สองวันถัดมาเป็นวันนัดเข้าคลินิกคลายเครียด

วันนี้เริ่มทำตัวเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของคนในแผนกนี้ไปแล้วค่ะ 55 ไม่เครียด ไม่ร้องไห้ แต่ช่วงระหว่างที่รอเนี่ยแหละ ช่วงทรมาน เพราะมันต้องนั่งเฉยๆว่างๆไงคะ ความคิดอะไรก็แล่นเข้ามาในหัวเต็มไปหมด เกือบจะร้องไห้ออกมาอีกแล้ว แต่ก็กลั้นไว้ได้ แต่สุดท้ายตอนเข้าห้องไปคุยกับคุณหมอก็ไม่รอดค่ะ 555

คุณหมอถามว่าอาการเป็นอย่างไรบ้าง เราพยายามจะตอบว่าดีขึ้นแล้วค่ะ แต่เหมือนก้อนน้ำตามันขึ้นมาจุกอยู่ตรงคออ่ะค่ะ คุณหมอก็เลยถามว่า ทำไมดีขึ้นแล้ว แต่เมื่อกี๊เสียงมันเหมือนจะร้องไห้เลยล่ะ นั่นแหละค่ะ เราก็ร้องไห้ออกมาจนได้

คุณหมอบอกว่าร้องไห้ได้นะ ไม่เป็นไร สักแป๊บนึงสงบสติอารมณ์ได้ ก็พูดคุยกับคุณหมอ เราก็บ่นเรื่องนู่น นี่ นั่น แล้วก็เข้ามาอีหรอบเดิม เหนื่อยใจกับสังคมหรือสิ่งรอบตัว ทุกคนดูเห็นแก่ตัวจังเลย หนูเลยต้องเป็นฝ่ายยอมเสียสละอยู่ทุกวันนี้นี่ไง

คุณหมอก็เลยหยิบกระดาษมาใบนึง แล้วก็วาดจุดด้วยปากกาลงไปหนึ่งจุด แล้วก็ถามว่าเราเห็นอะไร
แน่นอนเรื่องนี้เราเคยเรียนหรือผ่านตามาบ้างแล้วแหละ ว่าคนส่วนใหญ่ก็เลือกที่จะตอบว่าเห็นจุด เพราะสีดำพื้นที่เล็กๆ ซึ่งมักเปรียบได้กับข้อเสีย หรือข้อด้อย มักถูกเพ่งเล็งได้ง่ายกว่า ถึงแม้จะมีสีขาวอยู่เยอะก็ตาม ตอนนั้นเราก็ตอบไปตามตรงว่าเห็นจุดนะ แบบไม่อยากแอ๊บแบ๊วโลกสวยตอบว่าเห็นสีขาว

คุณหมอก็บอกว่าตอนนี้เรามองแต่ข้อเสียไง ทั้งที่จริงๆก็ยังมีด้านดีๆด้านอื่นอีก ก็เหมือนกับชีวิตคนเรานี่แหละ ไม่มีใครสมบูรณ์เพียบพร้อมไปหมดหรอก คุณหมอก็ถามว่าแล้วถ้าเห็นจุดแบบนี้จะทำยังไง จะลบมันได้มั้ย เราก็บอกว่า จริงๆสีขาวก็มีตั้งเยอะ แค่เปลี่ยนมามองแต่ด้านที่มีสีขาวก็น่าจะโอเคนะคะหมอ

แล้วหลังจากนั้นเราก็บ่นเรื่องรู้สึกตัวเองแปลกไปจากคนอื่น ก็เลยเล่าถึงเรื่องวันที่ต้องไปนั่งรออาจารย์ตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะได้เจอ คือระหว่างรอเนี่ย เราก็โอเคนะ อาจจะหงุดหงิดนิดหน่อย ว่าอาจารย์เมื่อไหร่จะมา แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้เราอึดอัดและทรมานคือสายตาของอาจารย์ท่านอื่นๆหรือคนอื่นๆที่เดินผ่านไปผ่านมาตรงทางเดิน แล้วเห็นเรานั่งรออยู่คนเดียว นิ่งๆ ไม่ไปไหนสักที เป็นหลายชั่วโมง คือแบบไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย

