เรื่องที่จะเล่านี้ไม่ใช่เรื่องของเราโดยตรงหรอกค่ะ อาจจะเพราะเราเป็นคนจิตแข็งเลยไม่ค่อยเจออะไรน่ากลัว แต่น้องชายกับแม่นี่ค่อนข้างเจอบ่อย เรื่องนี้เป็นเรื่องของแม่ค่ะ
         แม่มีพี่น้องหลายคนค่ะ ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง พอแต่งงานออกเรือนแล้วก็มาอยู่กับสามี แม่เราก็ด้วย
แม่มีพี่สาวที่แต่งงานแล้วมาอยู่กับครอบครัวจังหวัดเดียวกันกับเราและแม่ แต่เป็นคนละอำเภอ บ้านเกิดของแม่และป้าจะอยู่อีกจังหวัดนึง แม่สนิทกับป้าค่ะ ไปมาหาสู่กันบ่อยเพราะอยู่ใกล้มากกว่าพี่น้องคนอื่น
      ช่วงก่อนที่ป้าจะเสียเพราะโรคมะเร็งแม่กับป้าอีกคนจะเป็นคนไปเฝ้าที่โรงพยาบาล จนถึงวันที่แกจากไป ครอบครัวนำศพป้าไปทำพิธีที่วัดแถวบ้านแก ก่อนตายป้ามีห่วงหลายอย่าง สามีป้ามีเมียน้อยไม่ค่อยเข้าบ้านมานานแล้ว ลูกสาวของป้ากำลังท้องแก่ยังไม่คลอด เราคิดว่าแกจากไปแบบไม่สงบ แถมทรมานอีกต่างหาก เพราะแกป่วยแทรกซ้อนหลายโรคมานานมาก
         หลังเผาศพป้าเรียบร้อยแล้ว ด้วยความที่ไม่ได้ทำพิธีศพแกที่บ้านเกิด ก่อนจะกลับบ้านยายของเราเลยจุดธูปบอกป้าว่ากลับบ้านเราเถอะลูก หลังจากนั้นเราว่าป้าเรากลับไปกับยายด้วยจริงๆ
     ช่วงหน้าหนาวตอนค่ำๆ บ้านยายจะชอบก่อกองไฟแล้วนั่งผิงไฟคุยกันในเครือญาติ แม่บอกว่าหลังจากกลับมาที่บ้านยาย น้ากำลังนั่งทำกับข้าวอยู่กับคนอื่นอีกหลายคน ทำไปคุยไปกับพี่น้องคนอื่นๆ ที่นั่งรอบกองไฟ สายตาเหลือบไปเห็น... ป้า ป้าที่เสียเนี่ยล่ะค่ะ นั่งฟังพี่น้องคุยกันอยู่กะเค้าด้วยหันมามองน้าอีก น้าเรากลัวไม่กล้ามองต่อ ได้แต่ก้มหน้าเงยหน้าอีกทีป้าก็หายไปแล้ว น้ากลัวมากเล่าให้คนอื่นๆ ฟัง คืนนั้นทั้งคืนทุกคนมานอนรวมกันหมด ไม่กล้าออกไปข้างนอก เพราะได้ยินเสียงคนเดินรอบบ้านทั้งคืน เป็นแบบนี้อยู่หลายคืนจนหายไปเอง
         หลังจากนั้นแม่ก็กลับบ้านค่ะ อยู่ได้อีกไม่กี่เดือนก็ต้องไปบ้านป้าใหม่ เพราะลูกสาวของป้าคลอดลูก ญาติพี่น้องคนอื่นไม่กล้าไปเยี่ยมที่บ้านป้าค่ะ ได้แต่มาเยี่ยมที่โรงพยาบาล ทุกคนกลัวป้าหมด เราก็ด้วย แม่เลยต้องไปอยู่ดูแลพี่เราช่วงที่เพิ่งคลอดคนเดียว ที่จริงญาติพี่น้องฝั่งนั้นก็เยอะนะคะ แต่ทุกคนไม่กล้าเข้าไปหาพี่เราที่บ้านเลย ขนาดลุงที่เป็นสามีป้าแกยังเข้าไปเฉพาะตอนกลางวัน
