เราคบกันมาจะสองปีแล้ว
ปีแรก.. เรารักกันมาก เขาเป็นผู้ชายแสนดีและอบอุ่น
เขาคอยไลน์หาเรา เป็นห่วงเรา
เขาเป็นเหมือนเพื่อน ที่เราเล่นด้วยกันไม่มีเบื่อ
เป็นเหมือนพี่ชาย ที่คอยให้คำปรึกษาเวลาเรามีปัญหา
เป็นเหมือนพ่อ คอยดุ คอยเตือน และคอยดูแลเราตอนที่เราไม่สบาย
เขาเคยบอกว่าเวลาเราเหงา ให้เราโทรหาเขา
เขาเคยภูมิใจที่บอกใครต่อใครว่าเรารักกัน
เขาเคยวางอนาคตของเราสองคนร่วมกัน เราเล่นตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงที่จะเลี้ยงด้วยกัน
หรือแม้กระทั่งคิดเล่นๆว่าลูกของเราจะหน้าตาแบบไหน ชื่ออะไร แล้วเราจะเลี้ยงลูกๆของเรายังไง
เขาทำให้เรารักเค้ามาก และอยากให้เรามีกันและกันอยู่แบบนั้น ตลอด..


ปีถัดมา.. เขายังเป็นคนเดิม เป็นคนรักที่ดีเหมือนเดิม
บางอย่างอาจหายไปตามกาลเวลา เรายังมีความสุขดีถึงแม้เราจะทะเลาะกันบ่อยมากขึ้น.. เรายังรักเค้าเหมือนเดิม
ถึงแม้เค้าจะไม่ตามใจเราเหมือนแต่ก่อน และเอาแต่ใจมากขึ้น.. เราก็ยังรักเค้าเหมือนเดิม
แม้เค้าจะไม่หวานเหมือนตอนแรกๆ เราเข้าใจได้.. เราก็ยังรักเค้าเหมือนเดิม
เวลาเราเหงา เราคิดถึงเค้า เราก็โทรหาเค้าเหมือนเดิม.. แม้ว่าเราจะคุยกันน้อยกว่าเมื่อก่อน.. เราก็ยังรู้สึกดีที่ได้คุยกับเค้าเหมือนเดิม
ถึงแม้เวลาทะเลาะกัน.. เค้าจะเป็นผ่ายไล่เรา.. เราก็ยังพร้อมจะง้อเค้าเหมือนเดิม..



ในช่วงเวลาไม่กี่วัน..
เรายังเป็นคนเดิม ทำไมเค้าถึงเปลี่ยนไป

ทำไมทางเดินความรักของเราต้องจบลง ทั้งที่ไม่มีใครนอกใจใคร
ทำไมวันหนึ่งเค้าบอกว่าเบื่อเรา  
ทำไมวันหนึ่งเค้าบอกว่ารำคาญเรา
ทำไมวันหนึ่งเค้าถึงบอกให้เราไปไกลๆ
ทำไมวันหนึ่งเค้าถึงเย็นชากับเรา
เราทำอะไรผิด เพราะเรารักเค้ามากเกินไปหรอ ?
ทำไมวันหนึ่งเค้าถึงบอกว่าเรายังไม่ใช่ ทั้งที่เค้าเคยบอกว่าเราใช่ที่สุด

เขาไม่อยากให้เราตื่นไปเซเว่นซื้อข้าวให้กิน อีกแล้ว
เขาไม่อยากให้เราคอยขับรถให้เวลาไปไหนมาไหนอีกแล้ว
เขาไม่อยากให้เราไปเดินซื้อของเป็นเพื่อนอีกแล้ว

เราเดินมาถึงทางตันแล้วจริงๆหรอ
ทำไมเค้าถึงต้องสะบัดมือเรา ทั้งที่เราพยายามจะจับมือกันและกันให้แน่น


เรามาถึงทางตันแล้วจริงๆหรอ ?