สวัสดีครับ
ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลาเข้ามาช่วยจริงๆครับ
อย่างที่บอกไปในหัวกระทู้ ขอความกรุณาด้วยครับ
เรื่องสั้นเรื่องนี้ผมลองแต่งขึ้นมาเพื่อจะนำไปเขียนเป็นการ์ตูนสั้นจบในตอน
แต่ในขั้นนี้นั้นผมยังไม่มั่นใจในบท ในเนื้อเรื่องของผมเท่าไหร่นัก จึงต้องมาขอคำแนะนำ วิจารณ์ ณ ที่นี้ครับ

เนื้อเรื่องจะอยู่ในรูปแบบของ บท อาจจะอ่านยากไปสักนิด ขออภัยด้วยครับ

ในส่วนของบทจะมีส่วนหนึ่งที่ตัวละครพูดกลอนขึ้นมา อาจอ่านแล้วดูแปลกๆไปบ้าง
คือว่าผมตั้งใจที่จะสอดแทรกบทกลอนลงไปในเนื้อหาของการ์ตูนที่ผมเขียนครับ
โดยวิธีที่ผมใส่ลงไปมีต้นแบบมาจากการ์ตูน Disney ที่มีเพลงประกอบในภาพยนต์การตูน
ผมคิดว่าในการ์ตูนแบบอ่านหรือมังงะ ก็สามารถสอดแทรกบทกลอนลงไปได้เช่นกัน
และผมก็คิดว่ามันค่อนข้างเหมาะสมในระดับหนึ่งทีเดียวครับ

เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาของท่านเชิญอ่านด้านล่างได้เลยครับ
ขอความกรุณาด้วยครับ


_____________________________________________________________________________
|(ในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง)|
|ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินอยู่ซึ่งเป้าหมายของเขาคือห้องชมรม  แต่ว่าระหว่างทาง โดยบังเอิญ
เขาก็เดินสวนทางกับหญิงสาวคนหนึ่ง..ซึ่งเขาไม่อยากจะพบเจอ(ภาพเดินสวนทาง แนะนำชื่อพีช-พลอย)
แค่เพียงเห็นหน้าช่วงเวลาเก่าๆระหว่างเขากับเธอก็ปรากฏขึ้นมาในห้วงคิด
ช่วงเวลา... ที่เคย ทักทาย ยิ้ม หัวเราะ มีความสุข เมื่อพบกัน (ภาพนึกย้อน)  
แล้วชายหนุ่มก็เดินเข้ามาในห้องซึ่งมีป้ายเขียนว่า ชมรมกวี|
พีช : ดังนำน้ำร้อนรดที่แผลเก่า สุดร้อนเร่าปวดปมระบมไหม้
น่าฉงนว่าน้ำร้อนซึ่งรดใจ ถึงหลบหนีเพียงเท่าใดไม่พ้นเลย
|แล้วเขาก็นั่งลงอย่างหมองๆที่โต๊ะข้างหน้าต่างตัวหนึ่ง|
พีช : ทำไมต้องเจอกันบ่อยๆด้วยนะ..
พีช : เฮ้อ..

'หลบ'

