ตามที่ทราบกันว่า สูญญตา คือ ความว่าง และสิ่งที่ทำให้ความว่างหายไป ก็คือการเกิดขึ้นของวิญญาณ ดังนั้น ความว่างจึงเป็นสภาวะดั้งเดิม แต่เหตุเพราะความไปหลงยึดกำหนัดในวิญญาณความว่างจึงหายไป สภาวะนิพพานชิมลอง จึงเป็น สภาวะที่วิญญาณเก่าดับไป และ วิญญาณใหม่ยังไม่เกิดขึ้น ณ. ช่วงนี้ จะเกิดความว่างขึ้นมาก่อนที่จะมีวิญญาณใหม่เกิดขึ้น เราสามารถอ้างอิงสภาวะนี้ได้ จาก กรณี ที่พระพุทธเจ้าสามารถ กำหนดจิตได้ทุกครั้งในการพูด แสดงว่า การที่พระองค์จะบัญญัติ สิ่งใด พระองค์ก็ต้องใช้วิญญาณในการบัญญัติ เพราะ จิต มโน วิญญาณ คือ สิ่งเดียวกัน หลังจากพระองค์บัญญัติแล้ว วิญญาณดับ ก็จะ เข้าสู่สภาวะ สูญญตา เพราะไม่ได้ไปยึดวิญญาณดวงใหม่ จะบัญญัติอะไร ก็กำหนดจิตใช้งานวิญญาณใหม่ แต่เพราะความที่ท่านพุทธทาสเป็นพระสาวก ไม่ได้เป็นสัพพัญญู จึงบัญญัติ สภาวะนี้ใหม่ ว่า นิพพานชิมลอง ทั้งที่ พระพุทธเจ้าบัญญัติ สภาวะนี้ไว้แล้วว่า วิมุตติญาณทัสสนะ หรือ ผู้ที่เห็นการหลุดพ้น ผู้ที่เห็นเกิดดับของวิญญาณ ผู้ที่คลายกำหนัดในวิญญาณ เพราะความผิดพลาดนี่เอง จึงมีลูกศิษย์บางคน ตีความผิด คิดว่า นิพพานชิมลอง คือ อุเบกขา และมองข้าม ความพยายามที่จะมองการเกิดและดับของวิญญาณ เพราะเข้าใจผิดคิดว่าอุเบกขา คือความว่างแล้ว การฟังคำสาวกภาษิต จึงเป็นดาบสองคม พระพุทธเจ้าจึงเน้นย้ำให้ฟังคำตถาคต เพราะ สาวกไม่ใช่สัพพัญญู แม้น เป็นอรหันต์ ก็ยังผิดพลาดได้ ผู้ที่เป็นลูกศิษย์ท่านพุทธทาส หรือ ผู้ที่ติเตียนท่านพุทธทาส โปรดอย่าตั้งตนในความประมาท ว่า ของตนถูก สิ่งอื่นผิด เพราะนิพพาน คือ สิ่งหนึ่งซึ่งบุคคลพึงรู้แจ้ง ในสิ่งนั้นมีหนทางเข้าได้โดยรอบ