมก็ดื้อลั้นกับคุณแม่ไม่ยอมกลับไปอยู่กับแม่ที่ต่างจังหวัด.. ยังไงก้อไม่ไป ไม่ยอม ให้ตายก็ไม่ยอมไปจะอะไรก็ไม่ยอมเด็ดขาด!ชี้คำขาดกับคุณแม่ว่า ไม่! ด้วยความที่ผมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นว่า ไม่ก็คือไม่ ไม่มีเพราะอะไร หรือว่าทำไม ไม่ยังไงก็คือไม่! แม่ผมเลยชี้คำขาดว่า งั้นเลี้ยงดูตัวเองละกัน! แม่จะไม่ให้ตังซักบาทเพราะแม่เขาผิดหวังในตัวผมมากที่สุด แล้วคุณแม่ผมก็ทำจริงด้วย.. หอที่ผมอยู่ มหาลัยที่ผมเรียน ข้าวทุกมื้อที่ผมใช้กิน ต้องจบลงทุกอย่าง.. เพราะผมไม่มีตังที่คุณแม่คอยโอนมาให้ แต่ผมไม่ยอมแพ้แน่นอนดื้อรั้นไม่ยอมกลับ สุดท้ายผมก้อไม่มีที่อยู่ หอที่เช่าก็โดนยึดต้องย้ายออก มหาลัยก็ต้องดรอปเพราะไม่มีตังเรียน ข้าวที่ต้องกินก็แทบจะไม่ได้กิน จากที่ผมเคยเปรมปรีกับการใช้เงินมาโดยตลอด ต้องมาตกอยุ่ในสภาพที่อดอยาก ต้องไปคอยขอเพื่อนๆพี่ๆทีละ20 30เพื่อซื้อ มาม่ากินไปวันๆบ้าง ต้องขอข้าวเปล่าจากบ้านน้องมาบ้างเพื่อจะเอามาขยำน้ำปลากินประทังชีวิต ต้องดิ้นรนหาที่อยุ่ไปตามบ้านเพื่อนคนนุ้นบ้าง คนนี้บ้าง แล้วผมก็ไม่คิดที่จะทำงานด้วยเพราะผมอยากเรียนต่อยังไม่อยากทำงาน คือผมขี้เกียจด้วยแหล่ะ พยายามขอคุนแม่เรียนต่อ คุนแม่ก็ไม่ให้ จนสุดท้ายผมก้นึกขึ้นได้ว่ามีบ้านของญาติผมหลังนึงที่ไม่มีใครอยุ่มา2ปี ก็คือบ้านร้างนั้นแหล่ะ!เขาประกาศขายอยุ่ผมก็เลยต้องแอบไปอยุ่บ้านร้างหลังนั้นเพื่อประทังชีวิตอยุ่ต่อไป ในบ้านทั้งเหม็น ทั้งฝุ่นกัง มีนกนอนตายบ้าง หยากไย่เต็มไปหมด ถ้าทำความสะอาดทั้งหมดคงไม่ไหวผมเลยทำความสะอาดแค่ห้องนอนเพื่อให้พอนอนได้ก็พอ แต่ตังกินข้าวผมก็ยังไม่มีอยุ่ดีจะทำไงดี? ได้แต่การอุปการะจากเพื่อนๆพี่ๆน้องๆก็ไม่ได้ตลอด เพราะเขาก้อคงต้องใช้เหมือนกัน ผมรู้สึกชีวิตตกต่ำมาก แต่ก่อนจากผมเป็นคนเข้มแข็งแทบจะไม่เคยร้องไห้เลย กลับต้องร้องไห้ทุกวัน! เพราะตัวผมเอง..