คุณหมอก็เลยแนะนำทฤษฎีมาให้ คือ C B T
C = cognitive ความคิด ความรู้สึก
B = behavior พฤติกรรม
T = Therapy

ซึ่งคุณหมอก็แบ่งกระดาษออกเป็น 3 ช่อง แล้วก็ให้ยกเหตุการณ์ระหว่างที่เรานั่งรออาจารย์นั้นแหละมาเขียนแยกตามทฤษฎีนี้

ทางด้าน C เราก็เขียนไปว่าหงุดหงิด กระวนกระวาย เมื่อไหร่จะมา เสียเวลา / เครียด ไม่สบายใจ อยากอยู่เฉยๆคนเดียว อย่าเดินมาบ่อยได้มั้ย ทำตัวไม่ถูก (ที่แยกออกเป็นสองส่วนคือ ส่วนแรกความรู้สึกในขณะนั่งรอ ส่วนหลังคือเมื่อนั่งรอแล้วมีคนเดินผ่านไปผ่านมา) จริงๆมีมากกว่านี้อีกเยอะ แต่จำไม่ได้ละ 55

ส่วน B เราเขียนพฤติกรรมระหว่างนั่งรอไปว่า นั่งเฉยๆ เล่นมือถือ คอยมองหาอาจารย์ วนลูป

แล้วคุณหมอก็เอาไปดู ตามทฤษฎีเค้าบอกว่าความคิดกับพฤติกรรมเนี่ยมันส่งผลถึงกันนะ แล้วดูสิ พฤติกรรมของเรามีแค่ 3 อย่างเอง แต่ความคิด โอ้โห เยอะแยะไปหมด

คุณหมอก็แนะนำว่า ถ้าจะแก้ไข ก็อาจจะลองเปลี่ยนดูอย่างใดอย่างหนึ่ง ระหว่างเปลี่ยนความคิด กับพฤติกรรม เช่นถ้าระหว่างนั่งรออยู่แล้วมันเบื่อ มันหงุดหงิด อาจจะเปลี่ยนพฤติกรรมออกไปทำอย่างอื่นแทน หรือไม่ก็เปลี่ยนไปคิดเรื่องอื่นแทนเลย เช่น เย็นนี้จะดูหนังอะไรดี กินข้าวที่ไหน อะไรอย่างนี้ ซึ่งมันน่าจะบำบัดอาการหรือความรู้สึกอึดอัด ไม่สบายใจที่เกิดขึ้นได้ อยากให้ลองทำดู

แล้วคุณหมอก็ยังบอกอีกว่าตอนนี้ชีวิตเราเองมาทางฝั่งการเป็นผู้ให้ หรือ give คนอื่นมาก เหมือนตาชั่งที่เอียงไปข้างใดข้างนึงเลย มันไม่สมดุล ชีวิตที่มีความสุข ก็คือความพอดี การตามหาสมดุลให้เจอ ตั้งแต่คราวที่แล้ว คุณหมอก็จะพูดเสมอถึงเรื่อง give&take คือต้องรู้จักการเป็นผู้ให้และการเป็นผู้รับ

แล้วยังสอนอีกว่า การที่เราให้อย่างเดียว ก็เป็นการตัดโอกาสคนอื่นไม่ให้สามารถกลายเป็นฝ่าย Give ด้วยเหมือนกันนะ แล้วก็หัดรู้จักเป็นผู้รับบ้าง เพื่ออย่างน้อยก็เป็นการสอนเพื่อนหรือคนรอบข้างเราไปในตัวด้วย ว่ามันต้อง give&take นะ เพื่อนจะได้ไม่เสียนิสัย 555

แล้วคุณหมอก็จะย้ำอยู่เสมอว่าการที่เราทำอะไร ให้ถามก่อนเลย เราทำเพื่อใคร เพื่อตัวเอง หรือเพื่อคนอื่น ตอนนี้ทุกอย่างที่เราทำคือมันเพื่อคนอื่นไง เพราะอยากให้ทุกคนเห็นว่าเราเป็นคนดี อยากได้รับการยอมรับ

