( อิทํ  ปทวลญฺชํ )   นั่นก็รอยเท้าพ่อชาลี  นี่ก็บทศรีแม่กัณหาพระมารดายังแลเห็น   โน่นก็กรวดทรายเจ้ายังรายเล่นเป็นกอง ๆ   สิ่งของทั้งหลายเป็นเครื่องเล่นยังเห็นอยู่      ( น  ทิสฺสเร )    แต่ลูกรักทั้งคู่ไปอยู่ไหนไม่เห็นเลย       ( อยํ  โส  อสฺสโม )   โอ  พระอาศรมเจ้าเอ๋ยน่าอัศจรรย์ใจ   แต่ก่อนนี่ดูสดใสด้วยสีทอง   เสียงเนื้อนกนี่ร่ำร้องสำราญรังเรียกคู่คูขยับขัน   ทั้งจักจั่นพรรณลองไน   เรไรร้องอยู่หริ่ง ๆ ระเรื่อยโรย   โหยสำเนียงดั่งเสียงสังคีตขับกระโคมไพร   โอ  เหตุไฉนเหงาเงียบเมื่อยามนี้   ทั้งอาศรมก็หมองศรีเสมือนหนึ่งว่าจะโศกเศร้า   เออ    ชะรอยว่าพระเจ้าลูกจะวอโยกพลัดพรากไปจากอกพระมารดาเสียจริงแล้วกระมังในครั้งนี้   นางก็กลับเข้าไปทูลพระราชสามีด้วยสงสัยว่า    พระพุทธเจ้าข้า  ประหลาดใจกระหม่อนฉัน  อันสองกุมารไปอยู่ไหนไม่แจ้งเหตุ  หรือพากันไปเที่ยวลับพระเนตรนอกตำแหน่ง  สิงห์สัตว์ที่ร้ายแรงคะนองฤทธิ์   มาพานพบขบกัดตัดชีวิตพระลูกข้าพาไปกินเป็นอาหาร  ถึงกระนั้นก็จะพบพานซึ่งกเลวระร่าง  มิเลือดก็เนื้อจะเหลืออยู่บ้างสักสิ่งอัน  แต่พอแม่ได้รู้สำคัญว่าเป็นหรือตาย  สุดที่แม่จะมุ่งหมายสุดประมาณแล้ว   จึ่งตรัสว่าโอ้เจ้าแว่นแก้วสุดสว่างอกของแม่เอ่ย   แม่เคยได้รับขวัญเจ้าทุกเวลา   เป็นไรเล่าเจ้าจึ่งไม่มาเหมือนทุกวัน    ( มตา )    หรือว่าพระลูกเจ้าอาสัญสูญสิ้นพระชนมาน  อยู่ในป่าพระหิมพานต์นี้แล้วแล