|กลุ่มเด็กนักเรียนซึ่งมีพีชและเพื่อนๆกำลังเดินไปเรียนวิชาต่อไป ขณะที่กำลังเดินอย่างสบายอารมณ์นั่นเอง|
พีช : กูว่าไปทางหลังอาคารสามดีกว่าหว่ะ
เพื่อน : ทำไมล่ะเพื่อน  ไปทางนี้ก็ได้นี่  
เพื่อน : ทางนู้นแดดแรง ทางนี้เย็นกว่าตั้งเยอะ จะไปทำไมหน๋ออ
|เพราะว่าทางที่พวกเขากำลังจะไป กลุ่มของพลอยกำลังเดินมา จากทางนั้น (ภาพกลุ่มของพลอย) |
พีช : เออ อย่าให้ถึงคราวพวกมั่งล่ะกัน
เพื่อน : ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่นเว้ย ล้อเล่น
พีช : อย่าให้กูเห็นพวกเลิกกับแฟนนะ ไอ้-
เพื่อน : ใจเย็นดิวะ ฮ่าฮ่าฮ่า
|แล้วทั้งสองกลุ่มก็เดินผ่านกันไปจากระยะไกลๆ ผ่านเลยไปด้วยใบหน้าที่ซ่อนไว้ซึ่งความเศร้าหมองของทั้งสองคน
พร้อมด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจห้ามไม่ให้นึกถึงได้ (ภาพย้อน) |
พีช : เออเดี๋ยวกูมานะ
|พีชบอกกับกลุ่มเพื่อน ในขณะที่เดินอยู่ด้วยกัน|
เพื่อน : ไปไหนวะ?
พีช : ไปหาพลอยแปป ไปกันก่อนเลย
|พีชโบกมือลา ก่อนจะเดินไปหาพลอย ไปนั่งข้างๆ ป้อนน้ำ ป้อนขนม หยอกล้อกันอย่างร่าเริง (ไอ้บ้า อย่า!) (ก็กินไปสิไอ้อ้วน) |
  
