เริ่มจากดูละครแล้วชอบมากกกก จนต้องไปหาซื้อนิยายมาอ่าน และยังติดตามอ่านบทละคร(ตามเวป/หนังสือพิมพ์)อยู่ทุกวัน
หงุดหงิดใจกับบทแม่บัวเหลือเกิน
คือ บทละครนั้น แม่บัว ร้ายไปไกลกว่าบทประพันธ์มากโขทีเดียว ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ทำไมนะละครไทยนั้นมันต้องมีนางร้าย ร้ายไม่ลืมหูลืมตา ร้ายแล้วร้ายอีก
มีสปอยล์หลายช่วงนะคะ (ไม่อยากรู้ตอนจบข้ามไปได้นะคะ)
.
.
.
.
.
.
ในบทประพันธ์ จบที่แม่บัวถูกพ่อเหมจับได้ที่คิดจะทำเสน่ห์ใส่พ่อเหม จึงรู้สึกอับอาย และนึกได้ถึงความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ละอายใจและสำนึกได้ จนขอติดตามหม่อมไปอาศัยอยู่ที่ลำปาง ...จบปิดตัวแม่บัว แค่นั้น (และเรื่องคิดจะทำเสน่ห์ คนในครอบครัวนางเอกไม่มีใครรู้หรือแม้แต่นางเอกก็ไม่รู้ พ่อเหมไม่ได้ปริปากเล่าให้ต้องอับอายหรือลำบากใจ)
แต่บทละครก็แต่งเพิ่มมาให้แม่ลำดวนรู้, พี่ทับทิมรู้จากสมิงสอดน้อย
นอกจากเพิ่มบทเข้าใจผิดเรื่องสร้อยพระที่มีคนบ่นกันทั่ว ยังจะมีบทให้พ่อเหมเมาเหล้านึกว่าเป็นแม่ลำดวน เข้าใจผิดไปกอดจูบแม่บัวอีก-.-!
อะไรกันนักกันหนา อันนี้ไม่ไหวค่ะ มันจำเป็นต้องมีมั้ย??? อยากพิสูจน์รักแท้ หรืออยากพิสูจน์ความเชื่อใจให้มากขึ้นไปอีกๆๆๆๆ หรือต้องเพิ่มบทรัก บทชู้สาวบ้าง ไม่งั้นละครจะกลายเป็นสารคดีเกินไป
แต่ข้าเจ้าก็อดทนตามอ่าน เพราะพ่อเหม แม่ลำดวน แลเอ็นดูแม่พังโตนัก
หวังใจให้ปิดตัวแม่บัวเสียที แต่ก็ยังยืดดดดดดด บทแม่บัวออกไป จนคิดว่า ช่าง(แม่บัว)เถอะ อยากจะร้าย อยากจะแค้น อยากได้พ่อเหม เอาที่แม่สบายใจเลย (เอ๊ะ..หรือเอาที่คนเขียนบทสบายใจ)
จะอ่านข้ามๆไปเสีย
จนมาถึงบทสรุป ตอนจบ(เสียที)
กลับเขียนบท ให้แม่บัว เป็นคนคิดวางแผน ออกอุบายช่วยเหลือพระเอก (ให้ฆ่าหมื่นวิชิตแล้วเอาศพแทน)
คืออออออออ นอกจากเพิ่มบทชิงรักหักสวาทให้ ยังให้เป็นฮีโร่ คิดอุบายวางแผนเรื่องสำคัญอีกกกก
โดยส่วนตัวชอบแบบตามบทประพันธ์มากกว่าค่ะ ตอนสะเดาะกุญแจใต้น้ำนี้ก็ถือเป็นตอนที่พีคมากตอนนึงในเรื่องนะคะ
เพราะพ่อเหม สมกับคำว่า ข้าบดินทร์โดยแท้
ในบทประพันธ์เขียนถึงความฉลาดของพ่อเหมในการหาทางแก้ปัญหา และมิตรภาพของเพื่อนร่วมอุดมการณ์ อย่างหลวงกำแหง(สมิงสอดน้อย) หลวงเผด็จ และเพื่อนทหาร ที่ช่วยเหลือในวันที่จมลงทะเล
เสียสละ ฉลาด รับผิดชอบต่อบ้านเมือง และครอบครัว ยอมแกล้งตาย หลบซ่อนตัวอยู่นานเป็นแรมเดือน แม้แต่แม่เมียก็ไม่บอกกล่าว เพื่อให้ศัตรูไม่ทำอะไรบ้านเมืองไปมากกว่านั้น
มิใช่ตาม(บทโทรทัศน์) ที่ว่าแม่บัวนั้นฉลาดมาวางแผนให้พระเอก
~เฮ้อออออ เสียใจเล็กๆ +(พิมพ์)บ่นยาวๆ
ถ้าละครเป็นไปตามที่อ่านมาจริงๆ ก็จะพยายามไม่สนใจบทโทรทัศน์และบทบาทแม่บัวมากนัก ไม่อยากให้ความประทับใจจากการดูละครที่มีมาตลอดต้องหมดไป ไม่ว่าจะเป็นฉากรบทุกฉาก ฉากแม่พังอ้อนขอกล้วย ฉากแม่พังฟื้น ฯลฯ
..เอาเป็นว่าชื่นชมผู้กำกับ พระเอก นางเอก นักแสดงร่วม รวมทั้งแม่พังโต ที่ทำให้ละครเรื่องนี้น่าประทับใจมากกกกกเรื่องนึงแล้วกันค่ะ ละครจะจบวันอาทิตย์นี้แล้ว ละครจบคงคิดถึงละครและบรรยากาศกระทู้ข้าบดินทร์ในบางขุนพรหมมากทีเดียว
ข้าบดินทร์ บทแม่บัว มันเลยเถิดไปมากทีเดียว (สปอยล์)
หงุดหงิดใจกับบทแม่บัวเหลือเกิน
คือ บทละครนั้น แม่บัว ร้ายไปไกลกว่าบทประพันธ์มากโขทีเดียว ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่า ทำไมนะละครไทยนั้นมันต้องมีนางร้าย ร้ายไม่ลืมหูลืมตา ร้ายแล้วร้ายอีก
มีสปอยล์หลายช่วงนะคะ (ไม่อยากรู้ตอนจบข้ามไปได้นะคะ)
.
