ที่สุดแล้วเราต่างก็ต้อง “ตาย” จากโลกนี้ไป กันทุกคน
แต่ใครบางคนกลับใช้ชีวิตในวันนี้... ราวกับคนที่ตายไปแล้ว

จะมีประโยชน์อันใดหากเรามานั่งคร่ำครวญกับเวลาที่เลยล่วงผ่านไปแล้ว
หากแต่ว่าชีวิตที่เหลืออยู่นั้น ไม่ว่าจะมากหรือน้อยสักปานใด ไม่สำคัญ...
มันอยู่ที่คุณจะใช้ชีวิตที่ “เหลืออยู่” คุ้มค่ามากสักเพียงใด

คุ้มค่าของคุณกับผมก็คง ไม่เท่ากัน ดัชนีชี้วัดก็คงหนีไม่พ้น “ความสุข” นั่นเอง

หลายครั้งคุณอาจถามตัวเองว่ามนุษย์เราเกิดมาเพื่ออะไร
ก็อย่างที่ผมเคยเขียนไว้ว่ามนุษย์เราเกิดมาเพื่อ “ใช้ชีวิต” ...

ก่อนนี้ชีวิตคุณจะเคย “ผิดพลาด” อย่างร้ายแรงแค่ไหน
เวลานี้คงไม่ใช่เวลาที่คุณจะมานั่งคิดเสียดายเวลา ที่เลยผ่านมา
แต่คุณควรจะคิดเสียดายเวลาที่กำลังจะ “ผ่านไป” นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญกว่า

คนทุกคนย่อมมี “ปม” ในใจของตัวเองอยู่แล้ว
มันอยู่ที่ว่าคุณจะนำปมเหล่านั้นมาผูกตัวเองไว้กับอดีตอันน่าขมขื่น
หรือคุณจะนำปมเหล่านั้น มาใช้เป็นเชือกสำหรับดึงชีวิตของตัวเอง
ออกจากโคลนตมอันโสโครก...

เราตาย... จากไปแล้วก็แล้วกัน
แต่ปัจจุบันนั้นยังคงยืนอยู่ด้วยกัน
จงใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อแบ่งปัน... กันและกัน
เผื่อว่าถึงวันนั้น... วันที่เราต่างหนีไม่พ้น เราจะได้ตายตาหลับ

ที่มา https://www.facebook.com/heartsoulhol

ติดตามกระทู้เก่าได้ที่นี่ครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้http://ppantip.com/topic/32869109