( ร่ายสุภาพ )

๏ พระธรรมอำไพรัตน์..........ล้างขจัดกิเลสมาร
แผ้วพร่าผลาญอวิชชา.........นำนราห่างสังโยชน์
ไพโรจน์กว่าพันแสง............เจิดแจรงจรัสด้าว
ปรมัตถ์ธรรมอะคร้าว............โสตแจ้งสดับนัย      ตรองเทอญ ๚

( อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑ )

๏ สี่ตีนก็รู้พลาด.................ยุรยาตรระวังภัย
โอ้อวดจะปราชัย................สติตั้งประคองจินต์
๏ ชนพาลนิสัยโฉด.............ปะทุโกรธระด่าววิญญ์
ทุบฟ้ากระแทกดิน..............ระอุชั่วบ่กลัวกรรม
๏ บัณฑิตกระจ่างผ่อง.........รุจิส่องสว่างล้ำ
อ่อนน้อมประพฤติธรรม........สละชีพผดุงชน
๏ ดูก่อนนิกรชาติ.................ลุประมาทพินาศตน
สังวรอมรผล.......................ชนะเลิศประเสริฐงาม ๚

( โคลงสี่สุภาพ )

๏ สามภพเลอเลิศชั้น...........คติชน
ใดแบ่งจำแนกหน................แห่งห้อง
ก็ดวงจิตแห่งคน..................นั่นขับ  เคลื่อนแล
ดีชั่ว,สูงต่ำต้อง...................แต่ท้องภูมิเนา

๏ มีดเหลาเกลาแต่งไม้.........มนงาม
กระดาษทรายขัดตาม…….….แต่งเสี้ยน
จิตมนุษย์สั่งสมความ………...แค้นโลภ  หลงนา
ใช้พระธรรมขัดเหี้ยน………...ห่างไร้มลทิน ๚

( กลอนสุภาพ )

๏ สรรพสิ่งแปรผันวันหมุนผ่าน
อันตรธานลับหายสลายสิ้น
แล้วก่อขึ้นใหม่มาเป็นอาจิณ
วัฏจักรผกผินตามปัจจัย ๚

๏ สุขไม่นานเดี๋ยวทุกข์ก็รุกล่า
ในยาววาหนาคืบที่อาศัย
ต้องเกิดแก่เจ็บตายตามกลไก
เหลือฝากไว้ต่างชื่อคือชั่วดี ๚

( กาพย์ฉบัง ๑๖ )

๏ อสงไขยวนว่ายเหลือที่............เกิดตายเช่นนี้
เพราะคว้าหาทิพย์พริบฝัน ๚

๏ เพลินจิตคิดล่องสรวงสันต์........กลายกลับแปรผัน
จรในวัฏฏะอนันต์กาล ๚

๏ ธรรมผ่องส่องแจ้งวิญญาณ........หลุดห้วงสงสาร
อประมาณยาวยืดมืดมน ๚

๏ ละกิเลสย่างสู่มรรคผล..............แห่งพระทศพล
ล่วงพ้นสังโยชน์นิโรธเย็น ๚ะ๛