คุณหมอก็เลยแนะนำว่า ทุกครั้งเวลาจะทำอะไร ถามตัวเองก่อนเลย คุ้มมั้ยกับสิ่งที่ทำอยู่ คือถ้าเพื่อความสุขของตัวเอง หรือเพื่อคนอื่น อย่างไหนมันคุ้มค่า และสร้างความสุขให้กับเราได้มากกว่ากัน
เราก็เออ จริงด้วยนะ เราไม่เคยคิดถึงมุมมองนี้มาก่อนเลย ก็นั่นแหละ คุ้มมั้ยเล่ากับการเสียเวลามานั่งร้องไห้ฟูมฟาย โดยไม่บอกให้ใครรู้ ถ้าคิดว่าไม่คุ้มแล้วจะทำยังไงต่อไป (ก็หยุดร้องสิเจ้าคะ เวลาเหลือก็เอาไปทำอย่างอื่นที่มันจรรโลงใจ สรรค์สร้างความสุขให้กับตัวเองได้อีกเยอะ)

แล้วคุณหมอก็ถามว่าที่ว่าเราเห็นคุณค่าของตัวเองเนี่ย สรุปแล้วเราเห็นค่าของตัวเองจริงๆ หรือต้องผ่านจากมุมมองของคนอื่น เราก็บอกว่าก็เห็นคุณค่าของตัวเองนะ แต่ก็แบบ ชีวิตหนูมันธรรมดาอ่ะค่ะคุณหมอ ความสามารถก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร การเรียนถึงจะพอไปวัดไปวาได้ แต่ความคิดความอ่านก็สู้เพื่อนๆที่เรียนมาด้วยกันไม่ได้เลย เรียกง่ายๆว่ารู้สึกไม่เจ๋งเท่าคนอื่นอ่ะ คือในใจลึกๆก็อยากเป็นคนที่มีอะไรที่เก่ง หรือพิเศษซักด้านนึง ให้คนอื่นเขาพูดถึงเราอย่างนั้นบ้าง ชื่นชมบ้าง

คุณหมอก็เลยลองให้เปลี่ยนมุมมองดู สมมุติให้เรามองไป เห็นเด็กผู้หญิงคนนึงที่เติบโตมากับยายเพียงสองคน ต้องมีชีวิตอยู่เพียงโดดเดี่ยวลำพัง แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นลูกที่ดี เป็นหลานที่ดี เรียนจบปริญญาตรี กำลังจะต่อโทด้วย เหล้ายา ก็ไม่กิน ไม่เคยทำตัวเสื่อมเสีย เป็นคนดีของสังคม มองจากมุมนี้แล้ว คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนั้นเป็นอย่างไรคะ

เราก็เลยตอบว่า เด็กคนนั้นแข็งแกร่งมากค่ะ แล้วก็น่าชื่นชมมากด้วย(ซึ่งเด็กคนนั้นก็คือตัวเรานั่นแหละ) คุณหมอก็บอก นั่นไงคะ ชีวิตคนเราต่างก็ต้องผ่านอะไรมาเยอะ อาจจะเริ่มต้นไม่พร้อมเท่าคนอื่น และกว่าจะมายืนอยู่ถึงจุดนี้ได้ ต้องแข็งแกร่ง ต้องต่อสู้กับอะไรมามากมาย เห็นมั้ยว่าเก่งขนาดนี้ แล้วแบบนี้จะไม่ชมตัวเองหน่อยเหรอ ชมตัวเองบ้างนะคะ คนเรามีคุณค่าเสมอ ไม่เห็นต้องคอยเปาไปเทียบกัยคนอื่นเลยจริงมั้ย

แล้วคุณหมอก็พูดถึงเรื่องนิยามความดี สำหรับเราคือยังไง
ตอนนั้นก็อื้ออึงนะ แบบเท่าที่เรียนมาความดีมันมีหลายแบบมาก เราก็นิยามไม่ถูกหรอก แต่ก็ตอบไปแบบโง่ๆว่า คือความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ มีน้ำใจต่อกัน ทำดีต่อกันค่ะ

คุณหมอก็เลยถามว่า สมมุติว่ามีคนนึงเนี่ย เขาไม่เคยทำดีกับใครเลยนะ แต่ในใจเขาไม่เคยคิดร้ายกันคนอื่นเลย อย่างนี้เรียกว่าเป็นคนดีได้มั้ยคะ

เราก็นิ่งคิดไปแป๊บนึง แล้วก็ตอบว่า ถ้าเขาไม่ทำให้ใครเดือดร้อน ก็น่าจะเรียกว่าดีได้นะคะ

