แล้ววันนึงคุณจะตระหนักได้ว่า
การผลักให้คนๆหนึ่งออกจากชีวิต ด้วยเหตุผลว่า "ไม่อยากให้เขาเสียใจ" มันไม่ใช่ทางแก้ปัญหา มันคือการโยนปัญหาออกจากตัวคุณต่างหาก คุณผลักเขาออกไปได้ เขาก็เสียใจอยู่ดี และคุณไม่มีหน้าจะเอ่ยคำขอโทษด้วยซ้ำ
แล้ววันนึงคุณจะตระหนักได้ว่า
การมีความรักคือการประคับประคองกัน เติบโตไปพร้อมๆกัน ไม่ใช่การทิ้งให้ใครคนใดคนหนึ่งอยู่ลำพัง ไม่ใช่การที่ทำอะไรลงไปทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายเสียใจ
ทั้งหมด ถ้าคุณผลักเขาออกจากชีวิต มันมีสองทาง คือคุณไม่รัก ไม่เคยรัก กับ รัก แต่ไม่มาก
คุณไม่ต้องกังวลใจว่าอีกฝ่ายจะเจ็บรึเปล่า
คุณจะจินตนาการไม่ออกเลยทีเดียว
เพราะคนที่โดนผลัก มันเจ็บกว่าอยู่แล้ว ยิ่งก่อนหน้านั้นออกแรงยื้อหรือดึงไว้เท่าไหร่ มันก็ยิ่งเจ็บ แรงต้านยิ่งเยอะ แรงเหวี่ยงก็เยอะตามไปด้วย

คุณไม่ควรถามว่า "ควรบอกเลิกไหม" เพราะใจคุณต้องการจะไป
คุณไม่ควรถามว่า "โอเคไหม"
เพราะถึงแม้จะตอบคุณไปว่า "โอเค"
แต่ในใจมันไม่มีทาง "โอเค"
นอกจากซะว่า ไม่ได้รักแล้ว หรือไม่ก็ รักน้อยมากแล้ว

ฉันไม่อาจคาดเดาความเจ็บปวดที่ทำให้คุณหลั่งหยดน้ำตาในวันนั้นได้

ในคืนนั้นฉันไม่ได้มีน้ำตา
ไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่เสียใจ
แต่อาจเพราะฉันร้องไห้มาก่อนหน้านั้นนานมากแล้ว

ในวินาทีนั้นถึงแม้จะบอบช้ำ
แต่ใจก็ไม่อยากให้คุณมีน้ำตา
ฉันอยากจะหายตัวไปอยู่ตรงหน้าคุณ
และทำอะไรก็ได้ให้คุณหยุดร้องไห้..
ฉันอยากประคองหน้าของคุณ
จมูก คิ้ว ตา และปาก
ฉันอยากจดจำมันเอาไว้เป็นภาพสุดท้าย
อยากดึงคุณเข้ามากอดแล้วพูดปลอบใจว่า 'ไม่เป็นไรนะ..'
อยากบอกคุณว่าหยุดร้องเถอะ ฉันไม่เป็นไร..
เหมือนกับครั้งที่ฉันเคยบอกกับคุณไว้
..เหมือนเดิมทุกอย่าง..

ฉันเฝ้ากังวลว่าคุณจะเป็นอย่างไร
จะร้องไห้จนตัวโยนเหมือนฉันในวันก่อนไหม
ร่างกายคุณจะเป็นยังไง จะร้องไห้จนเจ็บตาอย่างที่ฉันเคยเป็นหรือเปล่า

ฉันแค่หวังว่าคุณจะโอเค
เฝ้าภาวนาให้คุณรู้สึกดีขึ้น
จนลืมไปว่า... ฉันเองต่างหาก
ที่โดนผลักออกมา....

"พอเถอะ..แค่นี้นะ.."
มันเหมือนคุณเอาฆ้อนมาทุบหัวกันดื้อๆ
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
"ถ้าวันหนึ่งคุณรักใครจริงๆ คุณจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำ" ฉันบอก...

