เรารู้สึกกับผชคนนึงมา2ปีเเล้วค่ะ เเน่นอนว่าวันนี้เป็นวันที่เข้าปีที่2
เราไม่รู้ว่ามันเรียนว่าชอบหรือมันเรียกว่ารัก
เพราะถ้าจะเรียกว่ารักหรือจะรักใครได้เราต้องมีช่วงเวลาที่ดีหรือความทรงจำที่ดีต่อกัน
เราเลยไม่มั่นใจว่านี่มันคือความรักจริงหรือเปล่า
กับผชคนนี้เราพยายามมากที่จะไม่จะรู้สึกอะไร เเต่บางครั้งเราก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ค่ะ
พยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง เตือนตัวเองตลอดว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก
ที่ผ่านมาเราเองแหละ เราเองคิดไปเอง บลาบลา เเต่การกระทำบางอย่างของเขา
ที่เขาเเสดงออกมา มันทำให้เราอดคิดไปเองไม่ได้ค่ะ
เราคุยพี่เขามา2ปีเเล้วค่ะ มันก็มีบางช่วงเวลาที่เขาหายไปบ้าง แต่เเล้วเข้าก็กลับมาใหม่
ทำไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้อยู่บ่อยๆ พี่เขารู้ค่ะว่าเรารู้สึกยังไงกับเขา
เเต่ถึงเขารู้มันก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราพัฒนาขึ้นเเม้เเต่น้อย
ที่ผ่านมาเราเเทบไม่เคยมีช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยจริงๆ คือนับครั้งได้ค่ะที่เราอยู่ด้วยกันจริงๆ
เราเป็นฝ่ายแอบมองเขาอยู่ห่างๆโดยที่เขาเองไม่เคยรู้ตัวเลยซ้ำ คณะเราติดกันค่ะ
มันเลยพอจะมีโอกาสได้เจอเขาบ้าง บางครั้งก็แอบไปดักมองบ้าง เจอบ้างไม่เจอบ้างก็ไม่มีอะไร
เเต่ทุกครั้งที่เห็นเขาเหมือนมันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า เเบบเดินผ่านไป เดินผ่านตรงหน้าไป
หลายครั้งที่เขาพยายามที่จะให้เราพูดความรู้สึกของเราออกไป แต่เหมือนเราเจ็บเเล้วจำ
เราเคยบอกความรู้สึกของเราไปแล้ว เขาตอบกลับมาว่า เขาไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะเราไม่ใช่
เเต่มันก็ยังแปลกค่ะที่เรา2คนก็ยังคุยกันเหมือนเดิมอยู่ มันคงแปลกอีกที่เรายังยอมคุยกับเขา
เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงบายเขาไปนานล้ะค่ะ
หลังจากที่เราเคยบอกความรู้สึกเขาไปเเล้วตอนนี้เราเองก็เหมือนมีกำเเพงในใจ
สร้างกำแพงขึ้นมาปกปิดความรู้สึกของตัวเองไว้ ไม่อยากพูดความรู้สึกหรืออะไรออกไปอีก
หลายครั้งที่เราจะพยายามเปลี่ยนประเด็น เมื่อเขาพยายามจะให้พูดถึง
ความรู้สึกของเรา เเต่พอเปลี่ยนประเด็นไปเขาก็โยงเข้ามาเรื่องนี้อีก
คือเราก็ไม่อยากพูดอะไรเเล้วไม่อยากพูดให้เขาทำร้ายใจเราอีก เท่านั้นเอง
