ทุกครั้งที่เราเห็นข่าวคนเสียชีวิต เรานึกเสียดายมากกว่าเสียใจค่ะ

เสียดายความทรงจำของเขา ครั้งหนึ่งเขามีความสุขกับการโดดน้ำเล่นกับเพื่อน ครั้งหนึ่งเขาเคยเสียใจที่ถูกครูตี ครั้งหนึ่งเขาเคยดีใจที่มีงานทำ ครั้งหนึ่งเขาสามารถสร้างครอบครัวที่แสนอบอุ่นได้
แต่การตายคือจบทุกอย่างที่สั่งสมมาตลอดชีวิต ราวกับเรื่องราวนั่นไม่เคยเกิดขึ้น

มันอาจไม่มีประโยชน์อะไรที่ทำแบบนี้ อาจเป็นความรู้สึกของเราคนเดียวก็ได้ที่เสียดายทุกช่วงเวลาของคนๆหนึ่ง
มนุษย์เกิดแก่เจ็บตายวนเวียนเป็นไม่รู้กี่ล้านล้านชีวิต ความทรงจำมากมายเกิดขึ้น การค้นพบและความรู้มากมายเกิดขึ้น
แต่การตายคือการลบทุกอย่างทิ้งไปหมด

มันจะมีโอกาสไหมคะที่เราจะดึงเอาความทรงจำเหล่านั้นมาเก็บรักษาไว้ได้ หรือบรรจุลงในร่างกายเทียม เพื่อสร้างมนุษย์ในอีกรูปแบบ เพื่อการสานต่อความทรงจำเหล่านั้นไปไม่รู้จบ

หรืออาจจะดีถ้าสามารถดึงเอาความสามารถของคนที่ตายไปแล้วมาได้ เช่น การดึงเอาความรู้ทางการแพทย์มาจากหมอชรา และส่งต่อไปยังทายาทที่ถูกเลือก หรือดึงความสามารถในการใช้ภาษาของเจ้าของภาษามาซื้อขายกันราวกับเป็นสินค้า ข้ามขั้นตอนการเรียนรู้ภาษา ไปเป็นการบรรจุข้อมูลใส่อย่างง่ายดาย

การส่งต่อให้มนุษย์ธรรมดาอาจยากจนถึงเป็นไปไม่ได้ แต่การใช้กับหุ่นยนต์หรือร่างกายเทียมล่ะคะ จะมีโอกาสเป็นไปได้ไหม