วันแม่ปีนี้เป็นปีที่พิเศษมากๆ เพราะพึ่งทะเลาะกันหนักมากกับแม่
จะบอกลูกทุกคนที่กำลังโกรธกับแม่ว่า โกรธไปเลย ทะเลาะไปเลย เถียงไปเลย
เอ๊ะ! นี่สนับสนุนให้อกตัญญูหรอ ..... 5555 ไม่ใช่จ้า แค่จะบอกว่า โกรธแม่บ้างก็ได้ไม่ผิด และอย่าเกลียดตัวเองที่ไปโกรธเลย
แม่คือแม่ แม่คือคนธรรมดา มีสิทธ์ผิดพลาดบ้างอะไรบ้าง
ฉะนั้นการโกรธแม่ไม่ใช่เรื่องผิด เรื่องที่ผิดคือโกรธแล้วไม่แสดงออก
แล้วก็สะสมๆมันไปเรื่อย กลายเป็นโทษตัวเองที่นิสัยไม่ดี ที่เลวที่กล้าโกรธพ่อแม่
เกลียดตัวเองที่โกรธพ่อแม่ จึงคิดทำร้ายตัวเอง หนีออกจากบ้าน หรือหนักถึงขั้นฆ่าตัวตาย
(คนเป็นโรคซึมเศร้าที่มีปัญหาครอบครัว มักฆ่าตัวตายเพราะความรู้สึกผิดต่อพ่อแม่ .... หมอบอกมานะ)
พ่อแม่ก็จะมาพูดถึงลูกตอนหลังว่า เค้าเป็นคนร่าเริง เค้าจิตใจดี ไม่คิดว่าจะฆ่าตัวตาย.... อีหรอบนี้ประจำ(ภาษาแก่จัง)
แต่ไม่ใช่ด่าหยาบคายนะ ตรงนี้รับไม่ได้จ้า ทะเลาะกันแบบมีการศึกษาไม่มีคำหยาบ
และอย่าใส่อารมณ์เยอะมาก ไม่ใช่อะไร มันจะเข้าหน้ากันไม่ติดตอนหลัง 555555 แค่นี้เอง ง่ายไหม?
ต่อๆๆ กลับมาเรื่องเดิมคือ โกรธแม่แล้ว ทำไงต่อดี? สุดพีคอยู่ตรงนี้จำไว้เลย 3 ข้อ
1. ให้อภัยกับทุกเรื่องให้เป็น
2. ขอโทษและขอบคุณให้เป็น
3. หน้าด้าน(ที่จะแสดงออกดีๆ)ให้เป็น
โกรธได้ ก็ต้องหายได้ ให้อภัยคือทานที่ใหญ่และดีที่สุดนะจ๊ะ
อย่าอายที่จะขอโทษเมื่อทำผิด
อย่ากลัวการพูดขอบคุณในสิ่งที่แม่ให้
และหน้าด้านที่จะแสดงออก จากแค่ไหว้ทุกครั้งขอตังค์ไปรร 555 เปลี่ยนๆๆ
ไม่เคยหอมก็ลองหอม ไม่เคยกอดก็ลองกอด
การทำเรื่องพวกนี้มันมีพลังจริงๆนะ นี่ก็กอดตลอดถึงแม้ว่าจะโกรธอยู่ก็ตาม ฮา~
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้คนที่ท้อแท้เรื่องพวกนี้ค่ะ เราก็เป็นคนหนึ่งที่ทะเลาะกับแม่
และเป็นโรคซึมเศร้า เราเข้าใจคุณดี และถ้าเล่าเรื่องของเราคุณก็จะตลก
โกรธแม่เรื่องเล็กๆ (แต่มีผลต่อจิตใจเราเยอะมาก) ฮา~
แต่ไม่ว่าจะดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กแค่ไหน ก็ไม่ต้องสนใจพวกที่บอกว่า เรื่องแค่นี้เอง
ที่เป็นๆกันอยู่ก็เพราะเรื่องแค่นี้เองนี้แหละค่ะ
ถ้าคุณที่อ่านเป็นคนธรรมดา คนปกติ ก็ช่วยเข้าใจด้วยว่า ปัญหาของแต่ละคนเล็กใหญ่ไม่เท่ากัน
สมมุติ เราทะเลาะกับแม่เรื่อง แม่บ่นเราอ้วน เราเสียใจมากจนกลายเป็นคนไม่มั่นใจตัวเองและเป็นโรคซึมเศร้า
คุณก็ไม่ต้องมาเล่าปัญหา คนนู้นคนนี้ที่กำพร้าพ่อแม่ ไม่เคยมีพ่อแม่มาบ่นให้เขาด้วยซ้ำ เค้ายังอยู่ได้ บลา บลา บลา ของเราเรื่องแค่นี้เอง .....
