เราเคยเป็นวัณโรค ตอนนั้นที่ตรวจเจอเพราะเราไปตรวจสุขภาพเข้าทำงานที่ใหม่ แล้วแจ็คพอต เราเป็นวัณโรคปอด! ตอนนั้นจบปริญญาตรีใหม่ๆ เกือบจะได้งานดีๆทำอยู่แล้วเชียว เงินเดือนก็เยอะอยู่ ถ้าเทียบกันเพื่อนๆด้วยกัน ที่สำคัญไปโม้กับที่บ้านไว้เยอะว่าได้งานที่นี่ เงินดี สวัสดิการดี ต่างๆนาๆ พอมาเจอแบบนี้ซึมไปเลย งานก็ไม่ได้ ต้องกินยาวันละเป็นสิบเม็ด ก็กินยาไม่เคยขาดนะ ช่วงแรกๆทรมานมาก เพราะเป็นคนกินยาไม่เก่ง เจอแบบนี้เข้าไปก็ต้องเก่งอ่ะ แถมแพ้ยาผื่นขึ้นเต็มขา ขานี่ลายเลยมีแต่แผล แล้วยังเป็นลมพิษอีก นอนก็นอนไม่ค่อยหลับ เครียดเรื่องหางานก็เครียด บอกตรงๆตอนนั้นเสียดายมาก โทษตัวเองต่างๆนาๆ เลยทำให้ทางบ้านต้องลำบาก กลายเป็นภาระครอบครัว มองโลกแง่ร้ายไปเลย
แต่เราก็สู้นะ เราก็หางานอีก ก็ได้บริษัทดีๆอีก แต่เขาบอกให้เราไปตรวจร่างกายด้วย ซึ่งเรากลัวมาก ไม่กล้าไปตรวจ เพราะเรารู้ตัวดีว่าเราเป็นอะไร พอถึงวันที่เขานัดเราไปตรวจสุขภาพเราเลยบอกเขาไปว่าเรากลัวตรวจไม่ผ่าน
เราก็เสียดายโอกาสนะ แต่เราก็ยอมรับกับเขาไปว่าเราเป็นโรคนี้อยู่รักษามาได้2 3 เดือนแล้ว เขาก็ช็อคไป แล้วถามทวนอีกครั้ง เราก็ตอบแบบเดิม แล้วขอโทษเขาไปที่เราไปสมัครงานกับเขา เขาคงรังเกียจด้วยมั้ง ไม่รู้สิ เราอ่านในเว็บเขาก็บอกว่า 2 อาทิตย์เชื้อก็ไม่แพร่แล้วไม่ใช่หรอ แต่เรากินยามาตั้งนานคิดว่าบางทีอาจจะมีโอกาสได้งานทำ แล้วเราก็พร้อมจะป้องกันด้วยการใช้ผ้าปิดปากนะ แต่แล้วมันก็แค่ฝันอ่ะ
จากนั้นเราเหมือนอกหัก คือผิดหวังซ้ำซาก บวกกับเป็นโรคติดต่อน่ารังเกียจ เราคิดลบมากตอนนั้น ไม่แน่ว่าเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ไม่ค่อยอยากคุยกับใคร กินน้อย คุยแต่กับหมา ไม่อยากออกไปไหน หมกตัวแต่ในบ้าน ไม่อยากเจอใครบล็อคเฟสตัวเอง บล็อคไลน์เพื่อน
ปิดการติดต่อแทบทุกอย่าง คืออับอาย ทางมหาวิทยาลัยก็โทรมาถามว่าได้งานรึยัง เราก็บอกยัง เห้อ...เซ็ง ทีตอนมีงานทำไม่เห็นโทรมาถาม ม.ที่เราจบเป็นม.อันดับต้นๆของประเทศ ไม่แปลกที่เขาจะแคร์มากเรื่องเด็กไม่มีงานทำ แต่คือสภาพจิตใจเราแย่มาก เกลียดคนที่มาถามเรื่องเราทำงานที่ไหน อยากเอาน้ำสาดหน้ามัน
