ทำไมข้าพเจ้าจึงมีความรู้สึกร่วมไปกับการแสดงของพระนางยโสธรา ก็ไม่รู้ว่าบาปหรือไม่หากแต่การตั้งกระทู้นี้มาจาก การมองมุมความรักของผู้หญิงที่ต้องจากเป็นจากชายที่เธอรัก ทิ้งให้เธออยู่กับคำถามกับตัวเองที่ว่า เหตุใดพระสวามีถึงจากนางไป การรอคอยที่ไม่รู้ว่ามันสิ้นสุดตรงไหน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จากปีเป็นหลายปี จนตลอดชีวิตตามที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสต่อพระนางในคราแรกที่พบกันหลังจากทรงตรัสรู้ ความขมขื่นที่พระนางต้องพบ การจากเป็นย่อมระทมกว่าจากตาย เพราะอย่างหลังผู้เศร้ายังพึงรับรู้ว่าผู้จากได้มีจุดหมายอยู่ที่ใด การจากเป็นไม่ทราบแหล่งที่ไป เวลาผ่านไปย่อมรอการกลับมาอย่างไร้ความชัดเจนของจุดสิ้นสุด การเสียสละครั้งนี้แม้จะยิ่งใหญ่ในหมู่ชนนิกรพุทธ หากแต่ใจพระนางไซร้ก็เป็นก้อนเนื้อหาใช่ศิลา จิตที่ผูกความรู้สึกไว้ความรัก ธรรมบทใดหนอถึงนำความสงบกลับคืนมาต่อพระนาง เอวัง ที่ใดมีรักที่นั้นมีทุกข์