จะบอกว่า เห็นใจกับคนอื่นเหมือนกันค่ะ รู้และคิดว่ามีคนโชคร้ายกว่าเราอยู่แล้ว
แต่ฟังเรื่องพวกนี้ เราก็สงสารคนเหล่านั้นนะ แต่ปัญหาเราก็ยังอยู่จ้า
มันไม่หายไปจ้า และที่คุณเล่าให้ฟังไม่ช่วยอะไรจ้า
ขอๆๆๆๆ นะ ปัญหาแต่ละคนไม่เท่ากัน
เรื่องนี้เรารับได้แต่คุณรับไม่ได้
เรื่องนี้เรารับไม่ได้ คุณกลับรับได้ นานาจิตตัง
ฉะนั้น หยุดแสดงความคิดเห็นต่อคนที่เป็นโรคนี้ด้วยคำพูดว่า "เรื่องแค่นี้เอง" ได้แล้วค่ะ
ปล. อยากฟังเรื่องของเราไหมคะ เราอยากเล่าจังค่ะ
ควันหลงวันแม่ สำหรับคนที่กำลังโกรธหรือเกลียดแม่ค่ะ
จะบอกลูกทุกคนที่กำลังโกรธกับแม่ว่า โกรธไปเลย ทะเลาะไปเลย เถียงไปเลย
เอ๊ะ! นี่สนับสนุนให้อกตัญญูหรอ ..... 5555 ไม่ใช่จ้า แค่จะบอกว่า โกรธแม่บ้างก็ได้ไม่ผิด และอย่าเกลียดตัวเองที่ไปโกรธเลย
แม่คือแม่ แม่คือคนธรรมดา มีสิทธ์ผิดพลาดบ้างอะไรบ้าง
ฉะนั้นการโกรธแม่ไม่ใช่เรื่องผิด เรื่องที่ผิดคือโกรธแล้วไม่แสดงออก
แล้วก็สะสมๆมันไปเรื่อย กลายเป็นโทษตัวเองที่นิสัยไม่ดี ที่เลวที่กล้าโกรธพ่อแม่
เกลียดตัวเองที่โกรธพ่อแม่ จึงคิดทำร้ายตัวเอง หนีออกจากบ้าน หรือหนักถึงขั้นฆ่าตัวตาย
(คนเป็นโรคซึมเศร้าที่มีปัญหาครอบครัว มักฆ่าตัวตายเพราะความรู้สึกผิดต่อพ่อแม่ .... หมอบอกมานะ)
พ่อแม่ก็จะมาพูดถึงลูกตอนหลังว่า เค้าเป็นคนร่าเริง เค้าจิตใจดี ไม่คิดว่าจะฆ่าตัวตาย.... อีหรอบนี้ประจำ(ภาษาแก่จัง)
แต่ไม่ใช่ด่าหยาบคายนะ ตรงนี้รับไม่ได้จ้า ทะเลาะกันแบบมีการศึกษาไม่มีคำหยาบ
และอย่าใส่อารมณ์เยอะมาก ไม่ใช่อะไร มันจะเข้าหน้ากันไม่ติดตอนหลัง 555555 แค่นี้เอง ง่ายไหม?
