รู้สึกว่าเบื่อๆ กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพ
ที่ทุกอย่างมันมีแต่ความรีบเร่ง รีบร้อน วุ่นวาย
จนบางครั้งก็ไม่รู้ว่าเพราะชีวิตแบบนี้หรือปล่าวที่ทำให้เราเหมือนกลายเป็นหุ่นยนต์
อะไรทำไม่ได้ดังใจก็โวยวาย
ทั้งที่เมื่อก่อน มันไม่เป็นแบบนี้นะ ออกจะสนุก ร่าเริง ด้วยซ้ำไป
ไม่รู้ซิ ไม่รู้เหมือนกันว่า เพราะสังคมหรือสิ่งแวดล้อมหรือปล่าวที่ทำให้เราเปลี่ยนไป
ยิ่งในสังคมที่ทำงาน มันยิ่งเจอแต่ปัญหาที่ดูเหมือนไม่จบไม่สิ้น
ไม่ว่าจะเป็นลูกน้อง เพื่อนที่ทำงาน หัวหน้า
เราเหมือนกับว่า สิ่งที่เป็นตัวตนของเรา ค่อยๆหายไป
ถูกกลืนกินไปทีละน้อย
จนกลัวว่าวันหนึ่ง เราจะไม่ใช่คนเดิม อีกต่อไป
ไม่ใช่เราไม่ยอมรับในความเปลี่ยนแปลงนะ
แต่รู้สึกเหมือนกับว่า มันเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลง
เราเหมือนถูกโปรแกรมให้กับเหมือนเป็นหุ่นยนต์
ที่ต้องทำอะไรๆ ตามนั้น
ตื่น => ไปทำงาน => กลับที่พัก => นอน
ใช่อาจมี ไปเที่ยวบ้างนิดหน่อย ปั่นจักรยานบ้าง ทำกิจกรรม อื่นๆบ้าง
แต่มันก็ยังรู้สึกว่า เราเริ่มเหมือนหุนยนต์เข้าไปทุกที
รู้สึกว่าในใจเรามันเริ่ม Dark ลงทุกที
มันโดนกัดกิน ทีละน้อยๆ
จากสิ่งที่เรียกว่าความกดดันและความเครียด
และก็รู้ด้วยว่ากดดันเพราะจากความคาดหวังของคนรอบข้าง
กดดันเพราะเราไม่ต้องการที่จะแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น
แต่ เราก็ยังไม่รู้ว่าจะ จัดการปัญหานี้กับมันยังไง
ทั้งๆที่เรารู้สาเหตุของมันนะ
ตลกใช่ไหม?
รู้แต่สุดท้ายก็ยังเดินเข้าไปตกหลุมพรางของมัน
แปลกดีเนาะคนเรา
อยากหนีไปพัก สักพักจริงๆ

ไม่รู้ว่าตอนนี้เราเปลี่ยนไปจากเดิมมากแค่ไหน
ไม่รู้ว่าเราจะต้องเป็นแบบนี้อีกเท่าไหร่

บางทีเราอาจจะแค่เหนื่อย และก็เบื่อ กับการอยู่ในที่ๆมันวุ่นวายก็ได้

ทุกอย่างมันรีบเร่ง เพราะมันถูกกำหนดให้เร่งรีบ
และพรุ่งนี้ก็คงเป็นหุ่นยนต์ ต่อไป
เบื่อเนาะ



# ศาสนา และ ปฏบัติธรรม เพราะ คิดว่าน่าจะมีส่วนช่วยได้
# มนุษย์เงินเดือน และ ทรัพยากรบุคคล เพราะคิดว่าคนวัยทำงานน่าจะเป็นแบบนี้แยะ
# สุขภาพจิต เพราะคิดว่ามันเกี่ยวข้อง