เราไม่เคยมีแฟน แต่เคยแอบชอบอยู่ และได้สารภาพออกไป เกิดเป็นเรื่องราวใหญ่โต เอาเป็นว่า เสียน้ำตาจนนางเอกบันทึกน้ำตา1ลิตรยังอายอ่ะค่ะ


หลังจากนั้นเราโตขึ้นมาก และก็รู้สึกว่า ความรักมันดีจริงๆหรอ
ขนาดแค่แอบชอบแล้วไม่สมหวัง ยังทุกข์ขนาดนั้น แล้วถ้ามีความรักที่ได้รับการรักตอบล่ะ มันคงมีความสุขมาก...





แล้วถ้าถึงคราวทุกข์ล่ะ



...โห ไม่อยากจะคิด= =

มันทุกข์ขนาดไหนอ่ะคะ ทุกข์เท่าตอนที่เรามีเรื่องกับคนที่เราแอบชอบรึเปล่า หรือทุกข์กว่า มีอะไรเปรียบได้มั้ยคะ


เราเคยได้ยินมาว่า ถ้าเราถึงจุดนึงที่ต้องเลิกกับคนรัก ก็อย่าฝืน ให้จำไว้ว่าเรารักเพราะเราสุข ถ้าเมื่อไหร่ที่ทุกข์ก็เลิกรักซะ

มันฟังดูง่ายจัง เราคิดว่าถ้ามีแฟนแล้วมีเหตุให้ต้องเลิกเราก็จะคิกแบบนี้แล้วกลับมามีความสุข แต่...


มันทำได้จริงหรอคะ มันจะคิดได้ง่ายแบบนั้นมั้ยคะ คนที่ต้องเลิกกับแฟนจะคิดว่า เอาละเว้ยยย มีความสุขดีกว่า แล้วเลิกกันได้มั้ย แล้วทำไมทำไม่ได้คะ

เค้าว่ากันว่า คนเราจะเปลี่ยนไปหลังจากคบกันไม่มากก็น้อย เราไม่อยากคิดเลยว่าถ้าซักวันนึงเรามีแฟนที่แสนดี แต่หลังจากคบๆกันไป เค้าจะไม่เหมือนเดิม ความรักมันจะจางๆกลายเป็นความรับผิดชอบ เราจะต้องทะเลาะกัน^=(÷*%£÷

โอ๊ย...คิดแง่ไหนก็เสียกับเสีย= =


ปล.นอกจากทำให้ดำรงเผ่าพันธุ์ ความรักจะเป็นมั้ยคะ เราก็อยากมีครอบครัวที่ดี แต่เราไม่อยากเสียใจ อยู่คนเดียวดีมั้ยคะ แล้วถ้าเราจะอยู่คนเดียวจริงๆ เราจะเหงามั้ย แล้วถ้ามีคนมาขอคบกับเรา เราจะตอบเค้าว่าอะไรดี