เราคบกับแฟนมา 4 ปีแล้วค่ะ แฟนเราเป็นผู้ชายที่ดีมากๆคนนึงเลยค่ะ ไม่เคยขาดตกบกพร่องในหน้าที่ของคำว่าแฟน แต่....มันมีอยู่หนึ่งเรื่องที่ทำให้เราคิดมากไม่ตก
ตอนเริ่มต้นคบกัน เค้าตามจีบเราอยู่นานเป็นปีกว่าจะได้ลงเอยกัน พอได้คบกัน ปีแรกที่เป็นโปรโมชั่น เรามีความสุขมาก มั่นใจว่าเค้าคือคนนั้น ภูมิใจที่มีผู้ชายดีๆยืนเคียงข้างโดยที่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเค้าฝืนขนาดไหน เพราะว่าเราเป็นผู้หญิงงี่เง่าคนนึง (ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย) คือหลักๆเราเป็นคนใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลค่ะ เค้าเป็นคนที่เหตุผลแข็งแรงมาก แต่ปีแรกเค้าต้องตามง้อเราทุกครั้งที่งี่เง่า เก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาเป็นอารมณ์เสมอ
พอเข้าปีที่ 2 เค้าเริ่มเก็บความอึดอัดไม่ไหว เริ่มทะเลาะกันแรงขึ้นถึงขั้นบอกเลิกกัน เค้าเป็นคนบอกเลิก แล้วคือ ผู้หญิงคนนึงที่คิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดีมากๆมาตลอด เราก็พยายามรั้งเค้าไว้ ทั้งง้อ ทั้งตื๊อ แต่มันยากมาก เพราะว่าเราเป็นคนใช้อารมณ์นำโดยธรรมชาติ มีอะไรเราจะร้องไห้ เหมือนคนไม่ได้ฝึกความอดทนมาก่อน ที่ผ่านมาใครเจอเราร้องไห้ เค้าจะยอมอ่อนให้ แต่แฟนเราคือ ยิ่งเห็นน้ำตา ยิ่งโกรธ ยิ่งเกลียด ยิ่งโมโห ยิ่งเราทำตัวน่าสงสารเท่าไหร่ ยิ่งน่ารังเกียจในสายตาเค้า วิธีง้อที่ถูกต้องมาตลอดคือ คือการต้องยอมรับฟังและต้องยอมขอโทษและรับผิดอย่างจริงใจแบบผู้ใหญ่พึงจะทำ ทุกอย่างให้ใช้เหตุผลที่ถูกต้องเป็นบรรทัดฐาน (ซึ่งถ้าว่ากันตามเหตุผลที่ถูกต้องแล้ว เราผิดจริงค่ะ ตัวอย่างเช่น เวลาเรารดน้ำต้นไม้แล้วไม่ได้ระวังว่าจะมีคนเดินอยู่ด้านล่างแล้วจะไปทำให้เค้าเปียกมั้ย เค้าก็จะเตือนเราด้วยน้ำเสียงจริงจัง เราก็จะ Sensitive รู้สึกว่ายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่เค้าก็ยืนยันว่าแค่เตือน เราก็ควรจะรับรู้ไป ไม่ได้ตำหนิอะไรทำไมต้องทำให้เป็นเรื่อง ประมาณนี้ ถ้าเราได้สติไม่ทะเลาะกันต่อก็แล้วไปค่ะ แต่ส่วนใหญ่เราจะเครียด ร้องไห้ และรู้สึกเหมือนโดนตำหนิทำให้เถียงกันไม่จบและเค้าจะโมโห บอกเลิก) เวลาง้อถ้าถามว่า เราทำอย่างไรได้บ้างเพื่อให้เค้าหายโกรธ คำตอบจะเป็น 'ย้อนเวลา' เสมอ เค้าจะยืนยันว่าไม่มีอย่างอื่น เราต้องพูดง้อเค้าจนเค้าจะให้เราสัญญาว่าจะไม่ทำอีก เราก็ด้วยความเสียใจมากยอมทุกอย่าง ให้สัญญาก็สัญญา แต่มันกลายเป็นว่า สัญญาหลายครั้งแล้วก็ทำซ้ำๆอีก เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกเหมือนโดนนอกใจซ้ำๆ สัญญาว่าจะไม่ทำอีกก็ทำอีก... T^T
