เฝ้ามองผ่านเหล่าผู้คน ณ ที่นี่
ที่ที่มีทั้งโอกาสและกับดัก
ที่ที่คนมีความผิดเพียงหยุดพัก
ที่ที่งานแสนหนักคือคำตอบ

แล้วแหงนหน้ามองท้องฟ้าของที่นี่
ในยามนี้ความมืดนั้นคลุมครอบ
บนผืนดินเห็นมนุษย์ยังโกยกอบ
สิ่งที่มอบเพื่อแลกเปลี่ยนความเดียวดาย

ราวกับว่าเวลานั้นไม่มีสิ้น
ราวกับว่าทรัพย์ในดินไม่เคยหาย
ราวกับว่าสินในน้ำมีมากมาย
ราวกับว่าความตายไม่เคยกลัว

แล้วเวลาก็ทวงถามให้ใช้หนี้
เมื่อกายนี้เสื่อมโทรมมืดสลัว
เมื่อความตายกลายเป็นสิ่งใกล้ตัว
จึงรู้ชั่วรู้ดีรู้อะไร

ก็เวลาทุกคนมีเทียมเท่า
จะแบ่งเอาของใครอื่นไปไม่ได้
เข็มชุดเดียววิ่งเวียนวนผ่านพ้นไป
แม้ไม่ทำอะไรก็ยังเดิน

ก่อนจะสายมองเวลาที่เหลืออยู่
แล้วเฝ้าดูสิ่งผ่านพ้นเพียงผิวเผิน
คงมองเห็นชีวิตในส่วนเกิน
แสวงหาคำยอเยินที่หลอกลวง

แล้วมองดูสิ่งมีค่าที่ข้างข้าง
อาจพบว่ามีบางสิ่งแสนหวง
อาจมองเห็นสิ่งสำคัญกว่าทั้งปวง
อาจเห็นดวงประทีปในหัวใจ

ก่อนเวลาจะทวงหนี้สิ่งที่ผ่าน
ทวงวันวานที่สูงค่ากว่าสิ่งไหน
ก่อนที่จิตจะคิดย้อนกลับไป
มีสิ่งใดที่แลกกับเวลา

ไม่ใช่บอกว่าขวนขวายคือความผิด
แต่เพียงบอก "คิดสักนิด" ก่อนเสาะหา
แต่เพียงบอกว่าเวลา "ไม่รอท่า"
เพราะเคยบ้าและสูญเสียจนเสียดาย

สิ่งมีค่าที่สุดคือความสุข
สิ่งแสนทุกข์คือเวลาที่สูญหาย
สิ่งฟรีฟรีมีเพียงแค่ความตาย
สิ่งงมงายคือหลงผิดในเวลา

แล้วจึงถอนหายใจอีกเพียงครั้ง
สิ่งพลาดพลั้ง สิ่งที่แลก สิ่งที่หา
สิ่งสูญหายแลกมาเพียงน้ำตา
สิ่งมีค่าคือบทเรียนที่สอนใจ