โลกเสมือน เพื่อนมิตร ทุกทิศา
แม้นไม่รู้ ดูว่าน่าสับสน
ไร้ซึ่งเงา เข้าครอบ ดูชอบกล
ถ้อยคำคน ผ่านศิลป์ พายินดี

แต่โลกจริง ไฉน ดูร้ายกว่า
ในบางคราอยากลาลับ ดับวิถี
ต้องถูกหยาม เย้ยหยัน ทุกวันมี
ปั้นหน้าชื่น เปรมปรีดิ์ (ใจ)มีน้ำตา

ไม่สามารถบอกใคร ในรู้สึก
ส่วนเร้นลึก ตรึกห้วง เป็นบ่วงหนา
โลกออนไลน์ กลับกลาย คล้ายเยียวยา
ได้ผ่อนคลาย อ่อนล้า ระอาทรวง

แม้มิได้รู้จัก บอกรักได้
ผสานใย โอบเอื้อ เจือห่วงหวง
เก็บอารมณ์ ตรมแต้ม แจมกลอนกลวง
ไม่ต้องทวง ท้วงทัก จากความจริง

เมื่อปิดจอ ท้อนัก จนยากฝืน
หลับหลับตื่น กลืนเก็บเหน็บใจหญิง
ลุกมาเปิด ออนไลน์ ไล่ความจริง
สมมุติสิ่ง สุดสวย ด้วยไอที....


บนโลกจริง อิงอยู่ คู่ความเหงา
ทั้งเปลี่ยวเปล่าเคล้าคลุกสิ้นสุขศรี
อยู่บนโลก ออนไลน์ ใจเปรมปรีดิ์
สุขทุกข์มี ระบายออกบอกเป็นกลอน

ไม่รู้จัก หน้าตา ว่าหนุ่มแก่
เป็นหญิงแน่ หรือชาย หมายมาหลอน
ก็ยิ้มได้ ด้วยรส บทสุนทร
มียอกย้อน หยอกเย้า ดุจเข้าใจ

บนโลกจริง ฉันไร้ ใครเคียงข้าง
แสนอ้างว้างเกินปรับ ให้รับไหว
มีแต่ความ หม่นหมอง ครองเรื่อยไป
ยากบอกใครให้รู้ เฝ้าสู้ทน

ฉันมีเพียงโลกนี้ ที่ช่วยไว้
ยามออนไลน์ ถ่ายเศร้าเข้าถาถม
มีบางคราว เขียนกลอน อ้อนระทม
รอคำคม ปลอบขวัญ ผ่านกวิน

ไม่รู้หน้า กลับรู้ใจ หมายกูลเกื้อ
ได้เอื้อเฟื้อ ด้วยรัก จากษรศิลป์
ดุจน้ำใส พร่างพรม ชโลมจินต์
คืออยู่ถิ่น ออนไลน์ ช่วยคลายตรม.....