เราเคยถามเค้าว่า เป็นคนรักต้องอยู่ด้วยความถูกต้องตลอดเลยเหรอ เค้าถามเรากลับว่า ถ้างั้นความยุติธรรมจะอยู่ตรงไหน? เราก็ถามอีกว่ามันต้องยุติธรรมเป๊ะๆเลยเหรอ ความรักมันน่าจะยอมกันได้บ้าง เค้าก็บอกว่างั้นเราลองยอมทำตามที่เค้าอยากได้ดูสิ เราก็เงิบนะ
เวลาง้อสำเร็จ เค้าจะอึนๆ เคืองๆ ต่ออีก เหมือนง้อสำเร็จก็ไม่สำเร็จอยู่ดี แต่เค้าบอกใช้เวลาแล้วเค้าจะหายเอง เราก็ทำอะไรไม่ได้
พอเค้าหายโกรธ ถ้าเราได้ถามว่าที่บอกเลิก อยากเลิกจริงๆเหรอ เค้าจะตอบว่า ถ้าตอนทะเลาะก็ใช่นะ T^T เค้าคบกับใครมาไม่เคยมีปัญหามากเท่านี้เลย แต่เค้าก็บอกว่าเค้ารักและใช้เวลากับเราเยอะที่สุดนะคะ
เป็นแบบนี้อยู่ตั้งแต่ปีที่ 2 - 3 เป็นเวลา 2 ปีเต็มๆ
แต่คือเหนื่อยขนาดไหนเราก็เข้าใจและรู้สึกว่าง้อได้ก็ง้อ เพราะอย่างพิมบอกไว้ เค้าเป็นคนดีค่ะ เวลาไม่ได้ทะเลาะกัน เค้าไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับเราเลย ดูแลและมีน้ำใจตลอด เค้าจะพยายามมาเจอ ไปรับไปส่ง พยายามคุยกับเรา คอยเอาใจ เราอยากไปไหนอยากกินอะไร แพงแค่ไหนก็จะตามใจถ้าจ่ายไหว ไม่มีเรื่องมือที่ 3 มากวนใจ เสมอต้นเสมอปลาย เป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงปัจจุบัน แต่นั่นแหล่ะ อย่าได้มีเรื่องขึ้นมาเชียว
เราพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็น จนกระทั่งเข้าปีที่ 4 เราเริ่มปล่อยวางมากขึ้น จากคนที่ทะเลาะแล้วต้องตามง้อตามเคลียร์ทันที เราก็เริ่มชิลขึ้น คือเราเหนื่อยแหล่ะหลักๆ เราเริ่มปล่อยเวลาได้มากขึ้น ไม่ต้องตามง้อกันทันที ตามไปก็ร้อนอยู่ทั้งคู่ แต่โดยธรรมชาติเราก็ยังทรมาน อย่างไรมันก็ดีกว่าต้องเอาคุณค่าไปให้คนในยามเค้าไม่เห็นค่า (ในมุมเค้า เราก็ไม่เห็นค่าเค้านะคะ เพราะเราทำผิดซ้ำๆเรื่องเดิมๆ)
พอเราเปลี่ยนพฤติกรรมเราก็รู้สึกเหมือนเค้าก็เปลี่ยนค่ะ เรื่มบอกเลิกน้อยลง เริ่มหายโกรธง่ายขึ้น แต่ก็จะขึ้น แบบเดิมเป็นครั้งคราว ซึ่งเราก็ง้อนะคะ แต่พยายามง้อแบบนิ่งขึ้น ไม่ร้องไห้ มีหลุดบ้าง แต่พยายามกลั้น
เรารักเค้าค่ะ เราพยายามมองว่าเรื่องนี้เป็นข้อเสียข้อนึงของเค้า แต่เพราะความที่เค้าชอบบอกเลิกและถึงจะอารมณ์ดีขึ้น เค้าก็ยืนยันว่าถ้าทำให้เค้ารู้สึกแบบนั้นอีกเค้าก็จะอยากเลิกอยู่ดี เค้าชอบเปรียบเทียบอาการงี่เง่าของเรากับการนอกใจ ซึ่งบอกเลยว่ามันยากมากจริงๆ เราอาจเป็นผู้หญิงนิสัยเสียมาเป็น 10 ปี จะให้ปุปปัปเปลี่ยนนิสัยเลย มันไม่ง่ายเลย เราพิมมาถึงตรงนี้เราก็ไม่รู้นะคะ ว่าเราอยากได้คำแนะนำแบบไหน เรายังไม่ได้อยากเลิกค่ะ แต่ก็มีเหนื่อยเป็นพักๆ เราหวังว่าวันนึงเค้ากับเราจะเข้าใจกันได้ในเรื่องนี้ค่ะ เรากลุ้มใจตรงที่เราอยากให้เค้ามองเราในแบบเดียวกันบ้าง มองเราเป็นคนมีข้อเสีย ไม่ต้องถึงกับปล่อยผ่าน แต่อย่าบอกเลิกอีกเลย เฮ้อ มีใครเคยผ่านเหตุการณ์คล้ายๆกันแต่ยังลงเอยกันได้ไหมคะ?
