รีวิวนี้ อาจไม่มีภาพพระอาทิตย์ขึ้นดวงใหญ่ๆ หรือพระอาทิตย์ตกหลังวิวผาหล่มสักสวยๆ แต่รีวิวนี้ จะมีทั้งภาพของความงามทางธรรมชาติ และความงามของมิตรภาพระหว่างการเดินทาง ที่สามารถหาได้ทุกที่ทุกเวลาบนภูกระดึงแห่งนี้ การไปเยือนภูกระดึงครั้งนี้ทำให้ผมได้สิ่งดีๆกลับมามากมาย ไม่ว่าจะเป็นมิตรภาพ หรือการได้พิสูจน์ใจของใครสักคน ที่เงินล้านก็ไม่อาจหาซื้อได้
              ช่วงที่ผมและเพื่อนสนิทได้มีแพลนว่าจะไปเยือนภูกระดึงก่อนภูปิดสักครั้ง(ก่อนภูปิดประมาณ 2 สัปดาห์) ผมก็มีปัญหาไม่เข้าใจกันกับแฟนผมนิดหน่อย จริงๆก็ไม่ถึงกับทะเลาะกัน แต่ก็เป็นช่วงที่มิตรภาพระหว่างเราสองคนค่อนข้างเปราะบางเป็นอย่างมาก แต่ปัญหาก็เกิดจากผมเองทั้งหมด..
              สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจในแฟนผมมากก็คือ
  -  เธอจองตั๋วไปภูกระดึงเพียงคนเดียว โดยที่เธอไม่เคยออกไปไหนแบบนี้คนเดียว ไม่เคยลำบากเดินป่าเลย แต่เธอก็ทำให้ผมประหลาดใจอย่างมาก ซึ่งผมก็รู้ว่า ที่เธอตามไปภูกระดึงนี้ เพราะเธออยากเจอผม เธอคิดถึงผม เพราะเราไม่ได้เจอ ได้คุยกันเลย ก่อนที่จะไปภู(ที่ผมรู้ว่าเธอคิดถึงผม เพราะแม่ผมเป็นคนห้าม ไม่ให้เธอตามผมไป เนื่องจาก เธอไม่เคยไปไหนคนเดียว เลยกลัวอันตราย แต่เธอบอกกับแม่ผมว่า ไม่ได้เจอผมมาหลายวันแล้ว เธออยากเจอผม อยากได้คุยและปรับความเข้าใจกัน)  ซึ่งผมคิดไม่ถึงจริงๆ ที่เธอกล้าเดินทางคนเดียว
  -  เมื่อไปถึงภูแล้ว ช่วงเดินขึ้นเขา ผมตั้งใจที่จะเดินขึ้นภูด้วยเวลาที่ดีที่สุดที่ผมจะทำได้ ซึ่งมันเป็นความต้ังใจของผมต้ังแต่แรก ผมจึงฝากให้แฟนของผมเดินขึ้นกับเพื่อนผมที่ไปด้วยกัน ฟังดูแล้วเหมือนผมเห็นแก่ตัวมาก แต่มันก็เป็นเช่นนั้นจริงๆครับ ผมยอมรับ แต่เมื่อเดินขึ้นถึงหลังแปรแล้ว ผมก็รีบเดินย้อนลงมาเพื่อมารับเธอ และก็คอยพยุงเธอจนถึงหลังแปรอีกครั้ง  ซึ่งผมได้ยินจากเพื่อนมาว่า ระหว่างเดินขึ้นภู เธอหน้าซีดมาก เหมือนจะเป็นลม แต่เธอก็ไม่บ่นสักคำ ได้แต่ยิ้มเพียงอย่างเดียว เพื่อนผมนับถือในความพยายามของเธอมาก
  -  ตอนเดินขึ้นภู ผมเห็นแก่ตัวไม่ได้เดินขึ้นพร้อมเธอตั้งแต่แรก แต่ผมก็เดินลงพร้อมเธอ พร้อมหิ้วสัมภาระทั้งหมด เกือบยี่สิบกิโลให้เธอ เพื่อเป็นการไถ่โทษนะครับ เนื่องจากว่า เราไม่ได้ฝากลูกหาบลงไป แต่กระทั่งเธอเดินตัวเปล่า เข่าเธอก็ยังเจ็บตลอดทาง เนื่องจากต้องเดินทรหดทั้งตอนขึ้นภู และก็เดินบนภูมาหลายกิโลและหลายวันติดต่อกัน อีกทั้งช่วงเดินลง หัวเข่าจะทำงานหนักมากกว่าตอนเดินขึ้น
   สิ่งที่ทำเธอให้ผมนี้ อาจดูเป็นเพียงน้อยนิดที่ใครๆอาจคิดว่าไม่ยิ่งใหญ่ แต่สำหรับผม มันยิ่งทำให้ผมหลงรักเธอมากขึ้น เธอไม่กลัวแม่กระทั่งการนั่งรถคนเดียวตอนกลางคืน เธอไม่กลัวแม้กระทั่งความลำบากที่ภูกระดึง เธอไม่แม้กระทั่งทำสีหน้าไม่พอใจเวลาที่เธอเหน็ดเหนื่อย กลับมีเพียงแค่รอยยิ้ม ที่ทำให้ผมและเพื่อนไม่หนักใจเลย ทั้งที่ดูเหมือนเธอจะไม่ไหวแล้ว ผมต้องขอโทษและขอบคุณเธอมากๆครับ ที่ทำให้ผมรู้ว่าผมยังมีเธอที่มีความจริงใจ และพร้อมลำบากไปด้วยกันเสมอ