ฮองตงอาสาตีเสบียงที่เขาเตงกุนสัน ครั้งนั้น หลังจากที่เล่าปี่ได้มอบหมายให้ฮองตงตีแฮหัวเต๊ก
ที่เขาเทียนตองสันเรียบร้อยแล้ว ฮองตงกำลังฮึกเหิม และอาสาจะไปตีคลังเสบียงของโจโฉที่
เขาเตงกุนสันซึ่งมีแฮหัวเอี๋ยนเฝ้าอยู่อีก แต่กลับถูกขงเบ้งปรามว่าฮองตงมีอายุมากแล้ว อาจจะไม่
สามารถรับมือกับแฮหัวเอี๋ยนได้ ควรจะไปตามกวนอูจากเมืองเกงจิ๋ว ให้มารบแทน

     ฮองตงได้ยินดังนั้นก็โกรธแล้วว่า “ครั้งนั้นเจ้าเมืองก๊กมีทหารคนหนึ่ง ชื่อเลียมเภา อายุแปดสิบเศษ
มีกำลังเป็นอันมาก กินอาหารเสมอวันละถัง สุกรวันละสิบชั่ง หัวเมืองทั้งปวงยำเกรงเลียมเภาเป็นอันมาก
แลตัวข้าพเจ้านี้อายุแต่เจ็ดสิบปี จะขอแต่ทหารเลวไปด้วยสามพัน จะตัดเอาศีรษะแฮหัวเอี๋ยนมาให้ได้”

     ขงเบ้งห้ามปรามอีกสามครั้ง ก่อนจะยินยอมให้ฮองตงยกทัพไป และฮองตงก็สามารถสังหารขุนพลเอก
อย่างแฮหัวเอี๋ยนได้สำเร็จ ตามที่คุยไว้

*********************************



เลียมเภา เป็นนายทหารเอกระดับอาวุโสของแคว้นจ้าว เขาถูกยกย่องให้เป็นหนึ่งในสี่สุดยอดขุนพลแห่งยุคเลียดก๊ก
อีกสามคนคือ ไป๋ฉี่, หวังเจี้ยน และ หลีมู่  เลียมเภามีชื่อเสียงอย่างมากในการนำแคว้นจ้าวเอาชนะแคว้นฉี และแคว้นเว่ย
ด้วยความที่เลียมเภามีอายุมากแต่ยังแข็งแรงอยู่นี่เอง ฮองตงจึงยกเอาเลียมเภามาเป็นข้อแก้ต่างให้กับความแคลงใจ
ในเรื่องอายุของเขา

เรื่องฝีมือการรบและความชรา ของฮองตงและเลียมเภา นั้นคือความเหมือน แต่เรื่องราวของเลียมเภา ที่มีชื่อเสียงมากที่สุด
คือเป็นเรื่อง “แบกหนามขอขมา”  (ฟู่จิงฉิ่งจุ้ย , 负荆请罪)

เลียมเภา เป็นขุนพลที่สร้างสมชื่อเสียงจากสนามรบ จนได้เป็นขุนนางระดับสูงของแคว้น แต่ต่อมามีกุนซือหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรง
นามว่า หลินเซียงหยูสร้างความดีความชอบด้วยคารมและสติปัญญา โดยเฉพาะในเหตุการณ์ที่เขาเดินทางเข้าไปเจรจากับอ๋อง
แห่งแคว้นฉิน และสามารถนำตราหยกซึ่งเป็นสิ่งของล้ำค่าของแคว้นจ้าว กลับมาได้สำเร็จ

หลินเซียงหยูรับราชการไม่นานก็ได้ตำแหน่งเป็นถึงเสนาบดี ทำให้เลียมเภาเกิดอาการริษยา และคิดว่าเขารับราชการ ทำศึกสงคราม
มานับไม่ถ้วน แต่กลับถูกหลินเซียงหยูที่ทำการแต่เพียงลมปากแซงล้ำหน้า เขาจึงตั้งใจว่าหากพบหลินเซียงหยูที่ใด จะแกล้งทำ
ให้หลินเซียงหยูอับอายขายหน้าให้จงได้

      หลินเซียงหยู รู้ว่าเลียมเภาไม่ชอบหน้าและคิดจะกลั่นแกล้งตน จึงพยายามหลีกเลี่ยง ไม่เผชิญหน้ากับเลียมเภา หากเจอกัน
หลินเซียงหยูก็จะคอยหลบทางให้เสมอ พร้อมกับกำชับให้ลูกน้องของตน ให้หลบเลี่ยงและอย่ามีเรื่องมีราวกับลูกน้องของเลียมเภา
ด้วย จนลูกน้องของหลินเซียงหยู ถูกลูกน้องของเลียมเภาหัวเราะเยาะ ที่มีนายขี้ขลาดตาขาว

     ลูกน้องของหลินเซียงหยูหมดความอดทน จึงขอเข้าพบนายตนแล้วเล่าเรื่องคำดูหมิ่นให้หลินเซียงหยูฟัง หลินเซียงหยูจึงสอน
ลูกน้องว่า “ข้าไม่ต้องการมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกับเลียมเภา เพราะการที่แคว้นฉิน ไม่กล้าส่งกำลังเข้ามาตีแคว้นของเรา นั่นเป็น
เพราะแคว้นของเรามีแม่ทัพเลียมเภา กับตัวข้าคอยปกป้องอยู่ หากแคว้นฉินเห็นว่าขุนนางใหญ่แห่งแคว้นจ้าวไม่สามัคคีกันแล้ว
พวกมันคงต้องฉกฉวยโอกาสนี้ บุกเข้ามาโจมตีเราเป็นแน่แท้” ตั้งแต่นั้นมาลูกน้องของหลินเซียงหยูก็เข้าใจ และยอมถอยให้กับพวก
เลียมเภามาตลอด

     ต่อมาเมื่อ เลียมเภา ล่วงรู้เจตนารมณ์นี้ของหลินเซียงหยู เลียมเภาจึงรู้สึกผิดและละลายใจยิ่งนัก เขาจึงถอดเกราะถอดเสื้อออก
แล้วเอากิ่งหนามผูกหลัง ไปขอเข้าพบหลินเซียงหยูที่จวน เมื่อทั้งสองพบหน้ากัน เลียมเภาก็รีบคุกเข่าขอขมาแล้วขอให้หลินเซียงหยู
ลงโทษโดยเอากิ่งไม้เหล่านี้โบยตีเขา แต่หลินเซียงหยูปฏิเสธ แล้วรีบเข้าไปประคองเลียมเภาขึ้น จากนั้นจึงหาเสื้อผ้าอย่างดีมาให้ใส่
แล้วพูดคุยปรับความเข้าใจกัน ในที่สุดเขาทั้งสองก็กลายเป็นเพื่อนสนิท และร่วมมือกันปกป้องชาติบ้านเมือง

ปัจจุบันคำว่า “ฟู่จิงฉิ่งจุ้ย” หรือ “แบกหนามขอขมา” กลายมาเป็นสำนวน แปลว่า "ยอมรับความผิดของตนเองโดยไร้ข้อโต้แย้ง
และกล่าวขอโทษด้วยความจริงใจ"