ปัญหานี้เกิดขึ้น เมื่อวันนึง เรานั้งวิน ซึ่งนั้งประจำอยู่แล้วแทบทุกวัน ก่อนขึ้นรถก็บอกจุดหมายปลายทางทุกครั้ง ".........ค่ะ" พอถึงที่หมายก็จ่ายเงินเท่าที่เราจ่ายทุกๆครั้ง แล้วก็ " ขอบคุณค่ะ " แบบนี้ทุกครั้ง แต่มาครั้งนี้ เราก็ บอก....ค่ะ แล้วขึ้นรถเหมือนปกติ นั้งท่าปกติของผู้หญิงทั่วๆไปเค้านั้งกัน คือ เบียงข้าง ซึ่งทุกครั้งที่ผ่านๆมาไม่เคยรู้สึกกลัวว่าจะหล่นหรือมีความรู้สึกกลัวแบบครั้งนี้เลย เพราะ พอนั้งเส็จรถก็ออกตัว เลี้ยว ซ้ายด้วยความเร็วที่ไวกว่าแสง และถนนใน กทม. ( เลนสวน ) ก็เต็มไปด้วย เนิน  และยานพาหนะ ที่วิ่งสวนกันขวักไขว่ ก็แทบจะพาเหาะข้ามเนินและแซกตัวไปกับช่องแคบ เนินแรกยังพอให้ อภัยได้ แต่ ท่านก็จัดให้งามทุกจุด จากที่นั้งตัวอ่อนสะบายๆ ก็เริ่มเกร็ง มือ จากที่ไม่เคยจับท้ายเบาะก็กำจนแน่น แถมที่นั้งก็เริ่มเหลือน้อยเข้าไปทุกครั้งที่เหาะข้ามเนิน พอจะถึงจุดหมาย ท่านก็ถามมากับสายลม ว่า '' ปากซอย หรือ เข้าซอย '' เราก็ตอบสวยกระแสลมแรงไป ว่า '' เข้าซอยเลย จอดเซเว่นก็ได้ค่ะ ''  พูดจบ ก็นึกขึ้นได้ว่ามี เนิน อีกที่นึกข้างหน้าที่จะถึง ท่านจะ ลดความเร็วลงไม ............!!!   ปรากฏ ว่า  ไม่ เจ้าคะ ฮึม....
     พอถึงเซเว่น ก็จ่ายเงิน โดยที่ไม่มองหน้า ไม่ขอบคุณ ใด ๆ ทั้งสิ้น ลงรถด้วยความหงุดหงิด  แล้วก็หันหลังจะเข้าเซเว่นในทันที และมองหน้าพี่วินหน้า เซเว่น ส่งสายตาที่สื่อความหมายประมาณว่า พี่ ไอ้คนที่มาส่งน้องเค้าจะทำน้องตกรถ ......!!!!  แล้วจะเดินเข้าเซเว่น แต่ด้วยความที่ ได้ยิน แว่วๆว่า มีปัญหาหรอ  บวกกับคิดว่าตัวเองจ่ายเงินไม่ครบหรอ รึ อะไร ทำไมถึงยังไม่ไปให้พ้นๆสะ ก็เลยหันกลับไปมอง ด้วยความรู้สึก งง ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะ พอหันไปแล้วก็ไม่ได้ บอกว่าเราจ่ายเงินไม่ครบ หรือ อะไรที่พูดว่ามี มีก่อนหน้านี้ .......!!!!    เราก็เดินเข้าไปซื้อของ และ ลืม ความรู้สึก เหาะข้ามเนินไปแล้ว.   แต่แล้ว พี่วินที่เราเราได้ส่งสายตาไปให้ ก็เดิน ตามเข้ามาถามว่า " ไอ้คนเมื่อกี้ มันเป็นอะไร ทำไม มันมาพูด ว่ามีปัญหาหรอ เราได้ไปว่าอะไรมันหรอ ? " เราก็ นึกในใจ ไอ้บ้า นั้น มันคงจะเป็นโรคประสาท แน่ๆ   เราก็เลย พูดกับพี่วิน ไปว่า " มันคงจะเป็นบ้าละมั้ง ถ้าจะมาหาเรื่องหนู มันขับรถ เร็ว ยังกะ ถนนดี แถมพาเหาะข้ามเนิน และยังเบียด หนู อีก หนูยังไม่พูดอะไรสักคำ แล้วมันเป็นบ้าอะไร จะมาถามว่าหนู มี ปัญหาหรอ อีก มันเป็นบ้าหรอ ..........!!!!! "  และพี่วินก็ทำหน้า เหมือน เข้าใจ ในสิ่งที่เราพูด และได้บอกให้เราไปแจ้ง หัวหน้าคิว วิน ที่มันอยู่เลย ไอ้เราก็บอกพี่วินไปว่า เราจำ เบอร์เสื้อมันไม่ได้หรอก และคำตอบที่ได้คือ " หน้าอย่างมันเห็นที่ไหนก็จำได้ "  เอ่อ จริงๆ หน้าอย่างมันเห็นที่ไหนก็จำได้จริง ๆ !!!!
  
    ป.ล .  คือเรามีคนที่เรารู้จัก ญาติ พี่น้อง ก็ขับวิน นะ ใช้บริการ อยู่เป็นประจำ ไม่ว่าเราจะขึ้นที่ไหน ครั้งแรกหรือ  วิน ต่างถิ่น ก็ไม่เคยเจอ แบบนี้เลย !!!!
บางครั้ง คิว เดียวกัน เก็บไม่เท่ากันเรายังไม่โวยวาย เขาเลย ก็พูด แค่ว่า อ้าวเก็บไม่เท่ากันหรอค่ะ แล้วก็จ่าย ในราคาที่เค้าบอก และเดินออกมาเลย เพราะคิดเสมอว่า ไม่ว่าจะ พูดหรือทำอะไร ความผิดชอบชั่วดี มันอยู่กับเรา ก็มีแค่เราเท่านั้นที่รู้ว่าตัวเองทำอะไร รู้สึกยังไง โกงใคร เอาเปลี่ยบใคร มันอยู่ในใจเรา มันจึงเป็นที่มาของคำว่า "เอาที่สะบายใจเลยแล้วกัน  .