|ในชั่วโมงเรียน ที่ไม่ค่อยจะสงบเงียบนัก ในขณะที่กำลังเขียนตามบนกระดาน
อดีตที่ไม่อาจลืมได้ ก็ยังคงไม่ หายไป(ย้อน) |
|เขานึกถึงช่วงเวลาที่ในระหว่างทำงาน การบ้าน  |
{ตั้งใจเรียนนะ^^} {ถ้าตกอีกละก็น่าดู- -*} {เลิกเรียนไปกินปังเย็นกัน>O<}
|ก็มีข้อความจากหญิงสาว(ทางLine)มาชวนคุย ไม่ให้ใจของเขาเหงาอยู่เสมอ|
| (ตัดกลับมา) แล้วในระหว่างทำงานนั้นเขารู้สึกถึงบางอย่าง
อะไรบางอย่าง.. เขาหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมา |
{SMS ลุ้นรวย เพียงส่งมาที่ *453854684525...}
|แต่ว่ามันเป็นเพียง SMS โฆษณาเท่านั้นเอง|
.....
|พีชล้างหน้าอยู่หน้าห้องน้ำหลังอาคาร ล้างสิ่งต่างๆออก ให้ร่างกายสดใส ก่อนจะหันหลังกลับมา
พร้อมกับความสดใสที่หายไป เขาเห็นเธอเดินผ่านมา เขาเจอเธออีกแล้ว
ชายหนุ่มรีบหันหนีไปมองทางอื่น มองไปทางกระจกที่สะท้อนไปหน้าอันหมองหม่นของตนเอง (ย้อน) |
พีช : เดี๋ยวเค้าไปส่ง
พลอย : ตั้งอาคาร 5 ไม่เป็นไรหรอก ไปเรียนเถอะ
พีช : เอาหน่ะ ไม่เป็นไร อ้วน เดี๋ยวเค้าไปส่ง <ไม่ส่งก็บ่นอีก
พลอย : อะไรนะ ? < พีช : เปล่า ไม่ได้พูดอะไร๊
....
พลอย : ถ้าขึ้นมหาลัย ก็ต้องมาส่งเค้าแบบนี้ด้วยนะ (เน้นช่องนี้)
พีช : อืม แน่นอน จะส่งถึงห้องเลย <พลอย : บ้าเหรออ (ที่เหลือเล็กๆพอ)
เพื่อน : คู่นั้นน่ะ!? เบาๆหน่อยได้มั้ยยะ!
......
พีช : ต่อไปคาบอะไรวะ
|พีชถามขึ้นในระหว่างเดินย้ายคาบ|
เพื่อน : ชุมนุม
พีชได้ยินดังนั้น ใบหน้าก็เปลี่ยนสี
*คาบชุมนุมของโรงเรียนนี้เป็นวิชาเลือกอิสระ ชุมนุมหนึ่งอาจมีหลายห้องหรือหลายระดับคละกันก็ได้
เพื่อน : กูไม่ล้อหรอกน่า กูเข้าใจๆ
พีช : อืม..
|ทั้งคู่นั่งลงข้างหน้าห้องรอเข้าห้องเรียน|
เพื่อน : ใครๆก็ต้องเคยเจอสักครั้งล่ะเนอะ การที่จะต้องคอยหลบหน้าใครบางคน ทั้งๆที่เมื่อก่อนเคยทักทายทุกครั้งที่ได้เจอ
มันเจ็บปวดทุกครั้งที่เจอหน้า แถมยังมีเพื่อนผู้แสนดีคอยตอกย้ำสะกิดแผลเก่าอยู่ร่ำไปอีกตังหาก
พีช : อืม.. <ด้วยอะแหละ < เพื่อน : มันก็ต้องมีตามน้ำกันไปบ้างแหละน่า
พีช : แล้วทำยังไง ความรู้สึกแบบนี้มันถึงจะหายไปสักทีวะ
เพื่อน : ก็.. คงต้องรอให้เวลามันผ่านไป ให้ความรู้สึกที่มีมันหายไป ความรู้สึกเก่าๆหายไปเมื่อไหร่
ก็คงไม่ต้องมาคอยหลบหน้าแล้วล่ะ... อาจจะเป็นเดือนๆหรือปีๆ <พูดน่ะง่าย แต่ที่ทำได้ ก็แค่อดทน
|พีชถอนหายใจเบาๆครั้งหนึ่ง|
พีช : อืม ขอให้รีบๆ.. ลืมไปได้ซักที....
|แล้วทั้งคู่ก็เข้าเรียน ชั่วโมงชมรมดำเนินไป อย่างช้าๆ|
| ในระหว่างนั้น พีชก็แอบมองพลอยอยู่ห่างๆ |
|นึกถึงภาพเก่าๆ ที่เคยนั่งข้างๆกัน เคยมีความสุขร่วมกัน เคยยิ้มหัวเราะ เคยมองตากันอย่างหวานซึ้ง (ภาพอดีต)
(อ้วนเวลาแต่งไม่ต้องนึกถึงเค้าตลอดก็ได้) (ใครนึกถึง เค้านึกถึงพี่เสือตังหาก) |
|ใบหน้าของชายหนุ่มที่มองไปนั้น เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หมองมัว ราวกับท้องฟ้าในวันที่ฝนตก|
.....
เพื่อน : หรือบางทีสิ่งที่ต้องการจริงๆ อาจจะไม่ใช่การลืม                       (เน้น)
|พีชนิ่งอึ้งไป|
.....
พีชคิด : นั่นสินะ
ครู : เอ้า นักเรียน เงียบๆหน่อย วันนี้ก็เขียนกลอนลงกระดาษมาส่งด้วยภายในคาบนะ
พีชคิด : สิ่งที่เราต้องการจริงๆ อาจจะไม่ใช่การลืม
ครู : หัวข้อวันนี้อิสระเลย เดี๋ยวครูจะรอตรวจนะจ๊ะ
นักเรียน : คร้าบ/ค่า
|พีชเขียนกลอนในกระดาษ|
….

คำว่ารักสองอักษรหนึ่งสระ
อักขระเขียนบรรจงลงโดยง่าย
เพียงหนึ่งคำหนึ่งพยางค์ใช่มากมาย
แต่ความหมายกลับวุ่นวายเกินเข้าใจ
.....
พีช : เดี๋ยวกูไปร้านซอย4 กับพวกไอ้แชมป์ กลับก่อนเลย (ช่องเล็กๆ)
เพื่อน : อืมๆ เจอกัน

|พีชนั่งรออยู่ที่โต๊ะ ไม่ไกลออกไปนัก พลอยก็นั่งอยู่คนเดียวที่โต๊ะซึ่งไม่ไกลออกไปตัวนั้น
รอไปพักหนึ่งจนเพื่อนของพลอย เดินมาแล้วทั้งคู่ก็เดินกลับบ้านด้วยกัน พีชเห็นแล้วก็ลุกเดินตามไป|
|ช่วงเวลา... ที่เคย ทักทาย ยิ้ม หัวเราะ มีความสุข เมื่อพบกัน (ย้อนสลับกับภาพเดิน)
นั่งข้างๆ ป้อนน้ำ ป้อนขนม หยอกล้อกัน อย่างร่าเริง
เคยมีความสุขร่วมกัน เคยมองตากันอย่างหวานซึ้ง|

