1. การฆ่าตัวตาย (ไม่ต้องเผชิญทุกข์ต่อไป) กับ นิพพานไอติม ทำให้จิตไม่มีกิเลสชั่วคราวถึงถาวร ก็ไม่เผชิญทุกข์ต่อไป ทั้งคู่มีลักษณะ "หมดทุกข์" เหมือนกัน ต่างกันตรง (จากที่อ่านคร่าว ๆ)
1.1 ที่เหมือนกันคือ "หมดทุกข์" เหมือนกัน ต่างกันตรงเร็วช้า
1.2 ที่แตกต่างกันคือ คือ "คนโง่ฆ่าตัวตาย เพื่อพ้นทุกข์" คนฉลาด "ยังอาลัยชีวิต" เพราะอยากเสพนิพพานไปเรื่อย ๆ ค่อยตาย "จึงหมดทุกข์
และ ที่ต่างกับสายอื่นคือ "การตายของสายนี้" ตายแล้วสูญ หมดทุกข์
สรุปคือ สายพระเตชกับลูกศิษย์เจี๊ยกคร่อก (เพราะท่องเป็นแต่เถียงไม่เป็น - ไม่อยากโดนด่า ก็แสดง "ความสามารถในประเด็น แม้จะน้อยนิดหน่อยนะครับ) บอกว่า "ควรปฏิบัติเพื่อที่สุดแล้ว "มองไม่เห็นความเป็นตัวตน" เพื่อ "พ้นทุกข์ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับ คน "ฆ่าตัวตาย" เพราะ คนฆ่าตัวตาย เพราะหมดทุกข์เหมือนกัน
การตอบแค่ คนโง่ฆ่าตัวตาย คนฉลาดปฏิบัติ เป็นคำตอบที่แย่มาก เพราะ ถ้าคนโง่ฆ่าตัวตาย แล้วไม่ต้องทนทุกข์กายทุกข์ใจต่อไป กับคนฉลาดต้องปฏิบัติอย่างเหนื่อยยาก หากิน ต้องเผชิญทุกข์ทั้งจากตัวเองจากคนอื่น สุดท้าย พ้นทุกข์เหมือนกัน คนไหนฉลาด คนไหนโง่
"ดังนั้น คำถามก็คือ การที่พยายามฝึกเพื่อไม่เห็นการเป็นตัวตน เพื่อหมดทุกข์ตอนยังอยู่ และตายสูญ ต่างอะไรกับ การฆ่าตัวตาย เพื่อ "ไม่ต้องผจญทุกข์ทางกาย และใจ และตายสูญ" โดยที่ไม่ต้องเหนื่อยกับการปฏิบัติ
2. สายพระเตช และลูกศิษย์ "ไม่จำเป็นต้องฝึกสมาธิ และสติ" ใช่หรือไม่ เพราะอะไรถึงตัดออกจากพระไตรปิฏก? อาศัยหลักฐานหรือการอ้างอิงใด ๆ
สองข้อนี้ ที่สงสัย
เอาล่ะ จะรอคำตอบ "ทั้งสองข้อ" จากการ defense ทฤษฎีของพระเตช และเจี๊ยกคร่อกจากลูกศิษย์ (อยากดูว่านอกจากบลา ๆ เจี๊ยกคร่อก ๆ มีอะไรเถียงในประเด็นจากทีอ่านมากไหม"
ตกลงสายท่านพุทธทาส สายย่อยพระเตช กับ มมม. มีลักษณะเช่นนี้ใช่หรือไม่
1.1 ที่เหมือนกันคือ "หมดทุกข์" เหมือนกัน ต่างกันตรงเร็วช้า
1.2 ที่แตกต่างกันคือ คือ "คนโง่ฆ่าตัวตาย เพื่อพ้นทุกข์" คนฉลาด "ยังอาลัยชีวิต" เพราะอยากเสพนิพพานไปเรื่อย ๆ ค่อยตาย "จึงหมดทุกข์
และ ที่ต่างกับสายอื่นคือ "การตายของสายนี้" ตายแล้วสูญ หมดทุกข์
สรุปคือ สายพระเตชกับลูกศิษย์เจี๊ยกคร่อก (เพราะท่องเป็นแต่เถียงไม่เป็น - ไม่อยากโดนด่า ก็แสดง "ความสามารถในประเด็น แม้จะน้อยนิดหน่อยนะครับ) บอกว่า "ควรปฏิบัติเพื่อที่สุดแล้ว "มองไม่เห็นความเป็นตัวตน" เพื่อ "พ้นทุกข์ ซึ่งไม่ต่างอะไรกับ คน "ฆ่าตัวตาย" เพราะ คนฆ่าตัวตาย เพราะหมดทุกข์เหมือนกัน
การตอบแค่ คนโง่ฆ่าตัวตาย คนฉลาดปฏิบัติ เป็นคำตอบที่แย่มาก เพราะ ถ้าคนโง่ฆ่าตัวตาย แล้วไม่ต้องทนทุกข์กายทุกข์ใจต่อไป กับคนฉลาดต้องปฏิบัติอย่างเหนื่อยยาก หากิน ต้องเผชิญทุกข์ทั้งจากตัวเองจากคนอื่น สุดท้าย พ้นทุกข์เหมือนกัน คนไหนฉลาด คนไหนโง่
"ดังนั้น คำถามก็คือ การที่พยายามฝึกเพื่อไม่เห็นการเป็นตัวตน เพื่อหมดทุกข์ตอนยังอยู่ และตายสูญ ต่างอะไรกับ การฆ่าตัวตาย เพื่อ "ไม่ต้องผจญทุกข์ทางกาย และใจ และตายสูญ" โดยที่ไม่ต้องเหนื่อยกับการปฏิบัติ
2. สายพระเตช และลูกศิษย์ "ไม่จำเป็นต้องฝึกสมาธิ และสติ" ใช่หรือไม่ เพราะอะไรถึงตัดออกจากพระไตรปิฏก? อาศัยหลักฐานหรือการอ้างอิงใด ๆ
สองข้อนี้ ที่สงสัย
เอาล่ะ จะรอคำตอบ "ทั้งสองข้อ" จากการ defense ทฤษฎีของพระเตช และเจี๊ยกคร่อกจากลูกศิษย์ (อยากดูว่านอกจากบลา ๆ เจี๊ยกคร่อก ๆ มีอะไรเถียงในประเด็นจากทีอ่านมากไหม"