แม่เราเขาก็สงสารลูกนะ เขาก็บอกให้เราพักผ่อนให้หายก่อนค่อยหางานก็ยังได้ ลูกคนเดียวแม่เลี้ยงได้ และตอนนี้เราก็หายแล้ว ก่อนหายก็ได้งานทำไปทีนึงคือขายของทางเน็ต ก็ทำไปงั้นแหละ ไม่ได้ตังด้วยซ้ำ เราขอออกเอง เราว่าเราไม่เหมาะกับงานที่นี่ เพราะเราไม่เคยได้กินข้าวตอนเที่ยงเลยสักวัน ต้องทำงานเลยเวลาพักทุกวัน คือตอนนั้นเป็นไรไม่รู้อารมณ์แปลปรวนบ่อยๆ ความอดทนต่ำด้วยทั้งที่จริงๆเราเป็นคนใจเย็นนะ บางทีอาจเป็นเพราะยาหรือเราป่วยทางจิตก็ไม่รู้ ยิ่งมาเจอกินข้าวตอนบ่าย2นี่เราจอดค่ะ ทำได้อาทิตย์เดียวแล้วออกเลย (ป.ล.เราเข้างาน9โมง เลิก1-2ทุ่ม) คืองานหนักเราทนได้ แต่เรื่องกินเราทนไม่ได้ คือเรามีสิทธิ์ได้พักเที่ยงไม่ใช่หรอ แต่นี่พักบ่าย แถมต้องรีบกิน พักได้ประมาณ15นาทีต้องทำงานต่อ เรารับไม่ได้อ่ะ แต่เรานับถือคนอื่นๆที่นี่นะ เขาสุดยอดเลย นิสัยก็ดี ถึงจะเครียดๆเรื่องการทำงานบ้าง แต่ก็ดีกับเราทุกคน
แล้วเราก็หางานต่อ สมัครงานหลายที่มาก หลังจากหายแล้ว แต่ติดตรงที่ประสบการณ์เราน้อย แล้วตอบไมถูกว่าทำไมว่างงานนานจัง เราก็ไม่เคยบอกความจริงกับใคร ได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่าเราขยันทำงาน ทำงานแล้วทำจริง ถ้าจ้างเราจะไม่เสียใจ งัดข้อดีออกมา แต่ก็เท่านั้นแหละ ได้รับคำตอบเกิมๆเหมือนกันหมด "อีก2อาทิตย์จะติดต่อกลับไป" ก็นั่นแหละ เงียบหายทุกราย หรือเราควรบอหว่าที่เราว่างงานไปคือเราเป็นวัณโรค แต่หายแล้ว ถามหน่อยถ้าคุณเป็น HR คุณจะรับไหมคะ ถ้าไม่รังเกียจ เราก็พร้อมจะพูดความจริง ไม่ได้อยากให้ใครสงสารหรอกค่ะ แค่ต้องการโอกาสเท่านั้นเอง
ช่วยตอบหน่อยนะคะว่ามัความคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้ แล้วเวลาไปสัมภาษณ์ควรตอบยังไงดี ขอบคุณค่ะ
เคยเป็นวัณโรค แล้วทำงานไม่ได้หรอ?
แต่เราก็สู้นะ เราก็หางานอีก ก็ได้บริษัทดีๆอีก แต่เขาบอกให้เราไปตรวจร่างกายด้วย ซึ่งเรากลัวมาก ไม่กล้าไปตรวจ เพราะเรารู้ตัวดีว่าเราเป็นอะไร พอถึงวันที่เขานัดเราไปตรวจสุขภาพเราเลยบอกเขาไปว่าเรากลัวตรวจไม่ผ่าน
เราก็เสียดายโอกาสนะ แต่เราก็ยอมรับกับเขาไปว่าเราเป็นโรคนี้อยู่รักษามาได้2 3 เดือนแล้ว เขาก็ช็อคไป แล้วถามทวนอีกครั้ง เราก็ตอบแบบเดิม แล้วขอโทษเขาไปที่เราไปสมัครงานกับเขา เขาคงรังเกียจด้วยมั้ง ไม่รู้สิ เราอ่านในเว็บเขาก็บอกว่า 2 อาทิตย์เชื้อก็ไม่แพร่แล้วไม่ใช่หรอ แต่เรากินยามาตั้งนานคิดว่าบางทีอาจจะมีโอกาสได้งานทำ แล้วเราก็พร้อมจะป้องกันด้วยการใช้ผ้าปิดปากนะ แต่แล้วมันก็แค่ฝันอ่ะ
