"ในวันที่เรายังรักกัน
แต่แค่เราไม่เข้าใจกัน
ทะเลาะกัน ........
เราจะยอมปล่อยมือกันและกันมั้ย
หรือเราจะยอมให้โอกาสคนที่เรารักพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง
แล้วก้าวเดินต่อไปข้างหน้าด้วยกัน"

เรื่องมีอยู่ว่าเรากับแฟนคบกันมา 2 ปีกว่าแล้วค่ะ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วแฟนได้บอกเลิก
เพราะทนความงี่เง่าของเราไม่ไหว ตอนนั้นมันเหมือนภูเขาไฟระเบิด ฟ้าถล่ม เราร้องไห้ฟุมฟาย
ด้วยความเสียใจ เพราะไม่คิดเลยว่าเค้าจะบอกเลิก แต่ยังไงเราก็ยืนยันไม่ยอมเลิก
แต่ฝ่ายชายเค้าก็บอกว่าเลิกเหอะ ยังไงก็ไม่อยากคบต่อ....

ผ่านไป 3-4 วัน เราก็เครียดมากๆ แล้วก็มาคิดดูว่าที่ผ่านมามันก็จริงที่เรางี่เง่าใส่เค้าสารพัด
ทั้งเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง จนเราต้องทะเลาะกันเหนื่อย
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เราไม่น่าทำตัวแบบนั้นเลย เราไม่น่างี่เง่าเลย
มีหลายครั้งที่เค้าพยายามสอนเราให้เราโตขึ้น แต่เราก็ยังงี่เง่า ทำตัวเป็นเด็กเสมอ

มานั่งดูรูปเก่าๆที่เราเคยไปเที่ยวกัน คืนวันเวลาดีๆที่เคยมีมาร่วม 2 ปี และเวลาที่เราทำแย่ๆกับแฟนเรา
มันก็ย้อนกลับมาในหัวตลอดเวลา เราเลยคิดได้ว่าทำไมเราไม่ทำตัวให้ดีขึ้น ปรับปรุงตัวเองใหม่
ให้เค้าเห็นว่าเราดีขึ้นได้ เพราะเรายังอยากเดินร่วมทางกับเค้าต่อไป

เราได้ขอโอกาสเค้า แต่เค้ากลับบอกว่า ยังไงเราก็เปลี่ยนไม่ได้หรอก ถึงไม่เลิกตอนนี้ อนาคตต่อไปก็เลิกอยู่ดี
เราเลยบอกเค้าไปว่า ทำไมถึงเอาความคิดตัวเองมาตัดสินคนอื่น ทำไมไม่ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ก่อนละ
เค้าเลยบอกว่า งั้น "ขอคิดดูก่อน" อีก 4 วันเราคงได้คำตอบว่าเค้าจะให้โอกาสเรา หรือเค้าจะปล่อยมือเราไป

"ที่ผ่านมาเราอาจเคยทำผิดพลาดต่อคนที่เรารักไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
แต่ในวันนึงที่เค้าเหลืออดกับเรา แล้วเค้าต้องการสะบัดมือเราแล้วจากไป
เมื่อนั้นมันจะทำให้เราคิดได้เองว่าที่ผ่านมา เราผิดไปแล้วจริงๆ
เราอยากเริ่มต้นใหม่ให้ดีกว่าเดิม
แต่เราจะได้มีโอกาสนั้นมั้ย ก็ยังไม่รู้"

สำหรับคนที่ยังจับมือกันแน่นอยู่ ขอให้จับกันแน่นๆและดูแลใส่ใจกันดีๆน่ะค่ะ
อย่าให้เหมือนเราที่จะมารู้สึกในวันที่สายไปเสียแล้ว