เอาจริงๆเรารู้สึกเเย่เเละเราก็ร้องไห้กับเรื่องของเขามาตลอด2ปีนี้ เก็บมาร้องไห้คนเดียวบ้าง
ไปร้องไห้ใส่เพื่อนบ้าง มีเเต่เพื่อนเรานี่แหละค่ะที่รู้เรื่องของเรา
บางทีก็แอบสงสารเพื่อนที่แบบต้องมารับรู้เรื่องของเรา เเต่เจ้าตัวเขาไม่เคยรู้อะไรเลย
เเน่นอนค่ะเขาไม่เคยรู้ ไม่สนใจอะไร ว่าสิ่งที่เขาทำมันกระทบกับใจเราเเค่ไหน
บางครั้งก็พังซ้ำๆซ้อนๆ เหมือนเอาหัวใจเราไปกระทืบเล่นๆ
เราอ่อนเเอนะ เเละเราก็ใจอ่อนมาโดยตลอดเหมือนกัน
ตลอดเวลาที่คุยกับเขา ยอมรับว่ามันรู้สึกดีเเละอึดอัดปนๆกันไป ด้วยความที่เขาเป็นคน
โลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยยุ่งหรือสุงสิงกับใคร ไม่เข้าหาใครเหมือนจะเป็นคนเงียบๆ
ออกเเนวพูดไม่เก่งเลยด้วยซ้ำ เเต่เราเป็นพูดมาก พูดเยอะ บ้าๆบอๆ ตลกๆ เล่นๆ เราก็เลยเป็นฝ่ายต้องเข้าหาเขาเอง
เราไม่ได้คุยกันทั้งวันทั้งคืน เราไม่ได้คุยกันตลอดเวลา
เเต่เราคุยกันเเค่ตอนที่เขาอยากจะตอบเรา บางวันก็มีเเค่5ประโยค เหมือนกับว่า3วันดี4วันร้าย
บางวันก็พูดเยอะบางวันก็มาเงียบๆแปลกๆ เราเองปรับตัวไม่ทัน ตามอารมณ์ของเขาไม่เคยทัน
เวลาที่เขามาเงียบๆไม่ค่อยพูดหรือทำให้เรารู้สึกแปลกๆ มันทำให้เราเฟลมากค่ะ
เเต่ถึงเราจะเฟลหรือนอยเขาก็ตาม เราก็ต้องหายเองค่ะ ย้ำว่าหายเอง
เเละก็ต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปซ้ะ เขาไม่เคยรู้อะไรเลย ไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เขาทำ
มันจะทำให้เรารู้สึกยังไง ไม่เคยเเคร์ความรู้สึกเรา เราไม่เคยได้ยินคำว่า ขอโทษ คิดถึง หรือ อะไรก็ตามที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น
แปลกตรงที่เราก็ยังคุยกับเขาอยู่เหมือนเดิมอีกนั้นแหละค่ะ บ้าจริง!!!
ในเวลาที่เขาหายไปไม่คุยไม่ได้ตอบเรา เราไม่กล้าค่ะ ไม่กล้าที่จะทักเขาไป
ในใจคิดว่าเขาคงไม่อยากคุยกับเราเเล้ว ถ้าอยากคุยกับเราจะหายไปทำไม ถูกป้ะ
เราเลยไม่อยากไปวุ่นวายกับเขา ลึกๆเเล้วในใจก็รอให้เค้าทักมาเอง
เเละทุกครั้งที่เขาหายไปเราก็ไม่เคยทักไปค่ะ เขาก็จะเป็นฝ่ายที่ทักเรามาเอง
เเละทุกครั้งที่เขาทักมา เราก็ดันคุยกันเขาเหมือนเดิมปกติ ลืมไปเลยว่าตอนที่เขาหายไป
ร้องไห้กี่ครั้ง เฟลเเค่ไหน ลืมความเจ็บไปเลยนั้นเองค่ะ พลาดดดด!!
เรากับพี่เขาเเตกต่างกันโดยสิ้นเชิง หลายๆอย่างที่เขากับเราไม่เหมือนกันเลย ไม่เหมือนเลยย!!
