ต้องบอกก่อนเลยว่า รักละครเรื่องนี้มาก ชื่นชมทุกจุด แต่มีจุกนึงจริงๆที่รู้สึกว่า มันขัดใจ (แต่ในใจก็ยังรักเรื่องนี้ที่สุด)


เข้าใจว่าอยากจะให้จบแบบสวยงาม แต่ เรากลับคิดว่า การจบแบบในหนังสือ ก็ดีเพียงพอแล้ว ตั้งแต่วันที่ทำเสน่ห์ แม่บัวก็อายจนต้องหนีไป
ดูในละครเหนพี่พุ่มตาย แล้วบัวมอง นึกว่านางจะสำนึกได้ว่าสิ่งที่ทำ ทำให้คนอื่นเดือดร้อนถึงขนาดนี้

ตัดมาฉากแต่งงาน เราก็นึกว่าแม่บัวจะจบ อ้าวไม่จบ มันทำให้เริ่มเหมือนละครแช่งยิงละ เราว่าพุ่ีงประเด็นเรื่องรักสามเศร้ามากไป
ทั้งที่บทประพันธ์มีจุดแข็งมากพออยู่แล้ว เราชอบมากช่วงแรกๆ ละครเน้นเรื่องราวชาติบ้านเมือง มีความรักให้ละมุนละไมกลมกล่อม
แต่หลัง มันมีเรื่องรักสามเศร้ามากไป จนห่างจากบทประพันธืไปเยอะ

ได้ยินมาว่า ต้องการเพิ่มมิติให้แม่บัวจากในหนังสือ ตอนแรกเราว่าโอ แต่หลังจากแต่งงานไม่น่ามีแล้วจริงๆ
น่าจะเคลียร์จบตั้งแต่ทำเสน่ห์แล้วจริงๆ หลังแต่งงานไม่ควรมีแล้วจริงๆ มันทำให้บทนางเอกจางลงไปเยอะเลย

สุดท้ายฉากที่ไปวัดไม่น่ามุ้งมิ้งเลยเนาะ ถึงแม้จะให้มาเคลียร์กันนะ แต่ไม่น่ามีเลย
มันเริ่มขัดๆกับก่อนหน้านี้ที่พ่อเหมวางตัว ไม่ข้องแวะกับแม่บัว หรือถ้าเกี่ยวก็จะไม่มีท่าทีเลย
รู้สึกหึงแทนลำดวนจริงๆ (แต่แม่นางนั้นคงไม่หึง เพราะนางช่างจิตใจดีนัก)
เป็นฉากที่ทำให้คนดูคิดได้เลยว่าพ่อเหมเหมือนยังมีใจค่ะ เลยคิดว่า
น่าจะจบแบบ ให้เหม ลำดวน บัว เคลียร์กัน แต่ไม่ควรมาสวงสวีทอะไร หักคะแนนตรงนี้แค่ข้อเดียว

อธิบายมาอาจจะยาวและวกวนสักหน่อย
แต่เป็นจุดที่อยากแชร์

มาถึงตอนนี้แล้ว ก็คงแก้ไขอะไรไม่ได้ คงต้องเอาใจช่วยพ่อเหมแม่ลำดวน กันในค่ำคืนนี้

สุดท้ายข้าบดินทร์จะอยู่ในใจตลอดไป
แม้ไม่อยากให้จบ แต่มันก็ต้องจบ เมื่อมีพบต้องมีจาก เพราะการจากนี่แหละ
ที่ทำให้ช่วงเวลาที่เราได้อยู่กับข้าบดินทร์มีค่ามากมาย มันมีความสุขมากมายจริงๆ
ขอบคุณทุกๆคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องค่ะ ขอบคุณจริงๆ