" ผิดที่เราเจอกันช้าไป " เราแค่มาเจอกันผิดที่ผิดเวลาเท่านั้นเอง
เราเพิ่งแต่งงานเมื่อปลายปีที่แล้ว (สาเหตุมาจากผู้ใหญ่ไม่ใช่ความเต็มใจของเรา) แต่ด้วยหน้าที่การงานที่ทำ ทำให้เราต้องเดินทางไป ตปท บ่อยๆ จนมากลางปีเราได้ไปเจอกับ ผช. คนหนึ่งที่ ตปท (เป็นการเจอในลักษณะที่ต้องร่วมงานกัน) ซึ่งเค้าเองก็แต่งงานแล้วเช่นกัน เมื่อตอนกลางปีที่แล้ว (ด้วยเหตุผลเดียวกัน) เค้าแต่งก่อนเราแค่ไม่กี่เดือนเอง T______T จากวันแรกที่เราเจอกัน ก่อเกิดเป็นความรู้สึกดีๆที่มีให้กัน ครั้งแรกเราพยายามเก็บอาการ แต่พอเค้าแสดงออกมาแบบชัดเจนว่ารู้สึกเหมือนกันเราเลยเปิดเผยความรู้สึกให้เค้าได้รู้ ช่วงเวลาที่ทำงานด้วยกันแค่ไม่กี่วัน เราต่างมีความสุขมากเลย สนุกที่ได้พูดคุยกัน มีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าคนนี้แหละที่เราอยากสานสัมพันด้วยต่อ (แต่ไม่เคยมีอะไรลึกซึ้งเกินเลย) เราคุยกันมาตลอด จนเมื่อ2วันนี้เราตัดสินใจที่จะยุติความสัมพันธ์ (เราบอกเค้าให้ลดมาเป็นเพื่อนกัน แต่เราก็รู้ว่าเราก็คิดกับเค้าแค่เพื่อนไม่ได้หรอก เราตั้งใจจะหายไปเลยมากกว่า) เพราะเราเองก็รู้สึกผิดมาตลอดที่ต้องเป็นแบบนี้ ตลอดเวลามันเป็นความสุขแบบหน่วงๆ เพียงเพราะแค่สถานภาพที่เป็นอยู่ เค้าเองก็เสียใจกับการตัดสินใจของเรา เค้าเงียบมากจนเรากังวล เราเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเค้าเลย เราพยายามจะไม่ทักทายแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้ แต่เค้ากลับบอกว่าเราเห็นความรักของเค้าเป็นเรื่องล้อเล่น ทำไมเราใจร้ายจัง ตอนนี้เค้ายังไม่พร้อมที่จะคุย ขออยู่เงียบๆคนเดียว แค่ประโยคนี้เรารู้สึกแย่มาก เราเป็นคนเลือกเอง ทำเองทุกอย่าง แต่เราก็กลับต้องมานั่งเสียใจเพราะการตัดสินใจของเราเอง ไม่เคยรู้สึกแย่กับเรื่องแบบนี้มากขนาดนี้มาก่อนเลย เข้าใจเลยว่าการตัดใจจากคนที่เรารักมันยากมากจิงๆ คัยเคยเป็นแบบเราบ้างมั้ย นานมั้ยกว่าจะหายจากอาการแบบนี้