พี่เขาค่อนข้างจะมีสาระเเบบวิชาการ เเต่เรานี่ไร้สาระพวกหัวศิลป์
เราเป็นคนพูดมาก บ้าๆบอๆ ออกเเนวรั่วๆ เเต่เขาเป็นคนคนเงียบๆโลกส่วนตัวสูง
มันทำให้เรารู้สึกว่าเขาไม่เหมือนกับผชคนอื่นๆ ที่เฮฮามาบ้าบอเหมือนเรา
เเต่กลับเป้นคนเงียบๆ นิ่งๆ ดูไม่น่าเข้าใกล้ เราไม่มั่นใจว่านี้คือตัวตนเขาจริงๆที่เป็นแบบนี้
หรือว่าพี่เขาเเค่ไม่อยากให้เราเข้าไปในโลกของเขาเอง
คนรอบข้างเราก็คอยบอกให้เรา เลิกชอบ เลิกยุ่งกับพี่เขาได้เเล้ว มันนานเกินไปเเล้ว
ถ้าเขาคิดอะไร เขาจะไม่ปล่อยให้เวลามันขนาดนี้ ถึงตอนนี้เราก็ยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิม
ถึงมันจะทั้งมีช่วงเวลาที่ดีเเละร้าย ถึงเเม้ว่าช่วงเวลาที่ร้ายมันจะมากกว่าก็ตาม
เราไม่รู้ว่าเราโง่หรือเปล่าที่ยังรู้สึกแบบนี้ แต่เราเคยฝืนหัวใจตัวเองด้วยการใช้สมอง
กับความรัก มันทรมารมากค่ะ เเล้วมันก็ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นกลับเเย่ลงไปอีก
ตอนนี้เราใช้หัวใจเเทนสมองถ้าถามว่าจะรู้สึกต่อไปไหม ก็คงยังรู้สึกแบบนี้อยู่
เเต่ด้วยความที่พี่เค้าไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้รู้สึกอะไร เราก็เชื่อว่าสักวันความรู้สึกนี้มันคงจะ
เลื่อนลางเเละหายไป เราไม่เชื่อว่าเวลาจะช่วยให้เราลืมเขาได้ เพราะถ้าเวลาช่วยทำให้เราลืมเขาได้
ตอนนี้เราคงลืมเขาไปได้เเล้ว มันอยู่ที่ตัวเราเองว่าอยากจะลืมไหม ตอนนี้เราเองคงไม่อยากลืม
เราว่าทุกอย่างมันเริ่มต้นมาจากความรู้สึก หากจะต้องจบด้วยเหตุผลมันคงไม่ได้จริงๆค่ะ....
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เราเองพิมพ์ไปน้ำตาก็ไหลไป...ตลกดีเหมือนกัน เเค่อยากจะเเชร์หรือระบายดีล้ะ555 เราไม่เคยมาตั้งกระทู้ หากผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยค่ะ
2ปีที่ผ่านมา เหมือนจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาคือความรัก
เราไม่รู้ว่ามันเรียนว่าชอบหรือมันเรียกว่ารัก
เพราะถ้าจะเรียกว่ารักหรือจะรักใครได้เราต้องมีช่วงเวลาที่ดีหรือความทรงจำที่ดีต่อกัน
เราเลยไม่มั่นใจว่านี่มันคือความรักจริงหรือเปล่า
กับผชคนนี้เราพยายามมากที่จะไม่จะรู้สึกอะไร เเต่บางครั้งเราก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ค่ะ
พยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง เตือนตัวเองตลอดว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก
ที่ผ่านมาเราเองแหละ เราเองคิดไปเอง บลาบลา เเต่การกระทำบางอย่างของเขา
ที่เขาเเสดงออกมา มันทำให้เราอดคิดไปเองไม่ได้ค่ะ
เราคุยพี่เขามา2ปีเเล้วค่ะ มันก็มีบางช่วงเวลาที่เขาหายไปบ้าง แต่เเล้วเข้าก็กลับมาใหม่
ทำไม่มีอะไรเกิดขึ้นแบบนี้อยู่บ่อยๆ พี่เขารู้ค่ะว่าเรารู้สึกยังไงกับเขา
เเต่ถึงเขารู้มันก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราพัฒนาขึ้นเเม้เเต่น้อย
ที่ผ่านมาเราเเทบไม่เคยมีช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยจริงๆ คือนับครั้งได้ค่ะที่เราอยู่ด้วยกันจริงๆ