แฟนดีทุกอย่าง เว้นอย่างเดียว...
ตอนเริ่มต้นคบกัน เค้าตามจีบเราอยู่นานเป็นปีกว่าจะได้ลงเอยกัน พอได้คบกัน ปีแรกที่เป็นโปรโมชั่น เรามีความสุขมาก มั่นใจว่าเค้าคือคนนั้น ภูมิใจที่มีผู้ชายดีๆยืนเคียงข้างโดยที่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าเค้าฝืนขนาดไหน เพราะว่าเราเป็นผู้หญิงงี่เง่าคนนึง (ไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลย) คือหลักๆเราเป็นคนใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผลค่ะ เค้าเป็นคนที่เหตุผลแข็งแรงมาก แต่ปีแรกเค้าต้องตามง้อเราทุกครั้งที่งี่เง่า เก็บเรื่องเล็กๆน้อยๆมาเป็นอารมณ์เสมอ
พอเข้าปีที่ 2 เค้าเริ่มเก็บความอึดอัดไม่ไหว เริ่มทะเลาะกันแรงขึ้นถึงขั้นบอกเลิกกัน เค้าเป็นคนบอกเลิก แล้วคือ ผู้หญิงคนนึงที่คิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดีมากๆมาตลอด เราก็พยายามรั้งเค้าไว้ ทั้งง้อ ทั้งตื๊อ แต่มันยากมาก เพราะว่าเราเป็นคนใช้อารมณ์นำโดยธรรมชาติ มีอะไรเราจะร้องไห้ เหมือนคนไม่ได้ฝึกความอดทนมาก่อน ที่ผ่านมาใครเจอเราร้องไห้ เค้าจะยอมอ่อนให้ แต่แฟนเราคือ ยิ่งเห็นน้ำตา ยิ่งโกรธ ยิ่งเกลียด ยิ่งโมโห ยิ่งเราทำตัวน่าสงสารเท่าไหร่ ยิ่งน่ารังเกียจในสายตาเค้า วิธีง้อที่ถูกต้องมาตลอดคือ คือการต้องยอมรับฟังและต้องยอมขอโทษและรับผิดอย่างจริงใจแบบผู้ใหญ่พึงจะทำ ทุกอย่างให้ใช้เหตุผลที่ถูกต้องเป็นบรรทัดฐาน (ซึ่งถ้าว่ากันตามเหตุผลที่ถูกต้องแล้ว เราผิดจริงค่ะ ตัวอย่างเช่น เวลาเรารดน้ำต้นไม้แล้วไม่ได้ระวังว่าจะมีคนเดินอยู่ด้านล่างแล้วจะไปทำให้เค้าเปียกมั้ย เค้าก็จะเตือนเราด้วยน้ำเสียงจริงจัง เราก็จะ Sensitive รู้สึกว่ายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย แต่เค้าก็ยืนยันว่าแค่เตือน เราก็ควรจะรับรู้ไป ไม่ได้ตำหนิอะไรทำไมต้องทำให้เป็นเรื่อง ประมาณนี้ ถ้าเราได้สติไม่ทะเลาะกันต่อก็แล้วไปค่ะ แต่ส่วนใหญ่เราจะเครียด ร้องไห้ และรู้สึกเหมือนโดนตำหนิทำให้เถียงกันไม่จบและเค้าจะโมโห บอกเลิก) เวลาง้อถ้าถามว่า เราทำอย่างไรได้บ้างเพื่อให้เค้าหายโกรธ คำตอบจะเป็น 'ย้อนเวลา' เสมอ เค้าจะยืนยันว่าไม่มีอย่างอื่น เราต้องพูดง้อเค้าจนเค้าจะให้เราสัญญาว่าจะไม่ทำอีก เราก็ด้วยความเสียใจมากยอมทุกอย่าง ให้สัญญาก็สัญญา แต่มันกลายเป็นว่า สัญญาหลายครั้งแล้วก็ทำซ้ำๆอีก เค้าบอกว่าเค้ารู้สึกเหมือนโดนนอกใจซ้ำๆ สัญญาว่าจะไม่ทำอีกก็ทำอีก... T^T
เราเคยถามเค้าว่า เป็นคนรักต้องอยู่ด้วยความถูกต้องตลอดเลยเหรอ เค้าถามเรากลับว่า ถ้างั้นความยุติธรรมจะอยู่ตรงไหน? เราก็ถามอีกว่ามันต้องยุติธรรมเป๊ะๆเลยเหรอ ความรักมันน่าจะยอมกันได้บ้าง เค้าก็บอกว่างั้นเราลองยอมทำตามที่เค้าอยากได้ดูสิ เราก็เงิบนะ
