เราคบกับแฟนคนนึง เขาเป็นรุ่นพี่ อายุห่างกัน 3 ปี เราคบกันมานานมากจนวันที่เราต้องห่างกัน เขาไปเรียนต่อมหาลัย ช่วงแรกๆก้อไปได้ดี ยังเหมือนเดิม คุยกันทุกวัน(ถึงจะไม่มากก้อเถอะ) จนวันที่เขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เรารู้สึกได้ เขาเริ่มไม่มีเวลาให้ บางวันเรารอเขาถึงตีสาม (แค่อยากคุยด้วยเท่านั้นแหละ) แต่เหมือนเราเริ่มทะเลาะกัน เรางอล เรางี่เง่า เขาก้อไม่รู้ ไม่สนใจ จากที่เวลาเรางอล เขาง้ออยู่ตลอด ไม่เคยให้เรางอลเกินหนึ่งวันเลย จนเราหลุดปากถามเลิกเขา(เพราะความงี่เง่าล้วนๆเลย) เขาไม่ได้ตอบกลับมา แต่หายไปเลยหลายเดือน ไม่ติดต่อ เราก้อโลกสวยยยยย คิดว่าเขาไม่ว่าง คิดว่าเรายังไม่ได้เลิกกัน (เมื่อก่อนที่เราถามเลิกเขา เขาบอก รักเรา ไม่เลิก) มาวันนึงเราก้อได้รู้เหตุผลที่เขาหายไป เขามีคนอื่น กล้าทิ้งเราได้ไง(เราสวยกว่าผญ.คนนั้นสิบเท่า : เพื่อนบอก) วันที่เรารู้ร้องไห้หนักมาก ติดกันหลายวัน (น้ำหนักลดหลายกิโลเลย) เอาแต่อยู่ในห้องคิดแต่เรื่องเขา เขาไม่เคยเป็นคนแบบนี้ ซื่อสัตย์กับเรามาตลอด ถ้าเขาบอกเลิกยังจะรู้สึกเจ็บน้อยกว่านี้นะ เราก้อเลยเลือกที่จะไม่สนใจเขา ไม่รับรู้เรื่องเขา จนวันนึงเขาทักเฟสมาหาเรา เราก้อตอบเขาไปสั้นๆ พยายามไม่รู้สึก สร้างกำแพงเพื่อห้ามใจตัวเอง ไม่ให้กลับไปหวั่นไหว เพียงแค่เขาบอก..คิดถึง กำแพงที่ก่อมาสูงเท่าไหร่ พังทลายไม่เป็นท่าเลยทีเดียว ใจอ่อนกับเขาทุกที เป็นเพราะเราคบกันมานานจนเราผูกพันธ์กับเขา เขาเหมือนรู้จักนิสัยเราดี เราเลยอดถามเรื่องเขากับผญ.คนนั้นไม่ได้ แต่เขาตอบว่าไม่มีอะไร (?) ก้อยังดีที่ปากเรายังแข็งพยายามไม่สนใจ ไม่อยากกลับไปเจ็บเหมือนตอนนั้น แต่เขาก้อพยายามง้อเราทุกวัน จนเราใจอ่อนกลับมาคบกับเขา ยอมให้เพื่อนมองว่า โง่ ยอมเถียงสมองที่มันสั่งให้ลืม แต่ใจกลับจำ จำได้ดีทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา (จริงๆเราเป็นคนขี้ลืมนะ) ถ้าไม่มีเขา เราอยู่ได้นะ แต่เหมือนร่างที่ไร้วิญญาณไม่ร่าเริง ไม่ยิ้ม พอมีเขาเหมือนมาเติมเต็มให้ในสิ่งที่เราขาด เขาทำให้ยิ้มและร้องไห้ได้ในเวลาเดียวกัน จากเราคนที่ชอบบอกเลิก(ประชด)เขา จนตอนนี้ไม่กล้าบอกเลยอ่ะ กลัวว่าถ้าไม่มีเขาอยู่ข้างๆ เราจะเสียใจเหมือนตอนนั้นอีก เคยคิดว่าถ้าวันนึงเราเลิกกันจริงๆ เราจะกลับมาเป็นพี่น้องกันได้อยู่หรือป่าว?