รู้สึกมั้ยว่าการอยู่บ้าน ได้รับความช่วยเหลือ กการร่วมตัดสินใจจากทางบ้านทำให้เรารู้สึกโตไม่เต็มที่   
เราคิดว่าถ้าเราออกไปใช้ชีวิตคนเดียว ทำงาน หาเงิน เผชิญความลำบากบ้าง( เพราะอยู่บ้านมันสะดวกสบายมากเกินไป )จะทำให้เรารู้จักเผชิญโลกความเป็นจริงมากขึ้น ที่บ้านเราค่อนข้างปกป้องเราจากสิ่งไม่ดีเช่น อบายมุข การคบหาboy friend  พวกนี้คือห้ามเด็ดขาด เค้าหวังดีกับเรามากๆค่ะ เราเข้าใจ แต่บางครั้งมันทำให้ภภูมิคุ้มกันเราต่ำ เรารู้สึกตามไม่ทันคนอื่นในบางครั้ง แต่เราก็ดื้อค่ะ ไม่ได้ยอมอยู่ในโอวาส แอบคบบ้าง แอบดื่มบ้าง อะไรที่เค้าห้ามเราทำหมด ยกเว้นเรื่องผิดกฎหมาย ผิดประเวณี ไม่มีค่ะ เราออกนอกกรอบของเค้า แต่ยังอยู่ในกรอบของเราที่พอดีๆ  

มันจะเพ้อฝันไปมั้ยถ้าเราอยากจะออกไปใช้ชีวิต ความลำบากอยู่ห่างไกลบ้าน (อย่างตอนมหาลัย นั่นเป็นครั้งแรกที่เราได้ออกนอกกรอบ ได้เรียนไกลบ้าน เรารู้สึกชอบชีวิตแบบนั้นมาก ) ช่วยเหลือตัวเองทุกเรื่อง เราอาจจะได้บทเรียน ได้เรียนรู้อะไรมากชึ้น ได้ประสบการณ์ชีวิตที่ดีและร้าย  เราคิดว่าเราจะโตขึ้นกว่าอยู่ในกรอบแบบนี้ คิดเป็นผู้ใหญ่มากชึ้น มีเหตุผลในการใช้ชีวิตมากขึ้น มีจุดหมายที่ชัดเจนมากขึ้น  แต่เราเป้นลูกผญ ที่บ้านย่อมเป็นห่วงมาก ๆ ในความคิดแบบนี้

ความคิดของเราเพ้อฝันไปมั้ย เราไม่มั่นใจเลย