เวลาง้อสำเร็จ เค้าจะอึนๆ เคืองๆ ต่ออีก เหมือนง้อสำเร็จก็ไม่สำเร็จอยู่ดี แต่เค้าบอกใช้เวลาแล้วเค้าจะหายเอง เราก็ทำอะไรไม่ได้
พอเค้าหายโกรธ ถ้าเราได้ถามว่าที่บอกเลิก อยากเลิกจริงๆเหรอ เค้าจะตอบว่า ถ้าตอนทะเลาะก็ใช่นะ T^T เค้าคบกับใครมาไม่เคยมีปัญหามากเท่านี้เลย แต่เค้าก็บอกว่าเค้ารักและใช้เวลากับเราเยอะที่สุดนะคะ
เป็นแบบนี้อยู่ตั้งแต่ปีที่ 2 - 3 เป็นเวลา 2 ปีเต็มๆ
แต่คือเหนื่อยขนาดไหนเราก็เข้าใจและรู้สึกว่าง้อได้ก็ง้อ เพราะอย่างพิมบอกไว้ เค้าเป็นคนดีค่ะ เวลาไม่ได้ทะเลาะกัน เค้าไม่เคยคิดเล็กคิดน้อยกับเราเลย ดูแลและมีน้ำใจตลอด เค้าจะพยายามมาเจอ ไปรับไปส่ง พยายามคุยกับเรา คอยเอาใจ เราอยากไปไหนอยากกินอะไร แพงแค่ไหนก็จะตามใจถ้าจ่ายไหว ไม่มีเรื่องมือที่ 3 มากวนใจ เสมอต้นเสมอปลาย เป็นแบบนี้มาตลอดจนถึงปัจจุบัน แต่นั่นแหล่ะ อย่าได้มีเรื่องขึ้นมาเชียว
เราพยายามทำความเข้าใจในสิ่งที่เค้าเป็น จนกระทั่งเข้าปีที่ 4 เราเริ่มปล่อยวางมากขึ้น จากคนที่ทะเลาะแล้วต้องตามง้อตามเคลียร์ทันที เราก็เริ่มชิลขึ้น คือเราเหนื่อยแหล่ะหลักๆ เราเริ่มปล่อยเวลาได้มากขึ้น ไม่ต้องตามง้อกันทันที ตามไปก็ร้อนอยู่ทั้งคู่ แต่โดยธรรมชาติเราก็ยังทรมาน อย่างไรมันก็ดีกว่าต้องเอาคุณค่าไปให้คนในยามเค้าไม่เห็นค่า (ในมุมเค้า เราก็ไม่เห็นค่าเค้านะคะ เพราะเราทำผิดซ้ำๆเรื่องเดิมๆ)
พอเราเปลี่ยนพฤติกรรมเราก็รู้สึกเหมือนเค้าก็เปลี่ยนค่ะ เรื่มบอกเลิกน้อยลง เริ่มหายโกรธง่ายขึ้น แต่ก็จะขึ้น แบบเดิมเป็นครั้งคราว ซึ่งเราก็ง้อนะคะ แต่พยายามง้อแบบนิ่งขึ้น ไม่ร้องไห้ มีหลุดบ้าง แต่พยายามกลั้น
เรารักเค้าค่ะ เราพยายามมองว่าเรื่องนี้เป็นข้อเสียข้อนึงของเค้า แต่เพราะความที่เค้าชอบบอกเลิกและถึงจะอารมณ์ดีขึ้น เค้าก็ยืนยันว่าถ้าทำให้เค้ารู้สึกแบบนั้นอีกเค้าก็จะอยากเลิกอยู่ดี เค้าชอบเปรียบเทียบอาการงี่เง่าของเรากับการนอกใจ ซึ่งบอกเลยว่ามันยากมากจริงๆ เราอาจเป็นผู้หญิงนิสัยเสียมาเป็น 10 ปี จะให้ปุปปัปเปลี่ยนนิสัยเลย มันไม่ง่ายเลย เราพิมมาถึงตรงนี้เราก็ไม่รู้นะคะ ว่าเราอยากได้คำแนะนำแบบไหน เรายังไม่ได้อยากเลิกค่ะ แต่ก็มีเหนื่อยเป็นพักๆ เราหวังว่าวันนึงเค้ากับเราจะเข้าใจกันได้ในเรื่องนี้ค่ะ เรากลุ้มใจตรงที่เราอยากให้เค้ามองเราในแบบเดียวกันบ้าง มองเราเป็นคนมีข้อเสีย ไม่ต้องถึงกับปล่อยผ่าน แต่อย่าบอกเลิกอีกเลย เฮ้อ มีใครเคยผ่านเหตุการณ์คล้ายๆกันแต่ยังลงเอยกันได้ไหมคะ?