ก่อนคบกันคุณว่า "ผมจะได้เป็นแฟนคุณไหม"
แต่แล้ววันหนึ่ง คนเดียวกันนี้กลับพูดกับฉันดื้อๆว่า "ผมบอกเลิกคุณดีไหม" เป็นคำถามที่โง่ที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยิน แต่ถึงแม้จะเป็นคำถามที่โง่ที่สุด ฉันจะพยายามตอบให้ฉลาดที่สุด
..ลืมไปว่าความโง่และฉลาดไม่ได้นำมาตัดสินความรัก....
แต่ถ้านี่เป็นเกมส์ ฉันแพ้ราบคาบ
ฉันนำมาด้วยคะแนนที่สูงลิบลิ่ว เฉกเช่นเดียวกับกำแพงในใจ
คนที่พยายามจะเข้ามาในโลกของฉัน วันนี้เขากลับต้องการโลกของเขากลับคืน
"เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน" เขาว่า..
"เราทำให้เธอไม่มีอิสระหรอ" ฉันถาม...
"เราว่าเราไม่พร้อม.."
"..."
ฉันไม่เคยพร้อมจะมีแฟนเช่นกัน
ฉันไม่เคยพร้อมให้ใครเข้ามาในใจ
ฉันไม่เคยพร้อมให้ใครเข้ามาในโลกส่วนตัว
ฉันไม่เคยพร้อมให้ใครเช็คโทรศัพท์
ฉันไม่เคยพร้อมจะคุยโทรศัพท์กับใครนานเกินยี่สิบนาที
ฉันไม่เคยพร้อมจะจับมือใครเดิน
ฉันไม่เคยพร้อมจะบอกใครว่าคิดถึง
ฉันไม่เคยพร้อมจะดูหนังกับใครบ่อยๆ
ฉันไม่เคยพร้อมจะไปไหนมาไหนกับใคร
ใช่- ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยพร้อมหรอกคุณ
แต่เมื่อฉันตัดสินใจรับคุณเข้ามาแล้ว ฉันก็ปรับตัว
ฉันขอสารภาพว่ามันยากมากๆ กับการเปลี่ยนแปลงตัวเองหลายๆอย่าง

แต่เพื่อให้คุณสบายใจแล้ว
ฉันว่าฉันทำได้...

สำหรับคุณแล้วคุณว่าคุณ "อยากกลับไปใช้ชีวิตอิสระแบบเดิม"
ถึงเวลาที่ฉันต้องกล่าวคำว่า"โอเค"
และเดินจากมาเสียที
ฉันเข้าใจแล้วว่าความรักของฉันมันทำให้คุณขาดอิสระ
เข้าใจแล้วว่าชีวิตคุณที่มีฉันมันคงน่าเบื่อไม่น้อย
หรือฉันเองที่น่าเบื่อ คงเพราะแบบนี้

ถึงตอนนี้คุณอย่าได้กังวลว่าฉันจะไปจับมือใครใหม่หรือยัง
อย่าได้หันหลังกลับมามองหรือสนใจในชีวิตของฉัน
ถ้าคุณกำลังกังวลว่าฉันจะมีความสุขไหม
ฉันมีความสุขมาก เหมือนได้ชีวิตใหม่ และชีวิตเดิมกลับมา
ชีวิตที่ไม่มีคุณฉันมีความสุขดี
เปล่า- ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น
ฉันกำลังจะบอกว่าชีวิตฉันที่ไม่ได้จับมือใคร ฉันมีความสุขมาก
และมันยิ่งมากขึ้นทุกวันด้วยตัวฉันเอง
ฉันรักตัวเองตอนนี้มากกว่าตอนที่รักคุณเสียอีก


