ตะวันยังไม่ทันโผล่พ้นดงไผ่ข้างบ้าน วันเสาร์เด็กส่วนใหญ่มักจะนอนตื่นสายเพราะไม่ต้องไปโรงเรียน แต่คงไม่ใช่กับจ้อน เด็กชายวัยเก้าปีลูกชายของครูแดงกับครูแป๊วที่ตื่นแต่เช้าคว้าจักรยานไปท้องนาเพื่อไปหาคนที่จ้อนอยากเจอทุกวันเสาร์ ท้องนาหว่านกล้าข้าวเขียวและคันนาแคบ ๆ ที่มีต้นตาลสูงเป็นกลุ่มใหญ่ราวสิบต้นขึ้นอยู่คือเป้าหมายของจ้อน ภาพตรงหน้าเขาคือชายคนหนึ่งกำลังไต่พะองขึ้นตาลอย่างคล่องแคล่วกับฉากหลังที่เป็นพระอาทิตย์ยามเช้าสีส้มอมแดง “ตาระวังนะ” จ้อนตะโกนบอกเมื่อจอดจักรยานเสร็จ “เออ” ชายเฒ่าตะโกนตอบสั้น ๆ เมื่อขึ้นนั่งปาดงวงถนัดแล้ว ไม่นานตาเลื่อนก็ปีนลงมาพร้อมกระบอกน้ำตาลสดยาวศอกกว่าหกกระบอก ผู้สูงวัยเอากระบอกตาลยืนให้เขากระบอกหนึ่ง “หอมจัง” เด็กชายยิ้มแป้นก่อนยกน้ำตาลสดขึ้นดื่มอักอัก ขณะเดียวกับที่ตาเลื่อนเทน้ำตาลจากกระบอกที่เหลือลงแกลลอนพลาสติกบนอานหลังจักรยานคันใหญ่ แกมองจ้อนแล้วยิ้ม เด็กชายเขย่ากระบอกเปล่าไร้เสียงน้ำภายใน มีแต่เสียงดงกุกกักจากเศษเปลือกไม้ที่ใส่ไว้กันบูด “ตาแม่บอกว่า ขอบคุณที่เอาน้ำตาลปีบไปให้” “บอกครูด้วย ว่าจะทำขนมเลี้ยงเด็กอีกก็บอก” จ้อนเอากระบอกเปล่าไปแขวนรวมกับพวกที่แฮนด์รถ “ตา เมื่อไหร่จะสอนขึ้นตาล” ชายชราแหงนมองต้นตาลสูงแล้วว่า “รอก่อน” ตาเลื่อนรู้ดีงานขึ้นตาลไม่มีใครอยากทำเพราะมันเสี่ยงตกมาเจ็บตายและมันเหนื่อย ไม่ต้องพูดถึงงานทำน้ำตาลปีบมันก็คงหมดไปพร้อมกับคนขึ้นตาลคนสุดท้ายของตำบลนี้อย่างแก “เอาตาลอ่อนไปกิน เอ็งขี่รถระวังๆ นะ” แกว่าพลางเอาตาลอ่อนพวงหนึ่งใส่ในตระแกรงหน้ารถจักรยาน เด็กชายยกมือไหว้แล้วว่า “ตา พ่อบอกเรื่องน้ำตาลเมา ระวังตำรวจจับ” ตาเลื่อนหัวเราะร่าและหัวเราะต่อเนื่องเมื่อเด็กชายปั่นรถเอียงไปมาแล้วตกไปในนาเนื้อตัวเปียกปอน


cr ภาพจาก http://puechkaset.com/%E0%B8%95%E0%B8%B2%E0%B8%A5%E0%B9%82…/