สวัสดีครับ

การปั่นจักรยานคนเดียวมันเหงา ยิ่งไปขี่ตากแดด ตากฝน ไปไกลจนน้ำหมดกระติก หาร้านขายน้ำไม่เจอ ไปไหนรถพัง เข็นไปทั้งมืดๆ คว่ำถลอก เคล็ด เสียวโดนฆาตกรรม ปล้น สารพัด ก็เกิดแรงต้านทานในใจ ของแบบนี้ทำไมทำคนเดียวแล้วมันไม่แฮปปี ไปถึงที่หมาย สะใจ แตทำไมว้าเหว่

ที่แท้ก็เป็นพวกหาเพื่อนไม่ได้ ตกสเปคเพื่อน รถถูก รายได้น้อย งานที่ทำหาผลประโยขน์ร่วมกันไม่ได้ ขาอ่อน ทำตัวเป็นภัยต่อความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่ม

เวลาเห็นคู่หรือกลุ่มจักรยานเป็นพวกครอบครัว คู่หนุ่มสาว รู้สึกว่าน่าอบอุ่นดี เห็นห่วงใยกันสุดตัว เวลากลุ่มจักรยานผ่านไป พอเห็นความเร็วและรถที่ขี่ก็รู้สึกเจียมตัว แต่ก็ชมว่าขี่เก่งดีแฮะ เสียงยางหอนมาเลย ขนาดรถยังเบี่ยงออกให้

เวลาไปขี่จักรยานแล้วถึงที่หมาย พวกกลุ่มจักยานก็คุยสนุกสนานกันใหญ่ ราวกับว่าพวกเค้าไว้ใจกันมาก อย่างผมพอถึงที่หมายก็จอดกินน้ำ แล้ววกรถกลับไปแบบว้าเหว่

กลับมาบ้านผมก็ไม่มีคนสนทนาเรื่องจักรยาน เข้าเว็บไหนก็อ่านอย่างเดียว เฟซบุคไม่ได้เล่นนานสี่ห้าปีแล้ว ถามใครในเว็บบอร์ด ก็จะถามแต่เรื่องจำเป็น พอเจออะไรสะเทือนใจก็ปิดหน้าเว็บ แล้วไปทำงานอดิเรกอื่นต่อ

วันๆ นอกจากนอน ทำงาน ก็เข็นจักรยานออกนอกบ้าน ขี่ไปไหน ก็แล้วแต่อารมณ์ แล้วก็วนลูบเดิม เจอกลุ่มจักรยาน และพวกขี่มาเป็นคู่ และรู้สึกแบบเดิม

ถ้าไม่นับพวกที่เป็นครอบครัว คนทั่วไปเค้าเป็นเพื่อนขี่จักรยานกันยังไงครับ ขอถามท่านๆ ทั้งหลายเลย

การที่ท่านเจอคนคนเดิมเวลามาขี่จักรยานมาถึงที่หมายเดียวกันบ่อยๆ แล้วได้คุยกันบ้าง ท่านชวนเค้าปั่นด้วยกันไหม หรือท่านเคยโดนปฏิเสธ หากคุยเรื่องส่วนตัวลึกเกินไปไหม

ท่านไว้ใจเพื่อนที่ปั่นจักรยานด้วยกันไหม มากแค่ไหน และท่านจริงจัง ลึกซึ้งกับเพื่อนปั่นจักรยานขนาดไหน เคยเหล่เพศตรงข้ามในกลุ่มไหม ผลเป็นอย่างไร

แล้วการมีเพื่อนปั่นจักรยาน มันดีอยู่แล้ว แต่ถ้ามันจะไม่ดี มันจะไม่ดีตรงไหน

แล้วสำหรับคนที่ออกจากกลุ่มมาปั่นคนเดียว ทำไมถึงออกมาปั่นเอง แล้วยังจะมองหน้ากันติดไหม

อาจจะถามอะไรแปลกๆ ขออภัยด้วย

ขอบคุณครับ