คือเราเป็นคนหนึ่งที่เวลาน้อยใจอะไรเพื่อน
แต่ก็ไม่เคยกล้าพูดตรงๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
อาจเป็นเพราะกลัวเพื่อนจะไม่สบายใจด้วยมั้ง
(เราเป็นคนคิดมากด้วยล่ะ - -)
-----------------------------------------
    ตอนเข้ามหาลัยมาใหม่ๆเราก็เป็นคนมีเพื่อนน้อย ตามประสา แต่เราก็ได้รู้จักแล้วเจอกับเพื่อนคนนึง เขาเป็นคนหน้าตาน่ารักนะ นิสัยก็ดี คุยเก่ง ใครๆก็ดูจะรักและชอบเขาไปหมด เราอยู่หอด้วยกัน จนเราก็สนิทกันมากขึ้น ไปเที่ยว หรือกินข้าวก็ไปด้วยกันตลอด มีอะไรไม่สบายใจก็คุยกัน มีเรื่องทุกข์ใจมาก็จะมีเพื่อนคนนี้แหละคอยอยู่ข้างๆเป็นเหมือนอีกคนที่เข้าใจเรา ต่อมาจนเพื่อนเรามีแฟน บ้างก็ออกไปอยู่หอนอกกับแฟน เราก็เข้าใจแหละเด็กมหาลัย ส่วนมากเขาก็อยู่กับแฟนกัน เวลาเพื่อนคนนี้ไม่อยู่นะเราโคตรเหงาเลย จริงๆเวลาเพื่อนไปกินข้าวกับแฟน ก็ยังชวนเราไปด้วยอยู่นะช่วงแรกๆ แต่ความรู้สึกตอนไปเหมือนเป็น กขค. ของเขา หลังๆเราก็เลยไม่ค่อยอยากไปด้วยเท่าไหร่ ถามว่าเหงามั้ย มันก็มีบ้าง บางครั้งก็ต้องกินข้าวคนเดียว อารมณ์มันเฟลๆเหมือนกันแต่ก็เข้าใจ แต่พอปีโตขึ้น มีการเลือกสาขา Major ,Miner เรากับเพื่อนก็ค่อยๆห่างกันเพราะต่างคนก็เลือกเรัยนในสิ่งที่ตัวเองชอบ แต่เรายังเจอกันบ้างแต่ก็น้อยลง เพื่อนคนนี้ของเราก็ไปมีเพื่อนใหม่ๆมากขึ้นไปไหนมาไหนก็จะไม่ค่อยมีเราไปด้วยแล้ว เหมือนดูห่างๆกันไปทุกที ยิ่งเราเห็นเพื่อนเราคุยเล่นกับเพื่อนคนใหม่ๆมากขึ้นเรายิ่งรู้สึกว่าเหมือนเราไม่สำคัญกับเพื่อนของเราคนนั้นอีกแล้ว...

เราควรทำไงดี ใจจริงก็อยากให้อะไรๆกลับมาเป็นเหมือนเดิมเหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าพูดไปตรงๆ