วันนี้จะพาไปเดินป่าเมืองแพร่ ป่าที่อยู่ในตัวอำเภอเมือง
เมื่อครั้งเหยียบย่างเข้าเมืองแพร่เมื่อ 10 ปีก่อน มาอยู่เมืองแพร่ใหม่ ๆ ตอนที่เดินทางไปนมัสการพระธาตุช่อแฮตามเส้นทางก็หันไปเจอกับยอดเขาอยู่หนึ่งยอด ที่สุงตระหง่าน เด่นเป็นสง่า ก็ได้แต่ถามหลายคนว่า ที่นั่นคือที่ไหน คำตอบที่ได้ “ช้างผาด่าน” อืม ผมสัญญากับตัวเองว่าจะขึ้นไปบนนั้นโดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปได้หรือเปล่า และแล้วหลังจากวันนั้น ผมก็เริ่มติดตามข่าวสารต่าง ๆ จนในที่สุดเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ก็ถึงเวลาที่เราจะ “เดินป่าแม่ลัว ตลุยหลังคาเมืองแพร่ ช้างผาด่าน” ก่อนออกเดินทางผมก็เลยหนีบเอา AE ของหนังสือ ซะริ่ดนิยม ไปเป็นเพื่อนเดินทางด้วย เพราะทริปแบบนี้ ไม่เคยมีเพื่อนผมคนไหนยอมไปสักคน มีแต่น้องคนนี้คนเดียว ที่ถึก บึกบึน ตลุยผ่านกันมาหลายครั้งไม่เคยบ่น ก็เลยต้องโทรศัพท์ไปนัดทันที เหมือนเดิม ไม่มีเสียงปฎิเสธสักนิด ก่อนเดินทางผมแพ็คกระเป๋าตั้งแต่ตอนกลางคืน เพราะรู้อยู่แล้วว่าวันรุ่งขึ้นต้องเจอกับทริปที่ค่อนข้างโหด ทอดหมูทอดเตรียมไว้อีกครึ่งกิโล ชาร์ทแบตกล้องเต็มเปี่ยม กลางคืนนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ค่อนข้างจะตื่นเต้นกับสัมผัสที่จะต้องเจอในวันรุ่งขึ้น........Zzzzz..Zzzzz…. กริ้ง...ๆ.ๆ.ๆ. เสียงนาฬิกาปลุก ผมตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น เก็บของทุกอย่าง เช็คอีกครั้ง และรอ น้องกิ๊ฟมาสมทบ เราออกเดินทางกันตอน 10.30 นาฬิกา ก็อาศัยพาหนะเป็นมอเตอร์ไซค์คันเดิมเนื่องจากต้องการซึมซับเอาบรรยากาศข้างทาง ต้องบอกเลยนะครับ ท่านที่ขับรถยนต์ไป กับ ขับมอเตอร์ไซค์ไป จะต่างกันแบบลิบลับเลยในเรื่องของสิ่งที่จะได้เห็น เราขึ้นแม่ลัว เดินทางกันทางสวนเขื่อน ระหว่างทางจอดพักทักทาย หมูหมากาไก่ ถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย จนถึงบ้านแม่ลัว ตามปกติ ผมจะต้องหันหน้าเข้าหาร้านค้าก่อน เพื่อนเช็คเส้นทาง เติมเสบียง และหาข่าวสารต่าง ๆ เพิ่มเติมด้วย หลังจากได้เส้นทางแล้วเราก็ได้ยินแม่ค้าถามมาคำนึงว่า “จะไปทำไม ไปให้ยุงกัดเหรอ” นั่นทำให้เรารู้แล้วว่าคุณป้าต้องยังไม่เคยขึ้นไปแน่นอน ไม่เป็นไร เราออกจากเส้นทางบ้านแม่ลัวมุ่งตรงขึ้นเขา พระเจ้า รถคันน้อยของเราไม่สามารถจะแบกน้ำหนักของคนสองคนไปได้ ถ้าเป็นคนเดียวก็พอไหว แต่ต้องค่อนข้างขับเก่งหน่อยนะครับ ไม่งั้นมีลงไปกลิ้งทักทายไส้เดือนกิ้งกือเป็นแน่ สุดท้ายเราจอดรถไว้ที่หมู่บ้าน มุ่งเข้าสู่เส้นทางด้วยสองเท้าที่แม่ให้มา พร้อมกับเสียงเล็ก ๆ ที่ดังไล่หลัง พี่อิ๊ว เอาอีกแล้วเหรอ 5555 ถามว่าเข็ดมั้ย ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงหัวเราะดังลั่น หนทางเบื้องหน้ามีอะไร เราทั้งสองคนไม่รู้ ไปทางไหน ก็ไม่รู้ รู้อย่างเดียววันนี้ไม่ง่ายแน่นอน จากตรงนี้เข้าไปอ่านคำอธิบายตามภาพได้เลยครับ และคราวนี้มีวีดีโอประกอบเนื่อเรื่องในช่วงขึ้นยอดผาด้วย คงทำให้ภาพต่าง ๆ ชัดเจนยิ่งขึ้นครับ