ต่อๆๆ กลับมาเรื่องเดิมคือ โกรธแม่แล้ว ทำไงต่อดี? สุดพีคอยู่ตรงนี้จำไว้เลย 3 ข้อ
1. ให้อภัยกับทุกเรื่องให้เป็น
2. ขอโทษและขอบคุณให้เป็น
3. หน้าด้าน(ที่จะแสดงออกดีๆ)ให้เป็น
โกรธได้ ก็ต้องหายได้ ให้อภัยคือทานที่ใหญ่และดีที่สุดนะจ๊ะ
อย่าอายที่จะขอโทษเมื่อทำผิด
อย่ากลัวการพูดขอบคุณในสิ่งที่แม่ให้
และหน้าด้านที่จะแสดงออก จากแค่ไหว้ทุกครั้งขอตังค์ไปรร 555 เปลี่ยนๆๆ
ไม่เคยหอมก็ลองหอม ไม่เคยกอดก็ลองกอด
การทำเรื่องพวกนี้มันมีพลังจริงๆนะ นี่ก็กอดตลอดถึงแม้ว่าจะโกรธอยู่ก็ตาม ฮา~
สู้ๆ เป็นกำลังใจให้คนที่ท้อแท้เรื่องพวกนี้ค่ะ เราก็เป็นคนหนึ่งที่ทะเลาะกับแม่
และเป็นโรคซึมเศร้า เราเข้าใจคุณดี และถ้าเล่าเรื่องของเราคุณก็จะตลก
โกรธแม่เรื่องเล็กๆ (แต่มีผลต่อจิตใจเราเยอะมาก) ฮา~
แต่ไม่ว่าจะดูเหมือนเป็นเรื่องเล็กแค่ไหน ก็ไม่ต้องสนใจพวกที่บอกว่า เรื่องแค่นี้เอง
ที่เป็นๆกันอยู่ก็เพราะเรื่องแค่นี้เองนี้แหละค่ะ
ถ้าคุณที่อ่านเป็นคนธรรมดา คนปกติ ก็ช่วยเข้าใจด้วยว่า ปัญหาของแต่ละคนเล็กใหญ่ไม่เท่ากัน
สมมุติ เราทะเลาะกับแม่เรื่อง แม่บ่นเราอ้วน เราเสียใจมากจนกลายเป็นคนไม่มั่นใจตัวเองและเป็นโรคซึมเศร้า
คุณก็ไม่ต้องมาเล่าปัญหา คนนู้นคนนี้ที่กำพร้าพ่อแม่ ไม่เคยมีพ่อแม่มาบ่นให้เขาด้วยซ้ำ เค้ายังอยู่ได้ บลา บลา บลา ของเราเรื่องแค่นี้เอง .....
จะบอกว่า เห็นใจกับคนอื่นเหมือนกันค่ะ รู้และคิดว่ามีคนโชคร้ายกว่าเราอยู่แล้ว
แต่ฟังเรื่องพวกนี้ เราก็สงสารคนเหล่านั้นนะ แต่ปัญหาเราก็ยังอยู่จ้า
มันไม่หายไปจ้า และที่คุณเล่าให้ฟังไม่ช่วยอะไรจ้า
ขอๆๆๆๆ นะ ปัญหาแต่ละคนไม่เท่ากัน
เรื่องนี้เรารับได้แต่คุณรับไม่ได้
เรื่องนี้เรารับไม่ได้ คุณกลับรับได้ นานาจิตตัง
ฉะนั้น หยุดแสดงความคิดเห็นต่อคนที่เป็นโรคนี้ด้วยคำพูดว่า "เรื่องแค่นี้เอง" ได้แล้วค่ะ
ปล. อยากฟังเรื่องของเราไหมคะ เราอยากเล่าจังค่ะ