เราไม่ได้มีเจตนาจะมาว่าพ่อแม่ตัวเองนะ แต่แค่เราอยากแชร์ ปสบ ทางบ้าน ที่พ่อแม่ห่วงและรักเรามากเกินไป มันไม่ใช่ความรักชนะสนุกสิ่ง แต่เรากลัวมันจะกลายเป็นพ่อแม่รังแกฉันในอนาคต...
คือเราเป็นลูกคนเล็ก เป็น ผช ซึ่งแม่จะห่วงมาก ไม่ค่อยให้ไปไหนกับเพื่อนฝูง นานๆ จะได้ไปที แต่แกก็จะไม่พอใจเท่าไรถ้าไป ไม่ให้ขับรถอะไรเลย เมอเตอไซก็เช่นกันคืออยากเดินทางเองเป็น ไม่ใช่เวลาจะไปไหนต้องเดือดร้อนให้พ่อแม่มาส่ง แม้เขาจะไม่รู้สึกเดือดร้อนก็ตาม ไม่สบายก็ต้องให้บอก อยู่ไกลก็จะเข้ามาหา (แต่เราไม่เคยบอก) จะอาบน้ำแกก็ต้องบอกให้อาบ จะนอนจะทำอะไร แกก็จะคอยบอกตลอด เหมือนกับว่าเราจะทำอะไรขึ้นอยู่กะแกตลอด ทำไมไม่ทำอย่างงู้น ทำไมไม่ทำอย่างงี้ เราพูดไปคุยไปก็หาว่าเราเถียง เราก็รู้สึกผิดอีกแต่ทำอะไรไม่ได้ ความห่วงมันกลายมาเป็นสิ่งที่ทำให้เราอึดอัด เราจะทำอะไรไมไ่ด้เลย ต้องรอแกตลอด เราเป็นคนชอบลองนู่นลองนี่ไปเที่ยว รักอิสระ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย จะไปเที่ยวไหนไกลๆทีก็ต้องรอ ไม่ค่อยได้ไปเอง แกบอกจะพาไป อยากเปิดร้านขายนู่นนี่ ก็ทำไม่ได้แกจะห้ามหมด ทำได้คือแกทำด้วย แต่เห็นภาพเลย แกจะจัดแจงเองหมด เราเสนอความคิดอะไรไม่ได้ ผิดหมด เหมือนอยากให้เราสบาย อยู่เฉยๆดีแล้ว เราจะช่วยงานบ้านก็บอกไม่ต้อง เดี๋ยวแกทำเอง ทั้งๆที่แกชอบมาบ่นว่าทำคนเดียวไม่มีใครช่วย งง มั้ย เรารู้สึกว่าอนาคตต่อไปเราทำอะไรไม่เป็นแน่ๆเลย เราจะแก้ปัญหายังไงดี เราก็ไม่อยากสร้างปัญหา แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันคือปัญหา ที่ไม่ได้เกิดกับเขาแต่เกิดกับเรา คุยกันทีไรขัดใจทุกที

เราอายุ 26/27 แล้ว ยังดูแบเบาะอยู่เลย ถ้าเทียบกับคนรุ่นเดียวกันหรือเด็กกว่า เรารู้สึกอิจฉาชีวิตพวกเขานะ ที่มีอิสระในความคิดและการกระทำกว่าเรา เราอายจัง ที่เห็นตัวเองทำอะไรไม่เป็นแบบนี้ ทำงานงกๆ อยู่ไปวันๆ เราอยากเก่ง อยากช่วยเหลือตัวเองได้โดยที่เขามีลิมิตในการห่วง ไม่ใช่จะทำไรห้ามไปหมด ต้องทำตามคำสั่ง ทำงานไกลก็ไม่ได้ พักไกลที่ทำงานก็ไม่ได้ ต้องแบบ เดินสองก้าวถึง เห้อออ ช่วยคิดแก้ปัญหาที