เจ้าสาวเงากุหลาบ ตอนที่ 5 : โดย ปิ่นนลิน

กระทู้สนทนา

ตอนเดิมค่ะ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

ตอนที่ 5

จังหวะที่ก้าวพลาด ร่างเธอหล่นกระทบกับบันได ก่อนจะกลิ้งลงมาตามขั้นทีละขั้น ความเจ็บที่เกิดขึ้นทีละครั้งทำให้มาหยาเห็นภาพสั้นๆผุดขึ้นในสมอง

    ภาพของบิดาเธอแผดเสียงดังอย่างตกใจอะไรบางอย่าง จนวิ่งหนีออกจากห้องนอน ก่อนจะร่วงหล่นพลัดตกบันไดเช่นเธอ

    มาหยากลิ้งกระทบบันไดขั้นสุดท้าย ทำให้เธอเห็นภาพเลือดไหลออกจากศีรษะของบิดา บิดาเธอยังไม่ตาย และสติยังไม่หมดในตอนแรกที่ตกสู่พื้นบ้าน กระทั่งมาหยาหล่นลงบนพื้นเช่นกัน ในสมองที่เธอเห็นก่อนสติเสี้ยวสุดท้ายจะดับลง คือ คุณหญิงกุหลาบกำลังนั่งคร่อมบนอกของบิดาซึ่งเบิกตาโต ปากพะงาบๆเป็นคำที่มาหยาไม่เข้าใจ

    'ขอ...'

     ก่อนจะใช้มือบิดคอของชัชชวินจนได้ยินเสียงกรอบ มาหยาอ้าปากค้าง น้ำตาไหล พยายามห้ามไม่ให้ผีเจ้าสาวทำร้ายบิดา แต่ไม่เป็นผล ชัชชวินนอนแน่นิ่ง และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่มาหยาเห็นก่อนจะหมดสติ

    ร่างของมาหยาถูกนำส่งโรงพยาบาลอย่างไว โชคดีที่เธอเพียงแค่หัวแตก แต่อย่างไรการที่หัวกระแทกก็เป็นเรื่องน่ากังวลอยู่ดี แพทย์จึงแนะนำให้พักดูอาการอย่างใกล้ชิดที่โรงพยาบาลยี่สิบสี่ชั่วโมง ถ้าหากสมองปกติดี ไม่มีอาการปวดหัวหรืออาเจียน จึงจะอนุญาตให้มาหยากลับไปพักฟื้นที่บ้านได้

    มาหยาหลับไปนานกว่าสี่ชั่วโมงก่อนที่จะรู้สึกตัว ปรือตามองเห็นเพดานห้องที่แปลกไป เมื่อหันมองไปข้างๆศีรษะก็เห็นถุงน้ำเกลือห้อยอยู่ จึงรู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหนทันที

    สาวลูกครึ่งพยายามทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น พอนึกออกวงหน้าขาวก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว ทั้งผีสาวตัวนั้น ทั้งที่เธอฝันเห็นการตายของบิดา นอกจากนั้นตอนที่หมดสติไปแล้ว เธอยังฝันเห็นคุณลุงกำพล คนงานเก่าของบิดา ถูกเชือกรัดคอ ดิ้นทุรนทุรายอีก

    คงเพราะภาพทุกภาพยังติดตาราวกับไม่ใช่ฝัน ทำให้มาหยาร้องกรี๊ดออกมาดังลั่นจนภีมวัชช์ที่นั่งก้มหน้า เครียดจัดอยู่ รีบลุกมาดู

    “ไหม! ไหมเป็นอะไรไป" ภีมวัชช์คว้ามือบางไว้แน่น มองเห็นมาหยาร้องไห้อย่างทรมาน

    “อาภีม! คุณพ่อ ... ผีตัวนั้นฆ่าคุณพ่อของหนูค่ะ ... มันฆ่าพ่อของไหม!” มาหยาร้องบอกทั้งน้ำตา ภีมวัชช์ฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่เข้าใจว่ามาหยาคงตกใจจากการตกบันได จึงทำให้ฝันร้ายอีกแล้ว

    “แล้วมันก็ฆ่าคุณลุงกำพลด้วยค่ะ ไหมเห็น"

    “เด็กโง่ หนูแค่ฝันนะไหม ... แค่ฝันนะ" ภีมวัชช์ลูบหัวปลอบโยนมาหยา ราวกับว่าเธอยังอายุแค่สิบกว่าขวบ แต่มาหยาก็ส่ายหน้าไปมา ยังร้องไห้ไม่หยุด

    “อาภีมเชื่อหนูนะคะ ผีตัวนั้นฆ่าคุณพ่อ มันทำให้คุณพ่อตกบันได เหมือนที่ทำกับหนู แล้วมันก็หักคอคุณพ่อ แล้วยังเอาเชือกรัดคอคุณลุง ... "

    "ไหม ... ไหม ฟังอานะ ไหมแค่ฝันร้ายเท่านั้น" ภีมวัชช์พยายามให้หญิงสาวใจเย็นลง แต่ไม่เป็นผลเลย เธอหวาดกลัวและเสียขวัญมาก เขาจึงได้แต่รั้งศีรษะทุยที่ปกคลุมด้วยผมนุ่มมาแนบอก กังวลกับอาการของลูกสาวพี่ชายคนสนิทที่เสียไปจนคิ้วขมวดชนกัน นี่เขานั่งรอจนมาหยาฟื้นเพียงลำพังหลังจากให้พิชาภพและมณิกากลับไปก่อน

    “แต่มันฆ่าพ่อของไหมจริงๆนะคะ อาภีมต้องเชื่อหนูนะ ... ผีตัวนั้น ฮือ ...”