คุณหมอก็เลยบอกว่าความดีมันก็มีหลายแบบ เราไม่จำเป็นต้องฝืนทำในสิ่งที่คนอื่นมองว่าดีก็ได้ เห็นมั้ยการไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครก็ถือว่าเป็นความดีได้เหมือนกัน เราก็อืม จริงด้วยสินะ เราไม่เคยนึกถึงมาก่อนเลย

จบการพูดคุยครั้งนี้แต่เพียงเท่านี้ ซึ่งตอนนี้เราไม่ได้กินยา คุณหมอก็เลยขอนัดเจอกันถี่นิดนึง ก็อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า ค่อยมาดูกันว่ามันจะดีขึ้นหรือแย่ลง 555

===========
คือหลังจากที่ได้คุยกับคุณหมอในคลินิกคลายเครียดก็ทำให้เราได้ข้อคิด วิธีรับมืออะไรหลายอย่างมากนะ

ทั้งเรื่องคุ้มมั้ยกับสิ่งที่ทำ มันสร้างความสุขให้เรารึเปล่า เราทำเพื่อใคร
ทั้งเรื่องการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมหรือแนวคิด
การมองเห็นคุณค่าและยอมรับในตนเอง
เรื่อง Give&Take ที่ทั้งสองฝ่ายควรจะเป็นทั้งผู้ให้และผู้รับ ไม่ใช่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องให้อย่างเดียว หรือคอยแต่จะรับอย่างเดียว
การหาสมดุลในชีวิตให้เจอ

อืม ก็บอกตรงๆนะว่าทำให้มองโลกใหม่ ด้วยสายตาที่เข้าใจมากขึ้น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ยังปรับไม่ได้ซะหมด 100% หรอกค่ะ บางครั้งเราตามความคิดไม่ทัน ก็มีคิดแง่ลบ จนเศร้า จนร้องไห้ ก็มีอยู่บ่อยๆ(ยิ่งตอนนั่งรถเมล์ตอนรถติดนานๆ ฟุ้งซ่านค่ะ เผลอร้องไห้ไปหลายทีมาก อารมณ์แปรปรวนมาก สงสารคนที่นั่งข้างๆจุง 555)
แต่ก็คิดว่านี่ก็ดีขึ้นมากแล้วนะ แล้วก็จะพยายามปรับเปลี่ยนมุมมอง หรือพฤติกรรมเราไปเรื่อยๆ

เรายังคงเชื่อ และมีความหวังอยู่เสมอค่ะ ว่าเราจะต้องดีขึ้น จะต้องหายจากอาการเหล่านี้ จะต้องเป็นคนที่มีความสุขให้ได้ ถึงแม้จะไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่เราก็จะพยายามค่ะ

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ ย้าว ยาว แต่เนื้อหาสาระไม่ค่อยจะมีซะเท่าไหร่ ใครมีอะไรก็มาเล่าสู่กันฟังได้นะคะ


จริงๆอยากทำภาคเจาะลึกชีวิตของตัวเองนะ แต่กลัวจะยาวเกิน ไม่มีใครอยากอ่าน
ก็เอาเป็นว่า ณ ตอนนี้ก็ยังต้องคอยไปหาหมออยู่ค่ะ และก็ยังคงมีอาการอยู่บ้าง แต่ไม่ได้แย่จนรบกวนการใช้ชีวิตประจำวันแล้วนะ นอนดึก นิดหน่อย แต่นอนหลับเต็มอิ่มค่ะ กินข้าวได้ โดยรวมแฮปปี้

เดี๋ยวกะว่าจะแชร์กระทู้นี้เข้าเฟซบุคตัวเองอยู่เหมือนกัน ยังแอบกลัวๆนะคะ ว่าคนอื่นจะคิดกับเรายังไง จะรับได้มั้ย จะหาว่าเพ้อเจ้อหรือเปล่า แต่ก็อยากบอกให้คนอื่นๆรู้บ้างอ่ะเนาะ เผื่อใครที่เค้ามีอาการ หรือรู้สึกแบบเดียวกับเรา จะได้เห็นว่านี่ไง มีคนแบบเราเป็นเพื่อนอยู่นะ อยากให้ทุกๆคนมีความสุขนะคะ

สวัสดีค่ะ