สวัสดีค่ะ เราเป็นคนที่ชอบเสพเรื่องราวต่างๆ ในพันทิปมาก กระทู้ดราม่า กระทู้เรื่องผี เคล็ดลับร้อยแปดพันเก้า แม้กระทั่งเรื่องราวในวงการบันเทิง แต่ก็ไม่เคยคิดจะสมัครสมาชิกมาร่วมแบ่งปันหรือแสดงคิดเห็นในเรื่องราวต่างๆนะคะ

        มาเข้าเรื่องของเราเลยดีกว่าเนาะ สืบเนื่องจากเราเคยได้อ่านกระทู้เด็ดพันทิปชื่อเรื่อง [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เคยมีดาวพลูโตของตัวเองกันหรือเปล่าครับ?..
ซึ่งก่อนที่เราจะได้อ่านนั้นเราก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องราวของดาวพลูโตมาก่อนเลยนะคะ ก็รู้เหมือนคนทั่วๆไปนั่นล่ะค่ะ ว่ามันเป็นแค่ดาวดวงหนึ่งที่เคยอยู่ในระบบสุริยะจักรวาลเท่านั้น หลังจากอ่านกระทู้นี้จบเราก็รู้สึกเศร้าตามเจ้าของกระทู้ไปด้วยเลยค่ะ แล้วก็ไม่ได้คิดอะไรถึงกระทู้นั้นอีกเลย  จนกระทั่งไม่นานมานี้เราเพิ่งได้ยุติความสัมพันธ์กับคนๆนึงไป อะไรดลใจให้นึกถึงกระทู้เรื่องนั้นอีกก็ไม่รู้ อยู่ๆก็เกิดคำถามขึ้นมา( ไม่แน่ใจนะคะ ว่ามันเกิดขึ้นในสมองหรือหัวใจกันแน่) เรานึกอยากรู้ว่า  ดาวพลูโตที่อยู่ห่างไปไกลแสนไกลนั้น มันมีสิทธิ์ที่จะกลับเข้ามาในที่ๆมันเคยโคจรอยู่ กลับเข้ามาในระบบสุริยะจักรวาลได้อีกหรือไม่


  เราเคยรำคาญเวลาเดินซื้อของแล้วมีคนเดินตาม บางทีเค้าเดินช้ามากไม่ทันใจ ต้องให้เราคอยลากจูงไปนู่น มานี่ แต่เค้าก็เป็นคนถือของให้เราแล้วเดินตามอย่างไม่เคยบ่น  เคยรู้สึกเซ็งเวลาไปไหนพอลงจากรถ ต้องมีคนบอกให้รอเดินไปพร้อมกัน(นี่คิดในใจจะอะไรนักหนา ก็เดินตามมาสิ) เคยรู้สึกไม่ชินปนกระดากอายนิดๆที่ต้องมาจับมือเราข้ามถนน คอยโอบเอวบ้าง โอบคอบ้างตอนเดิน  เคยหงุดหงิดใส่เค้าเวลาเราร้อนหรือหิว(บ่อยมาก แต่เค้าก็ได้แต่ทำตาปริบๆพร้อมบอกให้ใจเย็นๆ)  เคยตวาดเวลาเค้าถามอะไรเกี่ยวกับตัวเราหลายๆครั้ง เรื่องงาน เพื่อน ครอบครัว  เราเคยเบื่อที่ต้องมานั่งตอบคำถามซ้ำๆซากๆนู่นนี่ทางโทรศัพท์ เช่น กินข้าวแล้วยัง? ทำอะไรอยู่? รักเค้าไหม? เป็นห่วงเค้ารึเปล่า?  เราเคยสงสัยว่ากับข้าวที่เราทำจริงๆ มันไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลย แต่เค้าก็กินจนหมดทุกที  เราเคยเหนื่อยใจว่าทำไมเค้าไม่เป็นผู้นำเลย จะกินอะไร จะดูหนังเรื่องไหนต้องให้เราเป็นคนเลือกตลอด  เค้าเป็นคนไม่ค่อยมีเวลาและไม่เคยเลี้ยงสัตว์แต่ก็เลือกที่จะเลี้ยงกระต่ายเพราะเราชอบ (เราเพิ่งมารู้ตอนหลังว่าเค้าเป็นภูมิแพ้ขนสัตว์ด้วย)

