โอ้แลเห็นแต่สระแก้วอยู่อ้างว้าง

วังเวงใจ นางก็เสด็จควรไล่ล่วงตำบล เที่ยวค้นหาพระลูกตามลำเนาเนินป่า

ทุกสุ่มทุมพฤกษาป่าสูงยูงยางใหญ่ไพรระหง พนัสแดงดงเย็นยะเยือกเงียบสงัดเหงา

ได้ยินแต่เสียงดุเหว่าละเมอร้องก้องพนาเวศ
พระกรรณเธอสังเกตว่าสองดรุณเยาวเรศเจ้าร้องขานอยู่แว่วๆ ให้หวาดว่าสำเนียงเสียงพระลูกแก้วเจ้าขานรับพระมารดา


นางเสด็จลีลาเข้าไปหาดูเห็นหมู่สัตว์จตุบาลกลาดกลุ้มเข้าสุมนอน
นางก็ยิ่งสะท้อนถอดพระทัยเทวษครวญ เสด็จด่วนๆ ดะดุ่มเดินเมิลมุ่งละเมาะไม้มองหมอบ