ทุกข์ทับถม จิตใจ ไร้เรี่ยวแรง
เหมือนโดนแกล้ง โดนรังแก สุดแสนทน
โทสะผุด พลุ่งพล่าน ดั่งไฟดล
โมหะวน ปิดบัง สติปัญญา

โลภะกรีด ร้องเรียก ไม่เคยพอ
สติรอ ตามไม่ทัน ช่างน่าขำ
จิตถูกเหวี่ยง ตกต่ำ อย่างน่าช้ำ
ปรุงแต่งย้ำ ตอกตรึง กลางใจเรา

กว่าจะคิด ได้สติ ต้านทานไหว
ใจก็ร้าว รานลึก ยากบรรเทา
เกิดซ้ำซาก วนเวียน ไม่เบา
สติเจ้า ช่างเชื่องช้า น่าอ่อนใจ

แต่ถึงอย่างไร ใจนี้ ยังมีหวัง
จักประทัง สติ ให้มั่นคงไว้
รู้ทันลม หายใจ เข้าออกไป
จับจิตใจ ให้อยู่กับ ปัจจุบัน

เมื่อเห็นแจ้ง ทุกข์นั้น ไม่เที่ยงแท้
สักวันแปร เปลี่ยนผัน ดับสูญพลัน
ไม่ยึดติด สิ่งใด ในโลกนั้น
สติมั่น คงทน พ้นวังวน

แม้วันนี้ ยังล้มลุก คลุกคลานอยู่
จักเรียนรู้ จากความผิด พลั้งเผลอ
ตั้งใจใหม่ ก้าวเดิน อย่าละเมอ
สติเกิด ให้เกื้อหนุน พ้นทุกข์เทอญ