|แล้วพีชก็ขึ้นไปบนรถสองแถวโหนราว อยู่ใกล้ๆกับที่นั่งของพลอย|
พีชคิด : ที่หลบสายตาไม่กล้าสู้หน้า เพราะว่าความรู้สึก...  มันยังชัดเจนอยู่
มันยังเจ็บอยู่ มันยังผิดหวังอยู่ มันยังเศร้าอยู่ มันยังคิดถึงอยู่...  มันยังรักอยู่
ยังไม่พร้อม ไม่อยากพบหน้า.. หรือกลับมาเป็นเพื่อนกันได้
แต่ว่าถ้าความรู้สึกของเรากับพลอยเหมือนกันล่ะก็..
…..
พีชคิด :  ความรู้สึกที่ชัดเจน ไม่เคยหายไปจากใจ เจ็บปวดแต่ไม่อยากลืม และลึกๆในใจก็อยากให้ทุกอย่าง
กลับมาเป็นเหมือนเดิม
|นักเรียนที่นั่งข้างๆพลอยลงรถไป พีชจึงได้โอกาสนั่งข้างๆพลอย|
|นึกถึงภาพที่เคยจับมือ มองหน้ากัน ด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยรัก|
พีชคิด :  ถ้าความรู้สึกของเรายังคงตรงกันล่ะก็..
...
....
พีช : หวัดดีพลอย
..
..
|เวลาวินาทีผ่านไปอย่างเชื่องช้า ทุกอย่างดูราวกับหยุดนิ่งอยู่กับที่
พีชรอฟังคำตอบรับ ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว|
..
..
พลอย : หวัดดีพีช
|ราวกับเสียงจากสวรรค์ เพียงคำเดียวก็พอใจ พีชพยามกลั้นรอยยิ้มเอาไว้ |
พีช : ทำไมวันนี้ถึงกลับช้านักล่ะ?
|แล้วบทสนทนาระหว่างทั้งสองก็ดำเนินต่อไป อย่างช้าๆ แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับพีช เวลาผ่านไป ผ่านไป(ฉากคุย) |
|จนถึงเวลาที่ชายหนุ่มต้องลงจากรถสองแถว|
พีช : กลับบ้านดีๆนะ
พลอย : บาย พีช
...
|แล้วพีชก็ลงที่ซอยหน้าบ้านของเขา แล้วเดินเข้าซอยไป|
พีชคิด : พลอยยังคงมีความรู้สึกแบบเดียวกับเราจริงๆใช่ไหม  
เราจะไม่ยอมให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นอีก
เราขอโทษ
|พีชยิ้มน้อยๆ ด้วยความหวังในใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา|
<พีช : เน็ทมาหมดอะไรตอนนี้ คงต้องกลับไปใช้เน็ทที่บ้าน
|พูดไม่ทันขาดคำพีชก็รีบวิ่งกลับบ้าน วิ่งกลับไปอย่างไม่มีอะไรหยุดได้แล้ว|
พีชคิด : เราจะไม่ยอมให้ความรู้สึกที่มีกลายเป็นความเจ็บ หรือจืดจางหายไป  
เราจะไม่หลบหน้าพลอยอีก เราจะค่อยๆทำให้ความรู้สึกมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
|จนถึงบ้านก็รีบถอดรองเท้า แล้วนั่งลงที่โซฟา|
พีชคิด : เราจะแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด เราจะเอาใจใส่ทุกๆวันครบรอบ ไม่ลืมทุกๆโอกาสพิเศษ เอาใจใส่ดูแล
ไม่ทำให้เธอต้องกังวล
|เปิดโทรศัพท์ขึ้นมา เปิด Facebook เปิดไปยังหน้าหน้าเฟสของคนสำคัญคนนั้น|
...
พีชคิด :
จะบอกรักทุกๆคืน
จะบอกคิดถึงทุกๆวัน
| (ภาพพีชและพลอยกลับมารักกันอีกครั้ง ภาพที่พีชวาดฝันเอาไว้อย่างสวยงาม) |
“เราจะกลับมาคบกันเหมือนเดิม”
..
..
..
..
..
..
Arisa Tangaon กำลังคบกับ Aekchai Jaingam      (Facebook)
เมื่อ 5 ชั่วโมงที่แล้ว
(*พลอยขึ้นสถานะคบกับแฟนหนุ่มของเขา)

