พวกเรา ไม่เคยลืมบุญคุณ คนที่ทำงานเพื่อประชาชน  และทำงานให้ประชาชนได้ชื่นใจ
ไม่เคยลืม คนที่ให้โอกาส ให้ชีวิต ให้ความอยู่ดีกินดีแก่พวกเรา
ไม่เคยลืมว่า พ่อ แม่ ญาติ พี่น้อง ที่รอดตายเพราะมีเงินแค่ 30 บาท
ไม่คยลืมว่า เราไม่มีเงินลงทุน เราก็ไปขอหยิบยืมจากกองทุนหมู่บ้าน
ไม่เคยลืมบุญคุณ ที่ลูก ๆ หลาน ๆ พวกเรา เรียนดี แล้วได้ทุนไปเรียนฟรีต่างประเทศ จบมาก็ไม่อายพวกไฮโซ ไฮซ้อทั้งหลาย
ไม่เคยลืมว่า ครั้งหนึ่ง เราได้ลูกหลานกลับคืนสู่อ้อมกอด รอดพ้นจากยาเสพติด เพราะมีรัฐบาลที่เอาจริงเอาจังกับการปราบปรามยาเสพติด

ไม่เคยลืมว่า มีผู้นำท่านหนึ่งบอกว่า เราคือเจ้านายของข้าราชการ และ ข้าราชการคือขี้ข้าฯ ของพวกเรา เพราะรับเงินเดือนจากภาษีพวกเรา
ไม่เคยลืมว่า พวกเราก็มีส่วนช่วยขับเคลื่อนทางเศษฐกิจ ในการอุปโภคบริโภคสินค้า ใช้จ่ายเงิน และคนจน ๆ บ้านนอก ก็คือผู้เสียภาษีบำรุงรัฐในการบริโภคสินค้า
ไม่เคยลืมว่า พวกเราถูกคนรวย คนมีการศึกษา คนที่มีเงินเดือนสูง ๆ ว่าพวกเราไม่เคยเสียภาษี เป็นภาระให้รัฐและสังคม ยังจะแบมือขอเรียกร้องรัฐสวัสดิการไม่หยุด แต่เป็นคนเหล่านั้นที่มีความโง่ ไม่รู้ว่าเราเสียภาษี VAT 7%จากการ อุปโภคบริโภคสินค้า เป็นเงินภาษีจำนวนมหาศาลที่นำเป็นรายได้เข้ารัฐ
ไม่เคยลืมว่า หลายประเทศ ที่เขาเจริญ อย่างยุโรป เขาเหล่านั้นล้วนแต่จัดเป็นรัฐสวัสดิการ ที่คืนสวัสดิการต่าง ๆสู่ประชาชน หลังจากเก็บภาษีจากประชาชน
ไม่เคยลืมว่า สิทธิ หน้าที่ ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ของพวกเราถูกคุ้มครองตามกฎหมาย อย่างเท่าเทียมกัน ไม่ว่าจะยากดีมีจนอย่างไร
เราไม่เคยลืมว่า ใครที่เราควร จะรัก และเราจะรักใคร และใครบังคับให้เรารัก...

สุดท้าย และ ท้ายสุด จริง ๆ คือฝนฟ้าจะแล้ง  แห้งเหือดหาย ความเป็นอยู่จะยากเย็นแสนเข็ญเพียงใด แต่พวกเราไม่เคยแล้งน้ำใจ สำหรับคนดีดี คนที่ทำเพื่อประชาชน ทำเพื่อพวกเรา  ใครจะมีจิตใจมืดบอด  ฑิฐิ อคติ ริษยา อย่างไร เป็นสิทธิส่วนบุคคล แต่ขอได้โปรด กรุณา อย่าบังคับขู่เข็ญให้เราเห็นดีเห็นงามกับ ความดีจอมปลอมเหล่านั้นเลย เพราะพวกเรา ทำไม่เป็นจริง ๆ

.....ความในใจคนอิสานคนหนึ่ง..ที่ จิตใจไม่มืดบอด.......