         มีอยู่คืนนึงตอนที่นอนเฝ้าพี่ แม่ยังนอนไม่หลับพลิกตัวไปมองพี่ที่นอนอยู่ข้างๆ แม่เล่าว่าคนที่นอนอยู่มองยังไงก็ไม่ใช่พี่เรา เพราะคนเพิ่งคลอดใหม่ๆจะตัวบวมมือไม้แขนขาต่างๆ จะบวม แต่นี่ไม่ใช่ สภาพเหมือนป้าเราที่นอนที่โรงพยาบาลเด๊ะเลย เพราะแกเป็นมะเร็งเลยผอมมากแบบหนังหุ้มกระดูก นอนหงายหลับตาเหมือนนอนหลับอยู่ แม่นอนมองอยู่นาน ดูแล้วดูอีก คืนนั้นเปิดไฟนอนด้วย จนแม่ต้องเรียกพี่เราให้ตื่น
พอพี่รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาก็กลับเป็นพี่เหมือนเดิม แม่ไม่กลัวนะ แกบอกว่าพี่สาวแก แกจะกลัวทำไมป้าไม่ได้มาทำอะไรเราซักหน่อย
         ตลอดเวลาที่แม่อยู่เฝ้าพี่เรา ไม่มีใครกล้าเข้ามาเยี่ยมในบ้าน ตกตอนกลางคืนในครัวจะได้ยินเสียงล้างจานคว่ำจาน เสียงอาบน้ำในห้องน้ำ พอออกมาดูก็ไม่มีอะไร นึกว่าเสียงแมวก็ไม่ได้เลี้ยงแมว แล้วบ้านนี้ประตูหน้าต่างติดมุ้งลวดแมวเข้ามาไม่ได้แน่นอน จะว่าเสียงหนูค้นจานชาม แล้วทีนี้ใครเทน้ำในห้องน้ำล่ะ?? ในเมื่ออยู่กัน 3 คน มีพี่เรา พี่เขย และก็แม่เรา แต่มีเสียงคนอาบน้ำในห้องน้ำ พื้นก็แห้งสนิท
         ตอนที่ป้าเสียใหม่ๆ ตกดึกคนละแวกบ้านแกจะเห็นป้าเดินอยู่ในรั้วบ้าน ถอนหญ้า เก็บกวาดหลังบ้านอยู่บ่อยๆ เพราะแกเป็นคนขยัน เสียไปแล้วก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม แม้แต่เด็กแถวบ้านเล่นบอลมาตกในบ้านแก ยังไม่กล้าเข้ามาเอาเลย แม่ได้แต่พนมมือบอกแกว่าไม่ต้องห่วง จะช่วยดูแลหลานสาวให้
      จากวันที่แกเสียผ่านมาห้าหกปีแล้ว เราไม่รู้ว่ายังมีคนเห็นป้าอยู่มั้ย แต่เราไม่กล้าไปบ้านแกเลยตั้งแต่นั้นมา รวมถึงพี่น้องป้าทุกคน ยกเว้นแม่เรา แม่นี่นิ่งมาก เล่าให้เราฟังแกก็เล่าแบบนิ่งๆ แม่บอกว่าสงสารแกมากกว่า แกมาให้เห็นเฉยๆ ไม่ได้อาฆาตมาตรร้ายใคร ทุกวันนี้พี่เราก็ยังอยู่บ้านนั้น แต่แปลกที่พี่ไม่เคยเห็นป้าเลย แม้กระทั่งลูกเขยแกก็ไม่เห็น ไม่รู้สึกถึงอะไรที่ผิดปกติ แต่หลายปีแล้วเราว่าป้าคงไปแล้วน่าจะหมดห่วงไปแล้วล่ะ