เมฆบนฟ้าเริ่มก่อตัวจนมืดครึ้ม
กับความชื้นที่ซึมซับจากฟากฟ้า
แล้วเม็ดฝนค่อยๆพรมโปรยลงมา
ดั่งนภาร่วงหล่นลงสู่ดิน

สายฝนพรำย้ำความคิดให้คิดย้อน
ถึงบางตอนของชีวิตที่โหดหิน
ถึงเวลาแสนเจ็บปวดถึงอาจิณ
ถึงคืนวันใจเราสิ้นซึ่งดวงใจ

เฝ้ามองฝนโปรยหม่นๆอยู่อย่างนั้น
ปล่อยคืนวันปล่อยเวลาให้เคลื่อนไหล
ปล่อยความคิดให้ประโลมปลอบดวงใจ
แล้วปล่อยให้ใจซึมซับในอารมณ์

ผ่านมาแล้วเจ็บกว่านี้ผ่านมาแล้ว
เคยคลาดแคล้วกับชีวิตรสขมๆ
ที่สุดของความทุกข์หมองความตรอมตรม
ที่เคยจมในความเศร้ายังกลับมา

สูดหายใจจนเต็มปอดมองสายฝน
กับตัวตนที่เฝ้าใฝ่ที่มองหา
กับปัญหากับชีวิตประสบมา
คงนำพาถึงเป้าหมายในสักวัน

แล้วหันหลังละสายตาจากสายฝน
หันมองตนมองหาสิ่งฉันใฝ่ฝัน
ม่านสายฝนจางไปในฉับพลัน
แสงตะวันหลังหมอกฝนก็กลับมา