เราเป็นฝ่ายแอบมองเขาอยู่ห่างๆโดยที่เขาเองไม่เคยรู้ตัวเลยซ้ำ คณะเราติดกันค่ะ
มันเลยพอจะมีโอกาสได้เจอเขาบ้าง บางครั้งก็แอบไปดักมองบ้าง เจอบ้างไม่เจอบ้างก็ไม่มีอะไร
เเต่ทุกครั้งที่เห็นเขาเหมือนมันเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า เเบบเดินผ่านไป เดินผ่านตรงหน้าไป
หลายครั้งที่เขาพยายามที่จะให้เราพูดความรู้สึกของเราออกไป แต่เหมือนเราเจ็บเเล้วจำ
เราเคยบอกความรู้สึกของเราไปแล้ว เขาตอบกลับมาว่า เขาไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะเราไม่ใช่
เเต่มันก็ยังแปลกค่ะที่เรา2คนก็ยังคุยกันเหมือนเดิมอยู่ มันคงแปลกอีกที่เรายังยอมคุยกับเขา
เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงบายเขาไปนานล้ะค่ะ
หลังจากที่เราเคยบอกความรู้สึกเขาไปเเล้วตอนนี้เราเองก็เหมือนมีกำเเพงในใจ
สร้างกำแพงขึ้นมาปกปิดความรู้สึกของตัวเองไว้ ไม่อยากพูดความรู้สึกหรืออะไรออกไปอีก
หลายครั้งที่เราจะพยายามเปลี่ยนประเด็น เมื่อเขาพยายามจะให้พูดถึง
ความรู้สึกของเรา เเต่พอเปลี่ยนประเด็นไปเขาก็โยงเข้ามาเรื่องนี้อีก
คือเราก็ไม่อยากพูดอะไรเเล้วไม่อยากพูดให้เขาทำร้ายใจเราอีก เท่านั้นเอง
เอาจริงๆเรารู้สึกเเย่เเละเราก็ร้องไห้กับเรื่องของเขามาตลอด2ปีนี้ เก็บมาร้องไห้คนเดียวบ้าง
ไปร้องไห้ใส่เพื่อนบ้าง มีเเต่เพื่อนเรานี่แหละค่ะที่รู้เรื่องของเรา
บางทีก็แอบสงสารเพื่อนที่แบบต้องมารับรู้เรื่องของเรา เเต่เจ้าตัวเขาไม่เคยรู้อะไรเลย
เเน่นอนค่ะเขาไม่เคยรู้ ไม่สนใจอะไร ว่าสิ่งที่เขาทำมันกระทบกับใจเราเเค่ไหน
บางครั้งก็พังซ้ำๆซ้อนๆ เหมือนเอาหัวใจเราไปกระทืบเล่นๆ
เราอ่อนเเอนะ เเละเราก็ใจอ่อนมาโดยตลอดเหมือนกัน
ตลอดเวลาที่คุยกับเขา ยอมรับว่ามันรู้สึกดีเเละอึดอัดปนๆกันไป ด้วยความที่เขาเป็นคน
โลกส่วนตัวสูง ไม่ค่อยยุ่งหรือสุงสิงกับใคร ไม่เข้าหาใครเหมือนจะเป็นคนเงียบๆ
ออกเเนวพูดไม่เก่งเลยด้วยซ้ำ เเต่เราเป็นพูดมาก พูดเยอะ บ้าๆบอๆ ตลกๆ เล่นๆ เราก็เลยเป็นฝ่ายต้องเข้าหาเขาเอง
เราไม่ได้คุยกันทั้งวันทั้งคืน เราไม่ได้คุยกันตลอดเวลา
เเต่เราคุยกันเเค่ตอนที่เขาอยากจะตอบเรา บางวันก็มีเเค่5ประโยค เหมือนกับว่า3วันดี4วันร้าย
บางวันก็พูดเยอะบางวันก็มาเงียบๆแปลกๆ เราเองปรับตัวไม่ทัน ตามอารมณ์ของเขาไม่เคยทัน
เวลาที่เขามาเงียบๆไม่ค่อยพูดหรือทำให้เรารู้สึกแปลกๆ มันทำให้เราเฟลมากค่ะ
เเต่ถึงเราจะเฟลหรือนอยเขาก็ตาม เราก็ต้องหายเองค่ะ ย้ำว่าหายเอง
เเละก็ต้องทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปซ้ะ เขาไม่เคยรู้อะไรเลย ไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เขาทำ
มันจะทำให้เรารู้สึกยังไง ไม่เคยเเคร์ความรู้สึกเรา เราไม่เคยได้ยินคำว่า ขอโทษ คิดถึง หรือ อะไรก็ตามที่ทำให้เรารู้สึกดีขึ้น
แปลกตรงที่เราก็ยังคุยกับเขาอยู่เหมือนเดิมอีกนั้นแหละค่ะ บ้าจริง!!!