|แล้วดวงตาของชายหนุ่มก็ค่อยๆถูกท่วมไปด้วยหยดน้ำใสๆ|  

|ภาพความหลังยังคงเด่นชัด |
Arisa Tangaon กำลังคบกับ Piyagon Sangthai  (Facebook) (อดีต)  
(*สถานะของพลอยกับพีช)
....
|แล้วหยดน้ำใสหยดหนึ่งก็ไหลล้นลงมา|
....
ความคิดเห็น    (Facebook)
เพื่อน : น่ารัคอะ! ^^
เอก : เกิดมามีกรรม ตัวดำแฟนสวย >.<
โบว์ : หราาา
….
...
|มือของพีชค่อยๆเลื่อนไปกดปุ่ม ถูกใจ สถานะของคู่รัก|
....
|ก่อนจะปิดเครื่อง แล้วล้มตัวลงนอนที่โซฟาตัวนั้น |
...
|นึกถึงภาพที่นั่งคุยบนรถสองแถว นึกถึงภาพที่เผลอคิดไป
พีชคิด : พลอยไม่ได้คิดเหมือนเรา เธอไม่ได้ยังรักกันอยู่
แต่ว่าเธอหมดรักไปแล้ว เธอไม่ได้คิดอะไรแล้ว |  
...
|พีชคิด : ตลอดมาพลอยคงไม่ได้เป็นฝ่ายที่หลบหน้าเรา (ภาพตอนที่เดินสวนทางกัน หลบสายตากัน)
มีแค่เราฝ่ายเดียวที่หลบหน้าพลอย|
...
….
….
….
พีชคิด : ไม่รู้ว่าจะต้องหลบหน้าเธออีกนานแค่ไหน
...
….
|แล้วความหวังของชายหนุ่มก็จบลงที่ตรงนั้น เขานอนรออยู่ที่โซฟา
ให้เวลาค่อยๆไหลผ่านเขาไป  ไหลผ่านตัวเขาผู้ซึ่งยังนิ่งจมปลักอยู่กับอดีต
ให้ไหลผ่าน.. โดยหวังว่ากระแสธารแห่งการเวลาจะช่วยพัดพา.. ให้เขาไหลตามไปกับความเป็นจริงในปัจจุบันไปได้เสียที|

| เวลาผ่านไป จนถึงช่วงค่ำ พีชนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนอันสงบเงียบของเขา
(ภาพพีชนอนเลื่อนจอ/เล่นโทรศัพท์(เล่นFacebook)) |
พีชคิด : จากนี้จะเป็นยังไงต่อไปนะ จะทำใจได้หรือเปล่า
คงต้องใช้เวลาเป็นเดือนหรือเป็นปีๆ ถึงจะลบใครซักคนออกไปจากใจได้
|จนเขาเลื่อนไปเจอโพสหนึ่งของพลอย เขาก็ปิดโทรศัพท์ลงทันที|
|แล้วหันนอนตะแคงข้างไปอีกทางหนึ่ง|
….
พีชคิด : ถ้าให้ลบคงไม่ไหว ตอนนี้ขอหลบก่อนละกันเนอะ เฮ้อ...
…
..
..

พีช : ไม่อยากประสบพบเจอกับเธออีก
อยากจะหลบหลีกลี้แลหนีหาย
ใช่รังเกียจเครียดแค้นแสนมากมาย

เพียงแต่เจ็บเจียนจะตายเมื่อใกล้กัน



‘หลบ’
จบ