............เมฆ............
มองก้อนเมฆสีขาวราวปุยนุ่น
อ่อนละมุนแสนบอบบางน่าค้นหา
แล้วเหลือบมองไปอีกทิศสุดลูกตา
เห็นท้องฟ้าแสนมืดครึ้มอยู่ไกลๆ

แล้วสายลมก็พัดโบกดั่งอาเพศ
เป็นสาเหตุพัดเมฆดำมาใกล้ๆ
พลันเมฆขาวถูกดึงดูดในทันใด
แล้วหยดน้ำสีใสๆเทลงมา

เหล่าหมู่เมฆคงหนักแล้วน้ำหนักน้ำ
ที่คอยย้ำคอยสะสมคอยตามหา
เมฆพยุงจนอ่อนแรงจนอ่อนล้า
ราวกับว่าหมดสิ้นแล้วความอดทน

เปรียบความเศร้าอาดูรเช่นความชื้น
กี่ล้านหมื่นสะสมเป็นเมฆฝน
กี่ล้านแสนเมฆจึงตกจากเบื้องบน
เมฆล่วงหล่นปล่อยสายฝนอย่างเดียวดาย

เพียงหยดน้ำโปรยลงมาจากเวหา
เพียงท้องฟ้าร่ำร้องไห้แสนใจหาย
เพียงก้อนเมฆแสนหนักอึ้งพังทลาย
เพียงเคลื่อนย้ายจากฟากฟ้าลงสู่ดิน

บางทีใจคนเราคล้ายดังก้อนเมฆ
ที่เช่นเฉกเก็บความทุกข์ความโหดหิน
เก็บเอาในดวงจิตในชีวิน
เก็บจนสิ้นก่อนทะลักออกดวงตา