ในเวลาที่เขาหายไปไม่คุยไม่ได้ตอบเรา เราไม่กล้าค่ะ ไม่กล้าที่จะทักเขาไป
ในใจคิดว่าเขาคงไม่อยากคุยกับเราเเล้ว ถ้าอยากคุยกับเราจะหายไปทำไม ถูกป้ะ
เราเลยไม่อยากไปวุ่นวายกับเขา ลึกๆเเล้วในใจก็รอให้เค้าทักมาเอง
เเละทุกครั้งที่เขาหายไปเราก็ไม่เคยทักไปค่ะ เขาก็จะเป็นฝ่ายที่ทักเรามาเอง
เเละทุกครั้งที่เขาทักมา เราก็ดันคุยกันเขาเหมือนเดิมปกติ ลืมไปเลยว่าตอนที่เขาหายไป
ร้องไห้กี่ครั้ง เฟลเเค่ไหน ลืมความเจ็บไปเลยนั้นเองค่ะ พลาดดดด!!
เรากับพี่เขาเเตกต่างกันโดยสิ้นเชิง หลายๆอย่างที่เขากับเราไม่เหมือนกันเลย ไม่เหมือนเลยย!!
พี่เขาค่อนข้างจะมีสาระเเบบวิชาการ เเต่เรานี่ไร้สาระพวกหัวศิลป์
เราเป็นคนพูดมาก บ้าๆบอๆ ออกเเนวรั่วๆ เเต่เขาเป็นคนคนเงียบๆโลกส่วนตัวสูง
มันทำให้เรารู้สึกว่าเขาไม่เหมือนกับผชคนอื่นๆ ที่เฮฮามาบ้าบอเหมือนเรา
เเต่กลับเป้นคนเงียบๆ นิ่งๆ ดูไม่น่าเข้าใกล้ เราไม่มั่นใจว่านี้คือตัวตนเขาจริงๆที่เป็นแบบนี้
หรือว่าพี่เขาเเค่ไม่อยากให้เราเข้าไปในโลกของเขาเอง
คนรอบข้างเราก็คอยบอกให้เรา เลิกชอบ เลิกยุ่งกับพี่เขาได้เเล้ว มันนานเกินไปเเล้ว
ถ้าเขาคิดอะไร เขาจะไม่ปล่อยให้เวลามันขนาดนี้ ถึงตอนนี้เราก็ยังรู้สึกกับเขาเหมือนเดิม
ถึงมันจะทั้งมีช่วงเวลาที่ดีเเละร้าย ถึงเเม้ว่าช่วงเวลาที่ร้ายมันจะมากกว่าก็ตาม
เราไม่รู้ว่าเราโง่หรือเปล่าที่ยังรู้สึกแบบนี้ แต่เราเคยฝืนหัวใจตัวเองด้วยการใช้สมอง
กับความรัก มันทรมารมากค่ะ เเล้วมันก็ไม่ได้ทำให้ทุกอย่างดีขึ้นกลับเเย่ลงไปอีก
ตอนนี้เราใช้หัวใจเเทนสมองถ้าถามว่าจะรู้สึกต่อไปไหม ก็คงยังรู้สึกแบบนี้อยู่
เเต่ด้วยความที่พี่เค้าไม่ได้คิดอะไร ไม่ได้รู้สึกอะไร เราก็เชื่อว่าสักวันความรู้สึกนี้มันคงจะ
เลื่อนลางเเละหายไป เราไม่เชื่อว่าเวลาจะช่วยให้เราลืมเขาได้ เพราะถ้าเวลาช่วยทำให้เราลืมเขาได้
ตอนนี้เราคงลืมเขาไปได้เเล้ว มันอยู่ที่ตัวเราเองว่าอยากจะลืมไหม ตอนนี้เราเองคงไม่อยากลืม
เราว่าทุกอย่างมันเริ่มต้นมาจากความรู้สึก หากจะต้องจบด้วยเหตุผลมันคงไม่ได้จริงๆค่ะ....
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เราเองพิมพ์ไปน้ำตาก็ไหลไป...ตลกดีเหมือนกัน เเค่อยากจะเเชร์หรือระบายดีล้ะ555 เราไม่เคยมาตั้งกระทู้ หากผิดพลาดอะไรขออภัยด้วยค่ะ