  ยังดีผมมีไอแพตเก่าๆเครื่องนึงใช้เล่นเฟสบุ้ค คลายความอ่อนแอ โพสถึงความย่ำแย่ระบายออกผ่านทางเฟสบุ้ค แล้วผมก็ได้ไปเจอผู้หญิงคนนึง..เด้งขึ้นมาในแนะนำเพื่อน ผมรู้สึกตกใจมาก!!! ผู้หญิงคนนี้คนที่ผมแอบชอบนี้หว่า! คือในตอนนั้นคือช่วงที่ผมโสดอยุ่ ผมจึงรีบแอ็ดเทอไปอย่างรวดเร็วเลย.. ผมแอบชอบผู้หญิงคนนี้มาเป็นเวลานานนนนนนมากๆเกือบปีเลยก็ว่าได้ เพราะผมไปร้านเกมแทบทุกวันในตอนนั้นทีแอบชอบเทอ แล้วคุณแม่เทอก้อขายของอยุ่แถวๆร้านเกมที่ผมเล่น ผมก็เห็นเทอประจำ แค่เหนครั้งแรกผมก้อรุ้สึกชอบแล้ว..ผมให้แทนชื่อผู้หญิงคนนี้ว่า A (ชื่อสมมุติ) ผมแอบชอบเทอปลื้มเทอมาโดยตลอด ทุกครั้งที่ผมไปร้านเกมผมจะออกไปซื้อของกินบ่อยมากๆ เพียงแค่ผมอยากเจอเทอคนนี้ แต่ผมก้อคิดในใจว่าเทอคงมีแฟนแล้วแหล่ะ อีกอย่างเทอหน้าตาดีผมคงไม่มีปัญญาจีบเทอหรอก ก็ได้แต่มองไปวันๆ แอบชอบไปวันๆเดินผ่านกันบางทีผมแทบไม่กล้ามองหน้า ในช่วงนั้นที่ผมอยุ่ร้านเกมผมพยายามจะหาเฟสเทอแทบตายก้อหาไม่เจอ! (กลับมาปัจจุบัน)พอมาวันนี้ที่ผมย่ำแย่ผมกลับเจอเฟสA ซึ่งผมไม่ได้เจอเทอมาประมาน1ปีกว่าได้แล้ว เพราะผมเลิกไปร้านเกม หลังจากที่ผมแอ็ดเทอไปเทอก้อไม่ยอมรับแอ็ดผมซักที ผมเลยลบคำขอแล้วส่งไปใหม่ประมาน3รอบ Aจึงยอมรับแอ็ดผม วันนึงผมออนเฟสอยุ่แจ้งเตือนเด้งว่า เฟสของคุณ Aได้รับคุณเป็นเพื่อน! ผมตื่นเต้นมากกกกกก!!! ดีใจมากผมรีบทักเทอไปทันที!ว่า เทอจำเราได้ไหม??? A ตอบว่าจำไม่ได้อ่ะ  ผมแบบว่าแห้ว-เลยแถมหน้าแตก ผมก็เลยพยายามจะทำให้เทอจำได้ผมพยายามจะบอกลักษณะตัวผมให้เทอรู้ สุดท้ายเทอเลยบอกว่า อ๋อออออ!!! จำได้แล้วแกเองหรอ จำได้ละๆ
รู้ไหมครับ..ในนาทีนั้นผมมีความสุขมากเลยที่เทอจำผมได้แล้ว หลังจากที่ผมไม่ได้เจอเทอมาเป็นปีๆ ผมกับ Aก้อใช้เวลาคุยกันไปเรื่อยๆประมาน1เดือนกว่าๆ ซึ่งผมก้อไม่ได้คุยกับใครเลย ผมคุยกับ A แค่คนเดียวจริงๆเพราะผมหวังไว้มากแต่ในใจก้อกลัวเจ็บเช่นกัน บวกกับ สถานะภาพผมตอนนี้ที่อัปจนมาก! ตังไม่มีจะกิน ชีวิตไม่ได้มีดีอะไรเลย ที่อยุ่ยังต้องอยุ่บ้านร้างๆ ผมเจียมตัวมากไม่กล้าที่จะให้Aรู้ กลัวเทอจะเลิกคุยกับผมเพราะว่าผมจน ไม่มีจะกิน ไม่มีอะไรเลยจริงๆในตอนนั้น ในช่วงเวลานั้นมีแค่ Aคนเดียวที่ทำให้ผมสบายใจได้แล้วรู้สึกว่าไม่ตัวคนเดียวอีกต่อไป จนสุดท้ายผมกับ A ก็ได้คบกันจริงๆจังๆ ผมจึงค่อยๆเล่าปัญหาชีวิตของผมให้ A ฟังทีละอย่างๆ จนครบทุกเรื่อง.. ว่าทำไมผมถึงมาตกในสภาพแบบนี้ได้ ในตอนที่ผมเล่าผมแอบกลัวมากๆว่า A จะรับในสิงที่ผมเป็นไม่ได้ทั้งไม่มีเงิน ไม่มีที่อยุ่ ข้าวไม่มีจะกิน แต่สุดท้ายพอAรู้ความจริง Aกลับไม่สะทบสะท้านอะไรเลย ไม่มีท่าทีที่เปลี่ยนใจ ยังคงให้ความใส่ใจผมสนใจผมเหมือนเดิมและมากขึ้นทุกๆวัน! จากที่ผมต้องขอข้าวพี่ๆน้องๆกิน