ขออนุญาตเล่าเรื่องราวตั้งแต่แรกนะครับคือเรื่องมีอยู่ว่าผมได้เลิกลากับแฟนไปเมื่อ8เดือนก่อน..
ผมทรมานมากและไม่คิดที่จะอยากมีใครอยากจะรอเขากลับมาทุกวี่ทุกวันรอแล้วรอเล่า
(ผมขอไม่เล่าเหตุการณ์นะครับ)เอาเป็นว่าผมก็รอมาตลอด..
จนเรื่องเกิดขึ้นเมื่อวานอาทิตย์เวลา12.20น. ผมได้เข้าร้านร้องเท้าLondon brown เผื่อที่จะซื้อรองเท้าที่เราเล็งๆไว้มาตั้งนาน
แล้วก็มีพนักงานญ ยังอายุไม่มากเหมือนมา'พาร์ทไทม์'สะมากกว่า ได้ต้อนรับเป็นอย่างดี ตอนนั้นผมก็ไม่ได้คิดอะไร
จึงมองแต่รองเท้าที่เราสนใจ พอเราได้สิ่งที่เราตามหาผมก็ถามว่าเอ้อขอโทษครับพอมีเบอร์43ไหมครับ
เขาก็ไม่พูดไรเดินไปหยิบให้มาลอง ผมก็เอามาลองใส่เดินไปเดินมา ทันใดนั้นเองที่ทำให้ผมถึงกับรู้สึกผิดปกติกับร่างกายของผม(หัวใจเต้นแรงงง)
คือพนักงานญได้พูดว่า ''เป็นไงบ้างคะคุณลูกค้าใส่สบายไหมคะ'' คือผมรู้และมันเป็นการบริการ แต่ทำไมผมถึงสนใจเขาด้วยน้ำเสียงเธอที่ไพเราะสะเดาะหูมาก ผมก็บอกเอ่อด้วยน้ำเสียงปกติ. ครับใส่สบายดีครับ. ผมเอาคู่นี้แหละครับพร้อมกับหน้านิ่งๆ(คือไม่อยากให้เขารู้ว่าเราเขิน55555)
พอได้รับของที่ซื้อเรียบร้อย(คือปกติผมจะไม่ค่อยสนใจไรได้ของก็ไม่ค่อยอยากฟังคำแนะนำว่าต้องรักษาไงเดินออกไปเลย555)
แต่กับเธอคนนี้ผมยืนฟังพร้อมกับมองหน้าเธอ ซึ่งเป็นคนแรกในชีวิตผมเลยที่รู้สึกเขินนะแต่ทำไมดวงตาของผมกลับมองดวงตาของเขาอย่างไม่กระพริบ
และเหมือนอยู่ในช่วงเวลาที่เคลื่อนช้าลง แววตาของเธอสดใสมาก ปากนิดจมูกหน่อยแก้มแดงอ่อนๆตัวประมานไหล่ของผม ตอนนั้นผมไม่รู้คิดไปเองหรือป่าวนะแต่สีหน้าของเธอก็ผิดปกติเช่นกัน พร้อมกับตาที่รอกแร็กสายไปสายมาเหมือนว่าเธอคงจะเขินที่ผมเอาแต่จ้องตาเธอ. คือตอนนั้นผมแบบจะละลายละครับเพราะเธอน่ารักมาก.แต่ทำไมดวงตาผมถึงไม่กระพริบและมองแต่เขา
ตอนนั้นก็อยากขออะไรก็ได้ที่ติดต่อแต่ไม่กล้าเพราะกลัวคิดว่าเราบุกเกินไปตอนออกจากร้านก็ไม่อยากออกเท่าไรหรอกครับ5555 มันเหมือนว่าเราคงจะไม่ได้เจอคนที่ทำให้เรารู้สึกดีอีกครั้งที่อยากเริ่มต้นรักใครสักคน   จึงเลยตั้งกระทู้นี้เผื่อเขาจะมาอ่าน...