เดินป่าแม่ลัว ตลุยหลังคาเมืองแพร่ "ช้างผาด่าน"
เมื่อครั้งเหยียบย่างเข้าเมืองแพร่เมื่อ 10 ปีก่อน มาอยู่เมืองแพร่ใหม่ ๆ ตอนที่เดินทางไปนมัสการพระธาตุช่อแฮตามเส้นทางก็หันไปเจอกับยอดเขาอยู่หนึ่งยอด ที่สุงตระหง่าน เด่นเป็นสง่า ก็ได้แต่ถามหลายคนว่า ที่นั่นคือที่ไหน คำตอบที่ได้ “ช้างผาด่าน” อืม ผมสัญญากับตัวเองว่าจะขึ้นไปบนนั้นโดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าไปได้หรือเปล่า และแล้วหลังจากวันนั้น ผมก็เริ่มติดตามข่าวสารต่าง ๆ จนในที่สุดเมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา ก็ถึงเวลาที่เราจะ “เดินป่าแม่ลัว ตลุยหลังคาเมืองแพร่ ช้างผาด่าน” ก่อนออกเดินทางผมก็เลยหนีบเอา AE ของหนังสือ ซะริ่ดนิยม ไปเป็นเพื่อนเดินทางด้วย เพราะทริปแบบนี้ ไม่เคยมีเพื่อนผมคนไหนยอมไปสักคน มีแต่น้องคนนี้คนเดียว ที่ถึก บึกบึน ตลุยผ่านกันมาหลายครั้งไม่เคยบ่น ก็เลยต้องโทรศัพท์ไปนัดทันที เหมือนเดิม ไม่มีเสียงปฎิเสธสักนิด ก่อนเดินทางผมแพ็คกระเป๋าตั้งแต่ตอนกลางคืน เพราะรู้อยู่แล้วว่าวันรุ่งขึ้นต้องเจอกับทริปที่ค่อนข้างโหด ทอดหมูทอดเตรียมไว้อีกครึ่งกิโล ชาร์ทแบตกล้องเต็มเปี่ยม กลางคืนนอนหลับ ๆ ตื่น ๆ ค่อนข้างจะตื่นเต้นกับสัมผัสที่จะต้องเจอในวันรุ่งขึ้น........Zzzzz..Zzzzz…. กริ้ง...ๆ.ๆ.ๆ. เสียงนาฬิกาปลุก ผมตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น เก็บของทุกอย่าง เช็คอีกครั้ง และรอ น้องกิ๊ฟมาสมทบ เราออกเดินทางกันตอน 10.30 นาฬิกา ก็อาศัยพาหนะเป็นมอเตอร์ไซค์คันเดิมเนื่องจากต้องการซึมซับเอาบรรยากาศข้างทาง ต้องบอกเลยนะครับ ท่านที่ขับรถยนต์ไป กับ ขับมอเตอร์ไซค์ไป จะต่างกันแบบลิบลับเลยในเรื่องของสิ่งที่จะได้เห็น เราขึ้นแม่ลัว เดินทางกันทางสวนเขื่อน ระหว่างทางจอดพักทักทาย หมูหมากาไก่ ถ่ายรูปเรื่อยเปื่อย จนถึงบ้านแม่ลัว ตามปกติ ผมจะต้องหันหน้าเข้าหาร้านค้าก่อน เพื่อนเช็คเส้นทาง เติมเสบียง และหาข่าวสารต่าง ๆ เพิ่มเติมด้วย หลังจากได้เส้นทางแล้วเราก็ได้ยินแม่ค้าถามมาคำนึงว่า “จะไปทำไม ไปให้ยุงกัดเหรอ” นั่นทำให้เรารู้แล้วว่าคุณป้าต้องยังไม่เคยขึ้นไปแน่นอน ไม่เป็นไร เราออกจากเส้นทางบ้านแม่ลัวมุ่งตรงขึ้นเขา พระเจ้า รถคันน้อยของเราไม่สามารถจะแบกน้ำหนักของคนสองคนไปได้ ถ้าเป็นคนเดียวก็พอไหว แต่ต้องค่อนข้างขับเก่งหน่อยนะครับ ไม่งั้นมีลงไปกลิ้งทักทายไส้เดือนกิ้งกือเป็นแน่ สุดท้ายเราจอดรถไว้ที่หมู่บ้าน มุ่งเข้าสู่เส้นทางด้วยสองเท้าที่แม่ให้มา พร้อมกับเสียงเล็ก ๆ ที่ดังไล่หลัง พี่อิ๊ว เอาอีกแล้วเหรอ 5555 ถามว่าเข็ดมั้ย ไม่มีเสียงตอบ มีแต่เสียงหัวเราะดังลั่น หนทางเบื้องหน้ามีอะไร เราทั้งสองคนไม่รู้ ไปทางไหน ก็ไม่รู้ รู้อย่างเดียววันนี้ไม่ง่ายแน่นอน จากตรงนี้เข้าไปอ่านคำอธิบายตามภาพได้เลยครับ และคราวนี้มีวีดีโอประกอบเนื่อเรื่องในช่วงขึ้นยอดผาด้วย คงทำให้ภาพต่าง ๆ ชัดเจนยิ่งขึ้นครับ