ผมเรียนจบมาประมาณ2ปีแล้วครับ 
ก่อนอื่นขอท้าวความถึงตอนสมัยเรียนมหาลัย
ผมคบกับแฟนคนนึง ซึ่งเราอยู่ด้วยกันรักกันมาก มีทะเลาะบ้างเป็นบ้างครั้ง แต่เราก็ไม่ได้มีปัญหาถึงขั้นเลิกรา
Skip มาถึงตอนที่เราต้องแยกจากกัน หลังตอนเราเรียนจบ 
ความรู้สึกเรานั้นห่างไปเรื่อยๆ พอเขากลับไปอยู่บ้าน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป
คนที่เคยอยู่ด้วยกัน ทุกอย่าง เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปมาก หรือเราคิดไปเอง
ตอบแชทเราช้า ดองแชทบ้าง ไม่ค่อยจะโทรหากัน เขาใช้เวลาเล่นเกม หรือไปสังสรรค์
จนเรารู้สึกว่า เรารอเขา แต่เขาไม่ได้จะสนใจอะไรเรามาก 

ตอนนี้เขาเริ่มทำงานแล้วครับ เราอยู่คนละจังหวัด ไกลกันมาก สังคมใหม่ๆอะไรใหม่ๆ เป็นห่วงเขามาก ทำงานทั้งกลางวันและกลางคืน
เลิกดึก แต่เขาก็พอมีเวลาพักว่างนะครับ  เราเคยเรียกร้องไปหลายครั้ง ว่าขอให้โทรหากันหน่อยนะถ้าว่าง
บางทีเราเลิกงานมาแล้วช่วงค่ำ เราไม่มีอะไรทำ นอกจากรอเค้าตอบแชท... (พยายามหากิจกรรมทำแล้ว)
แต่มันก็ฟุ้งซ่านอยู่ดี ว่าเขาทำอะไรอยู่ ไม่อยากได้ยินเสียงกันบ้างเลยหรอ (เคยโทรไปแล้วไม่รับ บอกติดประชุม แต่ก็ไม่โทรกลับ)
ทุกวันนี้ส่วนใหญ่ก็แชทคุยกัน กับส่งภาพให้บ้างในบางเวลา แต่ผมสงสัยว่าทำงานหามรุ้งหามค่ำ ไม่มีเวลาแม้จะโทรหากันสักนาทีเดียวเลย..
ทะเลาะกันมากขึ้นทุกๆวัน ผมพยายามเข้าใจเค้าให้มากที่สุด แต่มันก็มีความรู้สึกเหงา เคว้งคว้างบ้าง ทำให้น้อยใจไปบ้าง แต่เพราะเรารักเขามาก
อะไรๆก็ต้องยอม เคยคุยกันแล้วครับเรื่องนี้ เขาก็บอกว่าจะแก้ไขนะ จะสนใจเราให้มากขึ้น 

แต่สิ่งที่เราได้รับนั้น ก็เหมือนเดิม (ปัจจุบันคบกันมาเกือบ4ปีแล้วครับ)
ท้อใจ เหนื่อยใจกับรักทางไกล ต้องไว้ใจกัน แต่มันก็ระแวงมากๆครับ เราไม่รู้เลยจริงๆ เขาทำงานที่สามารถเข้า-ออกไปข้างนอกได้ตลอดเวลา
สิ้นหวัง แต่ก็เพราะรัก ทรมานมากครับ ควรเอายังไงต่อดี 😞