ประวัติพระพุทธเจ้าดูมาฟังมาก็หลายเวอร์ชั่น ตั้งแต่เด็กจนโต แต่หามีเวอร์ชั่นไหนไม่ที่จะทำให้ดูแล้วรู้สึกว่า ทั้งสนุก ทั้งตื่นรู้ และคลายสงสัยในบางสิ่งบางอย่างของตำนานพระพุทธเจ้าได้เท่าเวอร์ชั่นนี้ ตั้งแต่เริ่มประสูติจนถึงตอนนี้ตรัสรู้แล้วขอบอกเลยว่าเต็มตื้นมากทั้งเรื่องราวที่ร้อยเรียงมา ทั้งเหตุผลที่ใส่เข้าไปในการตัดสินใจในแต่ละช่วงวัยของพระองค์ มันคือชีวิตคนคนนึงจริงๆ ที่เกิดอยู่ในยุคสมัยนั้น สถานะภาพนั้นจริงๆ ไม่มีปฏิหารย์เกินจริง ไม่มีอภิหารเหนือมนุษย์ทั่วไป ทุกอย่างดำเนินไปตามธรรมชาติของวิถีชีวิตนึงแค่นั้น

ยกตัวอย่างบทที่เราประทับใจนะ ตอนตัดสินใจออกบวชเพื่อค้นหาสัจธรรม บทตอนนี้สามารถตอบคำถามที่ค้างคาใจเราได้แยบคลายยิ่งนัก พระองค์ทรงตัดสินใจเดินออกมาเพราะมองเห็นความทุกข์ของมนุษย์ ไม่ใช่แค่ความทุกข์ของตัวเอง ความสูญเสีย พลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นมนุษย์ไม่ว่าวรรณะไหน สถานะสูงต่ำยังไง จากเป็น หรือจากตาย ยังความทุกข์มามาสู่หัวใจได้ทั้งนั้นหนีไม่พ้นทุกคน ด้วยวิธีการเลี้ยงดูของพระเจ้าสุทโธทนะ และวิถีชีวิตที่ผ่านมาสามารถเป็นเหตุผลอย่างดีที่รองรับการตัดสินใจของพระองค์ได้ว่า พระองค์ไม่ได้ทิ้งลูก ทิ้งเมีย ทั้งทุกอย่าง แต่พระองค์ทรงเสียสละทุกอย่างที่มีเพื่อออกค้นคำตอบของคำถามถึงความทุกข์เกิดขึ้นต่างหาก เพราะพระองค์ทรงเห็นแล้วว่า เมื่อความทุกข์เกิดแล้ว ไม่ว่าใคร หรืออะไรจะยิ่งใหญ่มหาศาลแค่ไหนก็หาช่วยให้ทุกข์นั้นดับลงได้ไม่ พระองค์ทรงเสียใจ และอาลัยอาดูรลูกเมียไม่น้อยกว่าพระนางยโสธาราเลย

วิถีชีวิตหลังออกบวชก็เป็นไปตามวิถีนักบวชในสมัยนั้นร่ำเรียนทุกสำนัก ทดลองทำทุกวิถีทางตามวิถีของคนธรรมดา ฉากตอนที่บำเพ็ญทุกกริยาแล้วเป็นลมล้มคว่ำ ในพุทธประวัติไม่มีแต่ฉากสื่อได้ดีถึงการเป็นมนุษย์ธรรมดาคนนึงที่เมื่ออดอาหาร อดน้ำ ร่างกายก็ทนไม่ไหวเช่นกัน การกลับมากินอาหารอีกครั้งนั่นคือการเห็นความสำคัญของรูปกายเท่าเทียมกับจิตวิญญาณภายใน ฉากงูที่มาเลื้อยผ่าน มีถาพหัวใจเต้น สื่อได้ถึงความกลัวภายในจิตใจได้ดีมากพระองค์มีความกลัวเฉกเช่นเดียวกันกับคนทั่วไป แต่ทรงแสดงออกแตกต่างจากคนทั่วไป เพราะมีจิตใจที่แข็งแกร่งโดยผ่านการฝึกสมาธิ สติมาอย่างหนัก

ฉากการตรัสรู้ทำได้ดีมาก พญามารคือจิตใจอีกฝ่ายของตัวเรา การต่อสู้พญามารไม่ใช่การฟาดฟันให้แดดิ้น แต่เป็นการพูดคุยทำความเข้าใจและวางเฉยต่อสิ่งยั่วยุต่างๆ ที่พญามารสรรหามา แล้วปล่อยให้จิตใจที่ฝึกสมาธิมาอย่างหนักใช้สติเป็นเกราะป้อกันรับมืออาวุธทุกรูปแบบของพญามารเอง ยิ่งตอนฉากที่แยกเป็นสองร่างแล้วมารวมกันนั่นคือทั้งตัวดี ตัวร้ายอยู่ในตัวเรานั่นเอง จะอยู่ร่วมกันยังไงให้สงบสุขนั่นคือทางสายกลางที่พระองค์ค้นพบ ทุกอย่างเป็นหนึ่งเดียวกัน ใบไม้คือเรา เราคือใบไม้ พระองค์ทรงเห็นการเกิดดับของจักรวาลหมดสิ้นแล้ว สาธุ

ฉากสวย ซีจี สวย ยิ่งฉากในความความฝันนะยังกะภาพนิมิตรเลยอะ สมแล้วที่ซีรีส์เรื่องนี้สร้างโดยคนอินเดียดินแดนประสูติของพระพุทธองค์

ดูมาถึงวันนี้เราคิดว่าคนสร้างต้องการจะบอกอะไรผ่านซีรีส์เรื่องนี้ โดยคีย์เวิร์ดนี้ "เราสามารถตื่นรู้ได้ คนอื่นก็สามารถตื่นรู้ได้เช่นกัน"
เพราะทางสายหลัก สายเอก มีเพียงสายเดียว ที่พระพุทธองค์ทรงสามารถเดินผ่านมาแล้วด้วย หัวใจ ชีวิต เลือดเนื้อ สองเท้า และลมหายใจ ที่มีแบบที่เรามีทุกอย่าง ในฐานะพุทธศาสนิกชนเรารู้สึกโชคดี และมีความสุขเป็นอย่างยิ่งที่ได้ดูซีรีส์เรื่องนี้นะคะ

อยากจะขอบคุณทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้องในการนำเสนอซีรีส์เรื่องออกสู่สายตาสาธารณชน นะคะ

ปล. ชอบเพลงประกอบท้ายเรื่องมาก ไพเราะ ลึกซึ้ง เข้าใจง่าย สมแล้วจริงๆ ที่ปัจจุบันพุทธศาสนาได้มาเจริญงอกงามที่ประเทศไทยเรา