ผมเป็นเด็กมหาลัยปี 1 ครับ ตอนแรกแยกกันอยู่กับแฟน ผมอยู่บ้านเช่า ส่วนแฟนอยู่หอ แล้วเค้าก็ย้ายมาอยู่กับผมครับ แต่แฟนไม่ได้ออกจากหอนะครับ แค่มาอยู่กับผมเฉยๆ กลับหอเดือนละไม่กี่วันเพื่อไปทำความสะอาด ผมกับแฟนอยู่ด้วยกันมา 4 เกือบ 5 เดือน แต่ด้วยนิสัยเค้าที่ผมค่อนข้างตามเอาใจไม่ทัน หลายๆครั้งเค้าขออะไรแล้วผมทำให้ไม่ได้ เค้าก็เหมือนนอยด์ๆอ่ะครับ ไม่พูดกับผม ตอบแค่อืมๆอือๆ แล้วอยู่ด้วยกันผมเป็นคนที่หมดเงินในการเลี้ยงเค้าทั้งเดือนครับ ซึ่งในแต่ละเดือนผมหมดเงินไปอย่างน้อย 16,000 - 20,000 บาทต่อเดือน แล้วเงินที่ผมมีมันคือเงินของพ่อแม่ที่โอนให้ผมใช้ในแต่ละเดือนอ่ะครับ ผมไม่เคยบอกพ่อแม่เลยว่าผมต้องเลี้ยงแฟน เพราะถ้ารู้เค้าก็คงไม่พอใจที่ผมทำแบบนี้ ปัจจุบันผมรู้แล้วว่าผมไม่ควรทำแบบนี้ ก่อนหน้านี้คำว่ารักมันค้ำคอครับ

แฟนผมได้เงินจากพ่อของเค้าทุกเดือนครับ แล้วก็ได้จาก กยศ. ด้วย เค้าได้จากพ่อ 4000 บาทเพื่อเอาไว้จ่ายค่าหอ และได้จาก กยศ อีก 3000 บาท เดือนนึงแฟนผมจะได้เงินประมาณ 7000 บาท ซึ่งเค้าเอาไว้จ่ายค่าหอกับค่าไฟ รวมๆประมาณ 4000 ครับ เงินที่เหลือเค้าเอาไว้ผ่อนโทรศัพท์ เพิ่งผ่อนได้ไม่ถึงเดือนครับเพราะผ่อนรายสัปดาห์ คือเค้าไม่ได้เก็บเงินไว้ใช้กินเพราะรู้ว่ามีผมเลี้ยง แถมผ่อนโทรศัพท์แบบไม่บอกผมด้วย คือผมรู้สึกว่าเค้าเห็นแก่ตัวอะครับ ผมมีแต่เสียกับเสีย แทนที่เค้าจะเก็บเงินไว้ใช้ร่วมกับผมแต่เค้าเอาไว้ใช้แค่ของเค้าเอง ผมอยากออกจากจุดๆนี้เพราะรู้สึกว่านอกจากผมจะลำบาก กลายเป็นว่าพ่อแม่ต้องมาลำบากเพราะผมด้วย เหมือนพ่อแม่ผมต้องแบกแฟนผมไว้อีกคนโดยที่พวกเค้าไม่รู้มาตลอด 5 เดือน ผมสงสารพ่อแม่ครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเค้านะครับ แต่ผมแค่ไม่ไหวเรื่องนิสัยเค้า แล้วก็เรื่องเงินนี่หนักสุดๆแต่ละเดือนเงินผมแทบช็อต ถ้าผมออกมาเพื่อใช้ชีวิตคนเดียวแบบสบายๆผมจะดูเห็นแก่ตัวมั้ย ถึงมีเค้าอยู่ผมก็ลำบาก ผมยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบชีวิตคนคนนึง ผมไม่รู้ว่าผมต้องออกไปจากจุดจุดนี้ยังไงครับ