การเติมบทบาทของตัวละคร แม่บัว มาในเรื่องข้าบดินทร์ เท่าที่อ่านมาเหมือนจะแตกออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายที่ว่ามีบทบาทเยอะไป น่าจะเป็นแบบในบทประพันธ์ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไม่ได้รักกับพ่อเหม แต่นางมโนเอาเอง จนมาทำเสน่ห์แล้วก็หนีหน้าหายไปเพราะอับอาย และฝ่ายที่ถูกใจแบบที่บทละครนำเสนอ

สำหรับเราเมื่อมานั่งนึกดูแล้ว ความคิดแบบแรกดูจะเป็นสไตล์ละครดั้งเดิมที่คุ้นตา ที่คนดีก็ดีใจหาย คนชั่วก็เลวกันไปจนได้รับผลกรรมแล้วไม่ต้องมามีบทบาทอะไรมากมาย เพียงแต่นี่เป็นบทละคร ปี 2015 ซึ่งจะเห็นว่าคนเริ่มที่จะนิยมตัวละครที่มี "สีเทา" มากขึ้น และแม่บัวก็เป็นตัวละครแบบนั้น เป็นสีเทาที่มีทั้งดีและร้าย และยังมีโอกาสที่จะเห็นตัวละครสีเทาแบบนี้พัฒนาไปทางขาวหรือดำในตอนท้าย ซึ่งโชคดีที่แม่บัวพัฒนาไปในทางขาวในที่สุด

คนดูก็ได้เรียนรู้บทเรียนสำคัญๆจากแม่บัวไม่น้อย ถ้าให้ยกตัวอย่าง ก็เช่น

-การคบหาดูใจกัน อย่าดูกันเพียงผิวเผิน ให้ดูที่ตัวตนของเขาไม่ใช่เปลือกภายนอก
-อย่าโลภมาก ลาภอาจจะหาย ปล่อยวางเสียบ้าง
-เอาความฉลาดมาใช้ในทางที่เป็นประโยชน์จะดีเสียกว่า เป็นต้น

สิ่งที่ชอบมากๆในการปูตัวละครตัวนี้มาตั้งแต่ต้น คือ ความฉลาดและ ruthless ของแม่บัว นางมักจะมีแพลนบีเสมอและ execute แผนอย่างเด็ดเดี่ยวไม่ลังเล ก็ตั้งแต่ตัดใยพ่อเหมอย่างไม่เหลือเยื่อ จนมาถึงแผนฆ่าหมื่นวิชิตเพื่อสลับตัวกับพ่อเหม ดูแล้วไม่หลุดความเป็นแม่บัวเลย

เสียดายที่เป็นแค่นางรำ นางน่าจะไปทำงานในฝ่ายวางกลยุทธ คงจะเริ่ดไม่น้อย

นอกจากนี้เพราะแม่บัวนี่แหละที่ทำให้เราเห็นความรักอันยิ่งใหญ่ของ พ่อเหม กับ แม่ลำดวน

อาจเคยโกรธแม่บัวมาบ้างแต่ตอนนี้ชอบนัก อีกอย่างแม่ก็แสดงดีเหลือเกิน ถ้าใครจะว่าผู้จัดปรับบทเพื่อดันแม่ ก็สมควรดันอยู่นะคนมีฝีมืออย่างนี้