    มาหยายังร้องไห้ คร่ำครวญราวกับคนละเมอ ภีมวัชช์ก้มมองใบหน้าที่ซีดจนแทบไร้สีเลือดของมาหยา มือข้างหนึ่งของภีมวัชช์ประคองที่ต้นคอ นิ้วหนางอเข้าหากันขณะไล้น้ำตาออกจากใต้ดวงตาสีฟ้า ก่อนจะจรดริมฝีปากลงกับเรียวปากนุ่มเพียงแผ่วเบา

    เขาไม่รู้หรอกว่าจะได้ผลไหม แต่ไม่ว่าสโนไวท์ หรือเจ้าหญิงนิทราที่ไร้สติต่างก็ฟื้นจากจุมพิตเจ้าชายทั้งนั้น

    มาหยาเคยให้เขาเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาว ภีมวัชช์ถือสิทธิ์นั้นโดยไม่ต้องถามซ้ำอีกครั้ง ... เขาจะช่วยเธอเอง

    ความอบอุ่นผ่านริมฝีปากของเขา และนิ้วมือทั้งห้าแทรกเส้นผม ประคองต้นคอเธอไว้นิ่ง รวมกับความอ่อนโยนที่ภีมวัชช์เช็ดน้ำตาให้ ทำให้สติที่แตกกระเจิงของมาหยาเริ่มกลับมารวมกัน ลมหายใจของเธอคืนสู่ภาวะปกติ

    “ใจเย็นๆนะ ค่อยๆตั้งสติ ... มองหน้าอา แล้วตอบอาซิว่าโอเคไหม" ภีมวัชช์เอ่ยเสียงเย็นๆกับหญิงสาวลูกครึ่ง หลังจากผละริมฝีปากออก เลิกคิ้วมองจ้องลึกไปในดวงตาสีฟ้า มาหยาเริ่มสงบสติอารมณ์ลงได้ทีละนิดก็จริง แต่กลับส่ายหน้าตอบชายหนุ่ม

    “ไม่ ... ไม่โอเคค่ะ อาภีมสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้ ... อาภีมผิดสัญญา" มาหยามุ่นคิ้วใส่ แม้เธอจะเพิ่งได้สติจากฝันร้าย แต่ก็ยังจำสัญญาที่ภีมวัชช์ให้ไว้ที่ร้านกุ้งเผาได้ดี

    ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก ดันร่างบางให้นอนลงบนเตียงอย่างก่อนหน้า

    “กู้ดไนท์คิสไงจ๊ะ" เขาบอกง่ายๆ มาหยาหันมองไปที่หน้าต่างทันที ก่อนจะวกกลับมามองหน้าอาหนุ่มต่างสาดเลือด แย้งเสียงขุ่น

    “ยังไม่มืดเลยนะคะ อาภีมฉวยโอกาสกับไหมอีกแล้วใช่ไหมคะ" เธอหน้างอง้ำขณะต่อว่าเขา โดนอาภีมจูบอีกแล้ว ยังจะมาอ้างเป็นจูบฝันดีอีก

    “จะคิดแบบไหนก็แล้วแต่ไหมละกัน ... นอนได้แล้ว อย่าให้พูดซ้ำสอง ไม่งั้นจะต้องโดนกู้ดไนท์คิสอีกรอบนะ" เขาขู่ไม่จริงจัง แต่ก็ทำให้มาหยารีบหลับตาทันที ภีมวัชช์ส่ายหัว หัวเราะขำๆ แล้วขยับผ้าห่มคลุมให้ร่างบางบนเตียง

    “อาภีม" อยู่ๆคนที่หลับตาก็ เปิดตา เรียกชื่อเขา ซึ่งยังไม่ทันที่ภีมวัชช์จะถาม มาหยาก็คว้ามือเขาไว้ด้วยสองมือของเธอ

    "อย่าทิ้งหนูไปไหนนะคะ หนูไม่เหลือใครแล้ว หนูกลัว ... ผีตัวนั้น" น้ำตาที่แห้งไปเริ่มคลอดวงตาสีฟ้าอีกครั้ง

    “อาสัญญา อาจะไม่ทิ้งไหมไปไหนหรอก อาสัญญาจ้ะ" ภีมวัชช์รับปาก มาหยายิ้มให้เขาก่อนจะค่อยๆปิดเปลือกตา ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งกับห้วงนิทราอีกครั้ง

    ภีมวัชช์มองที่มือซึ่งถูกมือบางกุมไว้แน่น เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแผ่วเบาอย่างไม่ต้องการให้ใครได้ยินนอกจากตัวเองเท่านั้น

    "อาสัญญาจะปกป้องไหมตลอดไป ... ไม่ว่าผีตัวไหน อาจะไม่ให้แตะต้องไหมเด็ดขาด" เขาลูบผมนุ่ม ส่งสายตามองเธออย่างอ่อนโยน

(มีต่อ)