ก็เลิกขอเพราะ A คอยหยิบยื่นความช่วยเหลือมาให้ผมตลอด A ได้ตังจากแม่วันละ150 Aเลือกที่จะกินข้าวที่บ้านแล้วเก็บตังรายวันไว้ เพื่อที่จะพาผมไปกินข้าวทุกๆวัน ทุกๆมื้อ ผมรู้สึกอับอายมากในใจที่ต้องมาพึ่งผู้หญิงแบบนี้ ต้องให้ผู้หญิงมาคอยเลี้ยงแบบนี้ จากเมื่อก่อนที่ผมมีตัง เป็นผู้ให้มาตลอด กลับกลายมาเป็นผู้รับจากผู้หญิงคนที่ผมรัก ผมไม่มีอะไรเหลือจริงๆชีวิตนี้ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผมพังไปทั้งหมด แต่ผมกลับได้สิ่งสิ่งหนึ่งมาแทน คือ.. "ความรัก" ผมสัมผัสมันได้เลยว่ามันคือความรักที่แท้จริงแน่นอน! มันคือความรักที่ออกจากใจ.. ผมรู้สึกขอบคุณมาก ที่ชีวิตนี้ผมได้สัมผัสกับความรักที่แท้จริงว่ามันเป็นยังไง.. และอบอุ่นแค่ไหน ถึงผมจะไม่เหลืออะไรเลยแต่ผมกลับมีความสุขได้ ยิ้มได้ และหัวเลาะได้ ความรักในครั้งนี้ทำให้ผมตาสว่างในทันที ว่าในชีวิตผมที่ผ่านมามันไม่ใช่ความรัก! สิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ต่างหากที่คือ"ความรัก" ความรู้สึกที่มีอยู่ในตอนนี้ต่างหากที่เรียกว่า "รัก" ผมได้สัมผัสกับมันจริงๆแล้วในตอนนี้ แล้วผมกับ A ก็ได้คบกันไปเรื่อยๆประมาณ 1 ปีกว่าๆเราก็มีการทะเลาะกันบ้าง ไม่เข้าใจกันบ้าง บ่อยมากๆๆๆ เพราะ A เป็นคนคิดมาก ขี้น้อยใจ เป็นคนอารมร้อน ใจแข็ง บางทีก็เปนคนไม่มีเหตุผล พูดง่ายๆว่าเป็นแทบจะทุกอย่างที่ผมเคยเป็นในเมื่อก่อน ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน A แทบจะไม่มีเยื่อใยกับผมเลย ใจแข็งมากๆ บางทีทะเลาะเรื่องนิดเดียวแต่ Aโกรธข้ามโลกข้ามทวีปเลยก็ว่าได้ ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน A แทบจะไม่เคยง้อผมเลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าA จะผิดหรือจะถูก A แทบไม่ง้อและแทบไม่พูดขอโทดเลย น้อยครั้งมากๆๆๆที่จะพูด กลับกลายเป็นผมเองที่ต้องไปง้อA คอยขอโทษ A และทำทุกวิถีทางให้เราจะดีกันต่อให้ผมถูก แต่Aเป็นคนผิดผมก็ยอมที่จะไปง้อเธอ ไปกอดเธอ คอยดึงเธอเพื่อที่เราจะไม่งอลกันไปมากกว่านี้ เพราะทุกครั้งที่ทะเลาะA จะชอบหนีไปจากผมไม่รับโทรสัพหรือบอกเลิกผมเพราะความอารมร้อนของเธอ ผมจึงเป็นฝ่ายง้อเทอมาโดยตลอดเพราะผมไม่อยากเสียเธอไป ผมเจอรักแท้ของผมแล้วในตอนนี้ Aเป็นคนที่ดีทุกอย่าง ยกเว้นเรื่องเดียวคือ อารมร้อนชอบบอกเลิก.. และเป็นคนที่ขี้หึงสุดพลังสุดชีวิต ผมเลยลบผู้หญิงทุกคนออกจากเฟสผมทั้งหมดเพื่อให้ Aสบายใจ ผมถึงกับไม่มอง ผญ คนไหนเลยด้วยซ้ำ ยอมทุกอย่างเพื่อให้เราไม่ทะเลาะกัน จากเมื่อก่อนผมไม่เคยง้อใครไม่มีหัวใจ จนเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือ ผมอยุ่กับ A แทบจะ24ชั่วโมงทุกวัน ไม่เคยนอกใจ แต่ A ขี้น้อยใจขี้ระแวงจนทำให้เราทะเลาะกันบ่อยเกินไ