จนป่านนี้เราก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงชอบกินก๋วยเตี๋ยวไก่ กับต้มยำกระดูกหมูได้เกือบทุกวัน

          คำที่เราพุดกับเค้าบ่อยที่สุดคือคำว่า น่าเบื่อ น่ารำคาญ ทำไมเข้าใจอะไรยาก แล้วแต่จะคิด ขี้เกียจอธิบาย เรื่องของเธอสิ และ ไม่ดิ  คำเหล่านี้ล้วนเป็นคำที่ทำร้ายจิตใจคนฟังอย่างมากเลยนะคะ  ยิ่งเป็นคำที่ออกมาจากปากคนที่เรารักแล้วล่ะก็ มันคงจะทำให้เจ็บปวดใจอย่างที่สุด
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วเพื่อนๆคงนึกรังเกียจ และคิดว่าเราเป็นผู้หญิงที่เย็นชาและใจร้ายได้อย่างไม่น่าให้อภัยใช่ไหมล่ะคะ?  ยอมรับค่ะว่าบางอารมณ์เราก็รู้ตัวว่าเราเป็นผู้หญิงแบบนั้นจริงๆเคยขอโทษเค้าไปหลายครั้งแล้วด้วย แต่พออารมณ์เสียเราก็กลับไปเป็นแบบเดิมอีก  แต่ขอแก้ต่างหน่อยว่า ใช่ว่าเราจะร้ายไปซะหมดนะคะ ด้านดีๆของเราก็มีเหมือนกัน(ยังอุตส่าห์มี) และเราก็ไม่ได้เป็นอย่างนี้ตลอดเวลาซะทีเดียวนะ มุมมุ้งมิ้ง ออดอ้อน อารมณ์ปกติสุขอย่างผู้หญิงธรรมดาทั่วไปเราก็มี แต่เอาเป็นว่าไม่เอามาพูดในที่นี้แล้วกันเนอะ มันจะออกนอกโลกไปคนละเรื่อง

        น่าขำนะคะสุดท้ายผู้หญิงที่ร้ายๆอย่างเรากลับรู้สึกหัวใจเบาโหวง กินอะไรที่เคยชอบก็ไม่อร่อยเหมือนเดิม นั่งเหม่อในกลุ่มเพื่อนสนิทภายในวงสนทนาที่เค้ากำลังหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ดูหนังตลกก็ไม่ขำทั้งๆที่เราเป็นคนเส้นตื้นมาก  เพียงแค่เพราะตอนนี้ คนๆนั้นคนที่เราเคยรำคาญเกือบทุกการกระทำของเค้า ได้หายไปจากเราแล้วค่ะ หายไปเหมือนดาวพลูโต โดยยังทิ้งร่องรอยแค่ความทรงจำที่เคยมีความสุข และความรู้สึกผิดในจิตสำนึกของเรา แตกต่างกันตรงที่เราเป็นคนทำให้ดาวพลูโตดวงนี้หลุดลอยออกไปจากวงโคจรโดยคำพูดและการกระทำของเราเองค่ะ เราเป็นคนฉีกกระชากความสุขเล็กๆที่เราไม่เคยมองเห็นทิ้งไปเอง เราเพิ่งมาคิดถึงดาวพลูโตก็ตอนที่มันได้จางหายจากเราไปแล้ว  เพราะฉะนั้นเราจะไม่มีวันกลับไปขอแก้ไขเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาอีกเป็นอันขาด
       ใครจะไปรู้ ว่าตอนนี้ดาวพลูโตดวงนั้นอาจจะมีความสุขมากกว่าตอนที่เคยอยู่ในระบบสุริยะก็ได้นะคะ
       สิ่งใดที่อยู่ใกล้ตัว ต่อให้สำคัญและจำเป็นสำหรับเราเพียงใด เรามักจะมองไม่เห็น หรือมองข้ามมันไปเสมอๆนะคะ  ใครที่มีรักดีๆอยู่ ขอให้รักษามันไว้นะคะ บอกหรือแสดงให้เค้ารู้ว่าเรารัก อย่าเพิ่งมาคิดอยากจะทำอยากจะบอก หรือเพิ่งจะมาสำนึกได้ ตอนที่เค้าเหล่านั้นไม่อยู่แล้ว ขอให้รักดีๆจงมีกับทุกคนนะคะ


                                                                               อวสานดาวพลูโตของเรา