จากนั้นเราเหมือนอกหัก คือผิดหวังซ้ำซาก บวกกับเป็นโรคติดต่อน่ารังเกียจ เราคิดลบมากตอนนั้น ไม่แน่ว่าเป็นโรคซึมเศร้าด้วย ไม่ค่อยอยากคุยกับใคร กินน้อย คุยแต่กับหมา ไม่อยากออกไปไหน หมกตัวแต่ในบ้าน ไม่อยากเจอใครบล็อคเฟสตัวเอง บล็อคไลน์เพื่อน
ปิดการติดต่อแทบทุกอย่าง คืออับอาย ทางมหาวิทยาลัยก็โทรมาถามว่าได้งานรึยัง เราก็บอกยัง เห้อ...เซ็ง ทีตอนมีงานทำไม่เห็นโทรมาถาม ม.ที่เราจบเป็นม.อันดับต้นๆของประเทศ ไม่แปลกที่เขาจะแคร์มากเรื่องเด็กไม่มีงานทำ แต่คือสภาพจิตใจเราแย่มาก เกลียดคนที่มาถามเรื่องเราทำงานที่ไหน อยากเอาน้ำสาดหน้ามัน
แม่เราเขาก็สงสารลูกนะ เขาก็บอกให้เราพักผ่อนให้หายก่อนค่อยหางานก็ยังได้ ลูกคนเดียวแม่เลี้ยงได้ และตอนนี้เราก็หายแล้ว ก่อนหายก็ได้งานทำไปทีนึงคือขายของทางเน็ต ก็ทำไปงั้นแหละ ไม่ได้ตังด้วยซ้ำ เราขอออกเอง เราว่าเราไม่เหมาะกับงานที่นี่ เพราะเราไม่เคยได้กินข้าวตอนเที่ยงเลยสักวัน ต้องทำงานเลยเวลาพักทุกวัน คือตอนนั้นเป็นไรไม่รู้อารมณ์แปลปรวนบ่อยๆ ความอดทนต่ำด้วยทั้งที่จริงๆเราเป็นคนใจเย็นนะ บางทีอาจเป็นเพราะยาหรือเราป่วยทางจิตก็ไม่รู้ ยิ่งมาเจอกินข้าวตอนบ่าย2นี่เราจอดค่ะ ทำได้อาทิตย์เดียวแล้วออกเลย (ป.ล.เราเข้างาน9โมง เลิก1-2ทุ่ม) คืองานหนักเราทนได้ แต่เรื่องกินเราทนไม่ได้ คือเรามีสิทธิ์ได้พักเที่ยงไม่ใช่หรอ แต่นี่พักบ่าย แถมต้องรีบกิน พักได้ประมาณ15นาทีต้องทำงานต่อ เรารับไม่ได้อ่ะ แต่เรานับถือคนอื่นๆที่นี่นะ เขาสุดยอดเลย นิสัยก็ดี ถึงจะเครียดๆเรื่องการทำงานบ้าง แต่ก็ดีกับเราทุกคน
แล้วเราก็หางานต่อ สมัครงานหลายที่มาก หลังจากหายแล้ว แต่ติดตรงที่ประสบการณ์เราน้อย แล้วตอบไมถูกว่าทำไมว่างงานนานจัง เราก็ไม่เคยบอกความจริงกับใคร ได้แต่ยิ้มแล้วบอกว่าเราขยันทำงาน ทำงานแล้วทำจริง ถ้าจ้างเราจะไม่เสียใจ งัดข้อดีออกมา แต่ก็เท่านั้นแหละ ได้รับคำตอบเกิมๆเหมือนกันหมด "อีก2อาทิตย์จะติดต่อกลับไป" ก็นั่นแหละ เงียบหายทุกราย หรือเราควรบอหว่าที่เราว่างงานไปคือเราเป็นวัณโรค แต่หายแล้ว ถามหน่อยถ้าคุณเป็น HR คุณจะรับไหมคะ ถ้าไม่รังเกียจ เราก็พร้อมจะพูดความจริง ไม่ได้อยากให้ใครสงสารหรอกค่ะ แค่ต้องการโอกาสเท่านั้นเอง
ช่วยตอบหน่อยนะคะว่ามัความคิดเห็นยังไงกับเรื่องนี้ แล้วเวลาไปสัมภาษณ์ควรตอบยังไงดี ขอบคุณค่ะ