.
.
.
.
.
ในบทประพันธ์ จบที่แม่บัวถูกพ่อเหมจับได้ที่คิดจะทำเสน่ห์ใส่พ่อเหม จึงรู้สึกอับอาย และนึกได้ถึงความไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ ละอายใจและสำนึกได้ จนขอติดตามหม่อมไปอาศัยอยู่ที่ลำปาง ...จบปิดตัวแม่บัว แค่นั้น (และเรื่องคิดจะทำเสน่ห์ คนในครอบครัวนางเอกไม่มีใครรู้หรือแม้แต่นางเอกก็ไม่รู้ พ่อเหมไม่ได้ปริปากเล่าให้ต้องอับอายหรือลำบากใจ)
แต่บทละครก็แต่งเพิ่มมาให้แม่ลำดวนรู้, พี่ทับทิมรู้จากสมิงสอดน้อย
นอกจากเพิ่มบทเข้าใจผิดเรื่องสร้อยพระที่มีคนบ่นกันทั่ว ยังจะมีบทให้พ่อเหมเมาเหล้านึกว่าเป็นแม่ลำดวน เข้าใจผิดไปกอดจูบแม่บัวอีก-.-!
อะไรกันนักกันหนา อันนี้ไม่ไหวค่ะ มันจำเป็นต้องมีมั้ย??? อยากพิสูจน์รักแท้ หรืออยากพิสูจน์ความเชื่อใจให้มากขึ้นไปอีกๆๆๆๆ หรือต้องเพิ่มบทรัก บทชู้สาวบ้าง ไม่งั้นละครจะกลายเป็นสารคดีเกินไป
แต่ข้าเจ้าก็อดทนตามอ่าน เพราะพ่อเหม แม่ลำดวน แลเอ็นดูแม่พังโตนัก
หวังใจให้ปิดตัวแม่บัวเสียที แต่ก็ยังยืดดดดดดด บทแม่บัวออกไป จนคิดว่า ช่าง(แม่บัว)เถอะ อยากจะร้าย อยากจะแค้น อยากได้พ่อเหม เอาที่แม่สบายใจเลย (เอ๊ะ..หรือเอาที่คนเขียนบทสบายใจ)
จะอ่านข้ามๆไปเสีย
จนมาถึงบทสรุป ตอนจบ(เสียที)
กลับเขียนบท ให้แม่บัว เป็นคนคิดวางแผน ออกอุบายช่วยเหลือพระเอก (ให้ฆ่าหมื่นวิชิตแล้วเอาศพแทน)
คืออออออออ นอกจากเพิ่มบทชิงรักหักสวาทให้ ยังให้เป็นฮีโร่ คิดอุบายวางแผนเรื่องสำคัญอีกกกก
โดยส่วนตัวชอบแบบตามบทประพันธ์มากกว่าค่ะ ตอนสะเดาะกุญแจใต้น้ำนี้ก็ถือเป็นตอนที่พีคมากตอนนึงในเรื่องนะคะ
เพราะพ่อเหม สมกับคำว่า ข้าบดินทร์โดยแท้
ในบทประพันธ์เขียนถึงความฉลาดของพ่อเหมในการหาทางแก้ปัญหา และมิตรภาพของเพื่อนร่วมอุดมการณ์ อย่างหลวงกำแหง(สมิงสอดน้อย) หลวงเผด็จ และเพื่อนทหาร ที่ช่วยเหลือในวันที่จมลงทะเล
เสียสละ ฉลาด รับผิดชอบต่อบ้านเมือง และครอบครัว ยอมแกล้งตาย หลบซ่อนตัวอยู่นานเป็นแรมเดือน แม้แต่แม่เมียก็ไม่บอกกล่าว เพื่อให้ศัตรูไม่ทำอะไรบ้านเมืองไปมากกว่านั้น
มิใช่ตาม(บทโทรทัศน์) ที่ว่าแม่บัวนั้นฉลาดมาวางแผนให้พระเอก
~เฮ้อออออ เสียใจเล็กๆ +(พิมพ์)บ่นยาวๆ
ถ้าละครเป็นไปตามที่อ่านมาจริงๆ ก็จะพยายามไม่สนใจบทโทรทัศน์และบทบาทแม่บัวมากนัก ไม่อยากให้ความประทับใจจากการดูละครที่มีมาตลอดต้องหมดไป ไม่ว่าจะเป็นฉากรบทุกฉาก ฉากแม่พังอ้อนขอกล้วย ฉากแม่พังฟื้น ฯลฯ
..เอาเป็นว่าชื่นชมผู้กำกับ พระเอก นางเอก นักแสดงร่วม รวมทั้งแม่พังโต ที่ทำให้ละครเรื่องนี้น่าประทับใจมากกกกกเรื่องนึงแล้วกันค่ะ ละครจะจบวันอาทิตย์นี้แล้ว ละครจบคงคิดถึงละครและบรรยากาศกระทู้ข้าบดินทร์ในบางขุนพรหมมากทีเดียว