คุณเคยบอกว่าคุณเสียใจที่ทำลงไป
คุณหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ว่าทำไมทำกับฉันอย่างน้ัน
เอาเถอะ.. ฉันจะตอบให้..
ง่ายๆเลยก็เพราะคุณ "ไม่ได้รักฉัน" ไงล่ะ หรือถึงแม้จะรัก
มันก็คงมีปริมาณที่ฉันรู้สึกไม่ได้เลย

คืนที่ฉันนั่งมองดาวบนฟ้าและพลางนึกไปว่า
'ถ้าเขาโทรมาก็แปลกแล้วนะ...'
'ถ้าเขาโทรมา จะพูดว่าอะไรนะ'
'เขาคงไม่โทรมาหรอก'
คืนที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นและฉันคิดว่า
'มันไม่ใช่เขาหรอก ที่โทรมา..'
วันที่เสียง line ดังแล้วมีความคิดขึ้นมาในใจว่า
'คงไม่ใช่เขาแน่ ที่ไลน์มา'
ฉันยังคงจดจำความรู้สึกนั้นได้ว่ามันเต็มไปด้วยความเศร้า
คุณ..คนที่อยากรู้ความเป็นไปของฉัน
คุณ..คนที่กลัวน้ำตาของฉันมากที่สุด
คุณ..คนที่ไลน์หาฉันทุกครั้งที่ว่าง
คุณ..คนที่ขอร้องให้ฉันโทรหาคุณบ้างได้ไหม
และคุณ..ที่เคยบอกกับฉันว่า "อย่างทิ้งเราไปไหนนะ"
เป็นคุณ..คนเดียวกันกับที่บอกกับฉันว่า "เราอยากใช้ชีวิตแบบเมื่อก่อน..."


ใครจะว่าคุณ "ติสต์" หรือ "โลกส่วนตัวสูง" ฉันไม่ใส่ใจ
ฉันจะไม่เอาคำที่ใครนิยามมาเป็นตัวตั้ง เพื่อแยกแยะคุณออกจากเราสองคน
รู้ไหมใครๆก็มีโลกส่วนตัวของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น
แต่เมื่อคุณรับใครเข้ามาในใจแล้ว การใส่ใจความรู้สึกอีกฝ่าย มันคือสิ่งสำคัญนะ
การปฏิบัติต่อกันอย่างสม่ำเสมอคงยากเกินไปสำหรับคุณ

ในวันที่ฉันพยายามจะห่างออกจากคุณเพื่อเยียวยาความรู้สึกตัวเอง
ฉันพยายามมีสติและตระหนักขึ้นมาได้ว่า
ถ้าความสัมพันธ์มันเดินมาถึงจุดที่เราตั้งคำถามในใจว่า "เขายังเหมือนเดิมอยู่มั้ย" น่ะ มันน่าจะแปลว่ามันไม่ได้เหมือนเดิม 100% แล้ว

ฉันไม่คิดจะเปิดให้ใครเข้ามาในโลกของฉันหรอก
เปล่านะ- ฉันไม่ได้ยังคิดถึงหรือรอคอยคุณ
ฉันไม่ต้องการใครแล้วในชีวิต
ไม่ต้องการใครมาดูแลยามแก่เฒ่า
ไม่ต้องการใครมาคอยสร้างโลกของเราสองคน และพังมันลงด้วยสองมือของเขาอีกต่อไปแล้วล่ะ
ขอบคุณนะที่ทำให้เจ็บปวด และร้องไห้
ขอบคุณนะที่ทำให้แข็งแกร่งขึ้น
ขอบคุณนะที่ทำให้กำแพงมันหนาขึ้นอีกชั้น
ขอบคุณนะที่ทำให้รู้ว่าโอกาส... อย่าให้กับใครไปง่ายๆอีก
และเรื่องของเรามันผ่านมานาน นานเกินกว่าจะกลับไปยืนที่เดิมแล้วนะ
ขอลาอีกทีแล้วกัน..

// ปล.ขออนุญาตแท็กเรื่องสั้นเพราะเป็นคนชอบอ่าน และเขียนแนวนี้อยู่แล้วค่ะ